Copyright ©   Kejti - Katarzyna Kwiecińska

Słońce stało wysoko, grzejąc mocno. Siedzieli na ławce przed chatą, korzystając z jednej z rzadkich chwil spokoju. Nie znali pojęcia dni wolnych od pracy. Gdy było coś do zrobienia, robili to. Pracowali tak długo, jak było trzeba, lub póki starczało im sił. Rzadko pozwalali sobie na odpoczynek. Była wiosna. Trzeba było obsiać pola, oporządzić zwierzęta. Niedawno dopiero skończyli remont chaty, w której wciąż mieszkali razem z karczmarzem, jego żoną i córką. Pomagali przy odbudowie gospody, którą całkowicie zniszczył pożar. Dzieci także wymagały uwagi, opieki i wspólnych zabaw, były jeszcze małe.
Teena miała zamknięte oczy i twarz skierowaną w stronę słońca. Riauk siedział z wyciągniętymi przed siebie nogami i głową zwieszoną na piersi. Pilnował, by nie wystawić spod kaptura choćby czubka nosa. Promienie słońca były niemal jak ogień dla jego białej skóry. Właściwie powinien nienawidzić słońca, ale teraz, gdy ogrzewało jego szczelnie okryte ramiona i wypełniało całe ciało ciepłem, czerpał z tego przyjemność. Ciało i umysł osiągnęły nieczęsty stan bezgranicznego spokoju.
Gdy niewielki obłok rzucił na nich cień, Teena otworzyła oczy i zaczęła przyglądać się dzieciom bawiącym się na podwórzu. Najmłodsi z rodzeństwa Bluszcz i Loravandil przepychali się i przewracali wzajemnie, ku dezaprobacie szukających dżdżownic kur. Teena nie rozumiała ich zabawy, ale rudowłosi chłopcy wyglądali na zadowolonych.
Ciekawe, co robią teraz Dżana, Ferro i Kit. Trójka starszych dzieci poszła na łąkę, gdzie pasły się krowy karczmarza. Zabrały ze sobą kucyki. Ferro zapewne galopuje w tym momencie na Demonie. Karego konika rozpierała energia i potrzebował dużo ruchu. Teena nieraz już się zastanawiała, czy ten kucyk nie jest zbyt ostry dla sześciolatka. Ferro jednak sobie z nim radził.
Dżana miała uczyć Kita jeździć konno na swojej pięknej Gwiazdce. Kit coraz częściej przypominał, że niedługo skończy sześć lat i on również, jak jego starsze rodzeństwo, powinien mieć kucyka.
Teena próbowała wyobrazić sobie jego konika. To, jakie wierzchowce wybrały sobie starsze dzieci, wiele mówiło o ich osobowości.
Na przykład klacz najstarszego Oiolose była łagodna i spokojna, zupełnie jak on sam. Otulony płaszczem chłopiec, dotknięty tymi samymi przypadłościami co jego ojciec, nie poszedł tego dnia na łąkę. Bawił się teraz z Sasanką, córką karczmarza. Razem układali fantazyjne wzory z szyszek i kamieni.
- Czym byłoby ich dziecko? – zapytała.
- Co? - Riauk nie zrozumiał pytania.
- Jak myślisz? Gdyby Oiolose i Sasanka zostali parą, czym byłoby ich dziecko? Żadne z nich nie jest normalne.
- Ja też nie jestem. - W głosie Riauka słychać było lekką urazę.
- Oj, daj spokój. - Teena obróciła się w jego stronę. – Po prostu myślę o przyszłości naszych dzieci. Chciałabym, żeby były szczęśliwe.
- Czy nie za wcześnie na takie rozważania? Oiolose lubi Sasankę, ale to ośmio-, no, prawie dziewięciolatek. Może kiedyś zostaną parą, a może nie. Może zakocha się w niej, jak będzie miał dwanaście lat, a potem mu przejdzie. To chyba jeszcze nie czas, żeby się martwić. A i potem niekoniecznie będzie taka potrzeba. Być może nasze wnuki nie będą się różnić od innych miejscowych. Tutaj ciężko stwierdzić, kto jest normalny.
- Pewnie masz rację. Chyba bym jednak wolała, żeby moje wnuki nie miały ogonów ani rogów.
- Czy to takie ważne?
- Nie - przyznała i przytuliła się do niego.
Objął ją ramieniem. Przez moment trwali w bezruchu wtuleni w siebie. Czerpali siłę z ciepła swoich ciał.
- Wiesz - szepnęła - kiedy tak tu siedzimy, czuję się, jakbyśmy byli zupełnie zwyczajni. Zapominam o mocy, o nieśmiertelności, jakbyśmy od zawsze byli zwykłymi rolnikami.
Riauk pocałował ją w czoło. Nie umiał nic powiedzieć. On też na moment uległ urokowi chwili.
Ich życie nie było proste, a on nie potrafił zapomnieć o mocy, choćby dlatego, że cały czas musiał podtrzymywać swoje ciało przy życiu.
Nagle zakasłał, mącąc ciszę. Odsunął się od Teeny, pochylił w przód. Uderzył się pięścią w klatkę piersiową, żeby pomóc sobie odkrztusić.

Powszechny zaciąg do armii. Wojna. Informacje te przeszły przez wioskę jak burza. Nie rozumieli ich, bo wojna była czymś, co znali tylko ze starych opowieści. Jednak zbrojni w ciemnogranatowych mundurach budzili strach.
- Mężczyźni między piętnastym a pięćdziesiątym rokiem życia mają zgłosić się do obozu wojskowego przy wjeździe do wsi - ogłoszono.
- Powinniśmy uciekać - to pierwsze przyszło Teenie do głowy.
- Nie mamy dokąd - zaprotestował Riauk, ale Teena go nie słuchała, była zbyt wystraszona.
- Rozpoznają cię i aresztują. Albo wezmą do wojska. Chociaż ty na jakiś czas stąd zniknij.
Riaukowi wydawało się, że przesadnie się martwi.
- Wiem, że uciekłeś – powiedział mu szef dzień po jego powrocie z turnieju. – Inaczej nie stałbyś przede mną. Możesz być jednak spokojny. Jeśli sam nie napytasz sobie biedy, ja nikomu cię nie wydam.
- Dziękuję – odpowiedział wtedy lekko skonsternowany. – Czy mogę jednak wiedzieć dlaczego?
- Wydaje mi się, że przydasz się tutaj – powiedział szef tylko. – I liczę, że nie zawiedziesz mojego zaufania.
Czy mógł liczyć, że po zniknięciu zarządcy Najdalszej Prowincji zapanował taki bałagan, że wszyscy zapomnieli o zbiegu z turniejowej areny? Chyba nie.
- Człekopies na pewno się gdzieś ukryje – dorzucił karczmarz.
- Nie rozpoznają mnie i nie wezmą – zapewnił Riauk. - Tylko dajcie mi chwilę pomyśleć.
Wyszedł z chaty. Chciał zostać sam, żeby móc się skupić. Teena to zrozumiała, nie próbowała niczego powiedzieć do niego w myślach, jego słowa wcale jej jednak nie uspokoiły. Nie uwierzyła, że wpadnie na coś naprawdę sensownego.
- Czy jesteśmy w niebezpieczeństwie? – spytał Oiolose.
Teena musiała znaleźć jakąś odpowiedź, wygłosić w miarę wiarygodne kłamstwo i wierzyć, że jakimś cudem stanie się ono prawdą.

- Co to za wojna? - spytał szef w zaciszu swojego gabinetu. On nie wybierał się do wojskowego obozu, choć nie wyglądał na kogoś, kto ukończył już pięćdziesiąt lat.
- Nie mogę tego powiedzieć nawet gdybym chciał. Nic nie wiem - odparł dowódca oddziału. Gdyby ktoś był świadkiem tej sceny, musiałby stwierdzić, że szef traktowany jest przez rozmówcę zadziwiająco grzecznie.
- Zupełnie nic nie wiesz?
- Tyle tylko, że imperator zdecydował się na podbój jakiegoś odległego kraju.
A więc nie musimy się bać - przebiegło przez głowę szefa. Przeczucie mówiło mu jednak co innego.

Wojskowi ustawili wszystkich w równym rzędzie na ugorze przed wioską. Riauk i karczmarz stali obok siebie.
- Źle wyglądasz - wyszeptał karczmarz.
- Tak miało być - odparł Riauk.
Obiecał Teenie, że coś wymyśli, ale na początku miał zupełną pustkę w głowie. Zaszył się stajni. To było dobre miejsce, żeby pomyśleć. Musiał zmienić wygląd. Co dało się zrobić szybko? Ufarbować włosy? Kobiety z miast czerniły rzęsy i brwi. Rozważył wyprawę przy użyciu mocy na targ w Jedynym Mieście. Nie wiedział jednak, ile by mu to zajęło. Musiałby najpierw znaleźć odpowiedni preparat, a potem umieć go zastosować. Mógł nie zdążyć. Ale być może dało się to zrobić przy użyciu mocy. Skoro mógł się leczyć i naprawiać ubranie, coś takiego też powinno być możliwe. Tylko jak miał się za to zabrać? Pomyślał o siwiejących koniach. Kolor w ich włosach, którego jemu zawsze brakowało, najpierw był, a potem go nie było. Więc kolor był czymś, co mogło się z włosa wydostać. Skoro tak, można go było też włożyć. Spróbował przemieścić kolor z włosów Kvälla w swoje. Każdy włos, jego i koński, trzeba było najpierw otworzyć, a potem zamknąć. To było trudne i pracochłonne. Wysysało z niego sporo energii. Ten jeden raz go to cieszyło. Pomyślał, że może przy okazji rozwiąże drugi problem. Jeśli będzie wyglądał naprawdę źle, nie będą go chcieli w armii. Szybko jednak zaprzestał zamykania włosów konia, zostawiał je zepsute. Musiało mu starczyć siły, żeby dojść do obozu wojska. Efekt, jaki udało mu się uzyskać, nie był idealny, ale chyba wystarczający. Wyglądał teraz jak ktoś, kto intensywnie siwiał. Związał też kucyk luźniej, żeby włosy zakryły mu końce uszu.
- Rozbierzcie się do naga - nakazał jeden z umundurowanych mężczyzn.
- Ty też! - Ktoś szturchnął chłopaka niekwapiącego się do wykonania polecania.
- Nie - zaprotestował głos zbyt piskliwy, by należeć choćby do nastoletniego mężczyzny.
- Dalej! – Żołnierz szarpnął go za koszulę, rozdzierając ją.
- Nie!
Tym, którzy zwrócili głowy w tamtą stronę, przez moment wydawało się, że dostrzegają małe piersi. Chłopak odskoczył w tył, odwrócił się na pięcie i uciekł. Żegnał go gromki śmiech wojskowych. Nikt go nie gonił.
Żołnierze przechodzili wzdłuż rzędu nagich mężczyzn i oglądali ich dokładnie, by wybrać tych, którzy stanowili dobry materiał dla armii.
Słońce stało wysoko. Riauk zmrużył oczy, ale i tak raziło go światło. Promienie słońca paliły skórę.
Niech to się już wreszcie skończy. - To była jedyna myśl, która kołatała mu się po głowie.
- Ten? - Wojskowi zatrzymali się przy karczmarzu.
- Za gruby. Nie bierzemy.
- A ten? Niby chudy, ale spójrzcie na jego muskuły.
Ktoś złapał Riauka za ramię. Zachwiał się. Było mu niedobrze.
- Ale co to za twarz?
- To awanturnik. Jeśli go utemperujemy, może się nam przydać.
Słowa przepływały obok Riauka. Nie rozumiał ich.
- Nie sądzę. Coś z nim jest nie tak. Co on taki żółty?
- Chłopcy, on ma chorą wątrobę, nie pociągnie długo.
- Skąd wiesz?
- Wiem. Widzę.
Silna, szorstka dłoń pchnęła Riauka w brzuch idealnie trafiając w miejsce, gdzie pod skórą rysowała się powiększona wątroba. Jęknął i zwalił się na kolana. Ból na moment go zamroczył. Spróbował złapać ustami powietrze, ale nie udało mu się. Zaniósł się kaszlem.
- On umiera, nie zawracajmy sobie nim głowy.
Riauk kasłał przez chwilę. Kiedy w końcu udało mu się złapać oddech, przewrócił się na bok i zwinął w kłębek, przyciskając dłonie do brzucha. W oczach stanęły mu łzy. Czas przestał istnieć. Był tylko ból.

- Już poszli. Dasz radę wstać? – Karczmarz przykucnął przy nim. Dotknął jego ramienia. To pokrzepiło, ale znowu zadało ból. Skóra paliła go od oparzeń.
Wokół panował gwar. Jedni wracali do domów zawiedzeni, inni uradowani, a każdy miał inne powody. Byli tacy, którzy żałowali, że nie zostali wytypowani, i tacy, którzy nie chcieli wstąpić do armii, ale musieli, a teraz została im tylko chwila, by zabrać najpotrzebniejsze rzeczy i ostatni raz uściskać swoich bliskich. Innych cieszyło, że zostają. Byli też narwańcy zadowoleni z tego, że wyruszą w świat, często najmłodsi z rodzeństwa, bez nadziei na ojcowiznę.
- Czego chcesz? – Głos Riauka był chrapliwy. Nie zrozumiał słów karczmarza.
- Dasz radę wstać?
- Nie.
Karczmarz podniósł płaszcz Riauka i okrył jego nagie ciało. Buty wcisnął sobie pod pachę. Potem podniósł go z ziemi.
Riauk resztką świadomości zdawał sobie sprawę, że przesadził, że zbyt silnie sforsował swój organizm. Pragnął snu, który przywróciłby mu siły potrzebne do uleczenia ciała. Teraz jednak musiał przejść przez ból.
Wtulił się w masywnego mężczyznę, jakby ten był kimś bliskim. Ramiona karczmarza dawały mu nie do końca zrozumiałe poczucie bezpieczeństwa. Dzięki nim czuł się odrobinę lepiej, jakby to, że jest niesiony na rękach, sprawiało, że ktoś inny po ojcowsku zdejmuje z niego całą odpowiedzialność za wszystko i wszystkich.

- Czy w gospodarstwie są jakieś konie? – spytał jeden z trzech umundurowanych mężczyzn.
- A co wam do tego? – Głos Teeny brzmiał hardo.
- Z rozkazu imperatora rekwirujemy konie dla armii – odparł mężczyzna. – Prawo jest po naszej stronie. Otworzysz nam stajnie, czy mamy użyć siły?
Teena skapitulowała.
Wojskowi nie zwrócili uwagi na kuce ani na konie zimnokrwiste. Ich wzrok przyciągnął rosły deresz szlachetnej rasy, Kväll należący do Riauka.
- Bierzemy tego – orzekł mężczyzna, którego mundur wskazywał, że był ze wszystkich najwyższy rangą. Koń mu się spodobał, mimo dziwnie zmierzwionej sierści na boku.
- Ależ on ma ponad dwadzieścia lat! – krzyknęła Teena.
Jeden z umundurowanych mężczyzn podszedł do Kvälla i rozwarł mu szczęki. Ogier szarpnął w tył głową. Mężczyzna zaklął i uderzył konia w łopatkę. Był to błąd, bo ogier naparł na niego bokiem.
- Kväll! – skarciła go głosem Teena i koń przesunął się w drugą stronę, uwalniając mężczyznę. Żołnierz odskoczył od zwierzęcia.
- Wredne bydlę – rzucił. – Nie sprawdziłem mu zębów, tylko na nie zerknąłem, ale kobieta może mieć rację. On jest stary. Zostawmy go.
- Nie. Będzie mój - zarządził najwyższy stopniem. - Wyprowadźcie go.
Tym razem dwóch mężczyzn zbliżyło się do konia. Deresz szarpał się i stawał dęba, gdy go wyprowadzali. Teena stała przy drzwiach stajni. Dzikie rżenie ogiera docierało do niej jakby z oddali. Coś się stało z jego sierścią na lewym boku. Ale co? Jakie to w sumie miało znaczenie? Kväll wiele znaczył dla Riauka, a teraz ich drogi na dobre miałyby się rozejść?
Riauk? Teena zobaczyła karczmarza niosącego jej mężczyznę. Co mu się stało? I dlaczego miał szare włosy? Czy stracił siły, nadając im ten kolor? O czym on myślał?
Rżenie konia na moment przywróciło Riauka do rzeczywistości.
- Kväll - wyszeptał.
Koń chyba go usłyszał, bo zarżał potężnie i wspiął się na tylne nogi. Nie udało mu się jednak wyrwać mężczyznom. Głowa Riauka znowu opadła. Karczmarz wniósł go do chaty. Teena nadal stała przy stajni, patrzyła za odchodzącymi żołnierzami. Kväll skapitulował, już nie walczył.
W Teenę nagle jakby uderzył piorun. Ruszyła do chaty.
Drzwi izby trzasnęły za nią.
- Co z nim?!
- Nie wiem - odparł karczmarz. - Upadł i nie miał już siły wstać. Kasłał.
Żona karczmarza i dzieci patrzyły na Teenę z przerażeniem. Brakowało im odwagi, by zapytać, co się dzieje. Oczy rudowłosej kobiety płonęły gniewem.
- Ty przeklęty idioto!
Przypadła do Riauka. Złapała go za ramiona i potrząsnęła nim. Zajęczał, potem wyszeptał:
- Zostaw mnie.
- Nie ma mowy! – wykrzyknęła, ale więcej go nie szarpała. Znieruchomiała na chwilę.
- Coś ty zrobiła? - Usiadł na łóżku. Nie czuł już bólu, ani ciężaru w piersi.
- A co ty zrobiłeś?!
Riauk znajdował się w zbyt kiepskiej formie, by się uleczyć. Ona mogła jednak użyć mocy, by ulżyć mu w cierpieniu. Nie lubił tego, chciał być samowystarczalny. Teena wiedziała o tym doskonale.
Spuścił nogi na ziemię i szczelnie owinął się płaszczem, żeby ukryć nagość.
- Może przesadziłem, ale osiągnąłem cel. Nie rozpoznano mnie i nie wzięto do armii. Jest dobrze. Mogę tu zostać, żyć spokojnie, jak...
- Jak uległy tchórz - syknęła Teena. Już nie pamiętała, że całkiem niedawno sama prosiła, żeby się ukrył. – Myślałeś, że doprowadzając się do takiego stanu, ochronisz nas? Otóż nie, w ten sposób ochroniłeś wyłącznie siebie. Kiedy ty na własne życzenie wypluwałeś płuca, oni mogli zrobić z nami co tylko chcieli. Pozwoliłeś żołnierzom zabrać Kvälla, choć ponoć tak go kochasz. A gdyby ktoś zażądał od ciebie oddania mnie, lub któregoś z dzieci? Zgodziłbyś się?
- Nie.
- Nieprawda. Nie podjąłbyś żadnej decyzji. Umierałbyś sobie półprzytomny, upajając się własnym bólem i nieszczęściem.
Riauk zamknął oczy. Słowa Teeny raniły go do żywego.
- Potrafisz obronić się sama – powiedział cicho.
- I to zwalnia cię z działania?
- Co według ciebie powinienem zrobić? – spytał nieco głośniej.
- Nie wiem. - Głos Teeny załamał się. Była bliska histerii. - Może powinieneś zgłosić się do armii i wyruszyć w jej szeregach, dosiadając Kvälla? To byłoby w stylu twojego ojca, prawda?
- On walczył za nasz świat. Ale ten nie jest nasz. - Riauk nie uniósł głowy. Cały czas patrzył w podłogę.
- Więc możesz tak to zostawić?
- Ta awantura nie była potrzebna. A to co zrobię teraz, można było zrobić jutro.
- Czyli?
Już nie odpowiedział. Wciągnął spodnie i założył buty. Z bluzą w ręku wyszedł. Zabrał ze sobą miecz.

Nie mógł od razu wyruszyć, dlatego zaszył się w stajni. Musiał odczekać, aż wojskowi oddalą się na tyle, żeby go nie dostrzegli. A im się nie spieszyło. Co jakiś czas wspinał się na żłób Kvälla i wyglądał na zewnątrz. Liczył, że Teenie nie przyjdzie do głowy, żeby podścielić koniom słomę, bo z reguły on to robił. Nie powinna więc go tu znaleźć i dalej dręczyć. Gdy uznał, że czekał wystarczająco długo, dosiadł na oklep zimnokrwistego Maćka.
Żołnierze rozbili obóz tuż po zmierzchu, przytulając go jednym bokiem do ściany lasu. Riauk z daleka zobaczył światła ognisk. Zszedł wtedy z drogi i łukiem, przedzierając się przez zarośla, zbliżył się do obozu. W czasie podróży nie myślał wiele. W jego sercu kipiał gniew. Był zły na Teenę, wojsko i cały świat.
Uwiązał Maćka do drzewa i podkradł się do granicy obozu. Obserwował żołnierzy, szukał Kvälla. Dopiero tutaj, siedząc w krzakach, zaczął w miarę trzeźwo myśleć. I uświadomił sobie, że tak naprawdę niewiele może zrobić. Być może nocą uda mu się niepostrzeżenie wejść do obozu i odnaleźć swojego wierzchowca, a potem uciec na jego grzbiecie. Nie mógł liczyć na moc. Brakowało mu sił, żeby się nią posłużyć. Gdyby Teena zamiast krzyczeć, pozwoliła mu się wyspać, wszystko wyglądałoby inaczej. Ale sam też mógł nie dać ponieść się emocjom i zamiast ruszać w drogę, znaleźć sobie spokojny kont, żeby odpocząć.
Usłyszał donośne rżenie. Wzdrygnął się. Pomyślał, że to Kväll. Nie był w stanie go jednak zobaczyć i upewnić się.
Sięgnął do umysłu konia. Tyle był w stanie zrobić.
Myśli wierzchowca zawsze go oszałamiały. W umysłach zwierząt nigdy nie pojawiały się słowa, rzadko też gościły w nich obrazy. Były jednak tak naładowane emocjami, że kontakt z nimi trudno było znieść. Z tego, co wiedział Riauk, ani jego rodzice, ani Teena nigdy nie próbowali czytać w myślach zwierząt. Owszem, Mery porozumiewał się w myślomowie z niektórymi ze swoich koni, ale tylko z tymi, w których ciałach uwięzione były ludzkie umysły. Mery w swoim długim życiu trafił na dwa takie zwierzęta.
Riauka zaatakował strach ogiera. Mężczyzna skulił się, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.
Obce miejsce, obcy ludzie. Brutalna ręka wepchnęła koniowi wędzidło do pyska. Zimny metal rozdarł wargi. Ktoś zamierzał go dosiąść, ale Kväll nie chciał się na to zgodzić. Walczył. Został za to uderzony.
Mężczyzna odruchowo osłonił ręką głowę. Czuł ból swojego wierzchowca. Powinien odciąć się od myśli konia i zastanowić, co począć, ale nie był w stanie. Ktoś dosiadł Kvälla, ale ogier nie potrafił zaakceptować obcego człowieka na grzbiecie. Wierzgał, skakał, chciał się uwolnić, uciec, wrócić do pana.
Riauk nie potrafił ogarnąć chaosu w jego głowie. Gdyby jednak był w stanie przekazać ogierowi na odległość jakieś polecenie, nie doradziłby mu niczego lepszego niż to, na co Kväll wpadł sam. A jednak bolało go, że mógł być tylko widzem. Musiał czekać. Mimo, że tu był, nie mógł pomóc swojemu koniowi. Nie dałby przecież rady stanąć do walki przeciwko całemu oddziałowi.
W końcu Kvällowi udało się osiągnąć zamierzony cel. Potężnym wierzgnięciem zrzucił jeźdźca i runął galopem w stronę domu. Nikt nie był w stanie go pochwycić. Riauk wstał z ziemi. Teraz pozostało mu tylko odnaleźć konia. Problem rozwiązał się sam. Nie musiał nigdzie się zakradać i narażać, by odzyskać przyjaciela.
Teena pewnie by jednak wolała, żeby dokonał jakiegoś bohaterskiego czynu, pomyślał kwaśno i zaraz złajał się za tę myśl. Ale nadal był na swoją kobietę zły.
Zaczął się wycofywać w stronę uwiązanego w ukryciu Maćka.

Dużo dalej na północny zachód od miejsca, w którym Riauk był świadkiem ucieczki Kvälla, sześciu jeźdźców zbliżało się o zmierzchu do innego wojskowego obozu.
Byli młodzi i wyglądali na awanturników. U pasów nosili szable, a ich ciała wydawały się mocne i nawykłe do walki. Jadący na czele chłopak był najdrobniejszy, ale jego twarz zdradzała ogromną determinację. Dosiadał wyglądającej dość karykaturalnie wielkiej tarantowatej klaczy o grzywie zgolonej na łyso i równie łysym ogonie.
Jeźdźcy podjechali do wartowników i zeskoczyli z koni. Stojący na straży żołnierze sięgnęli po broń.
- Czego chcecie? – warknęli.
- Spokojnie – zawołał drobny chłopak i na znak pokojowych zamiarów uniósł do góry obie dłonie. – Nazywam się Virg, a to moi przyjaciele. Jesteśmy z Kascor, to niedaleko stąd. Słyszeliśmy, że nadchodzą ciekawe czasy. Chcieliśmy się zaciągnąć.
Wartownicy spojrzeli po sobie zdziwieni.
- Dziś tam werbowaliśmy – powiedział jeden z nich. – Gdzie was wtedy nosiło?
- No... – chłopak zająknął się. – Wiecie... Koło Koziej Górki organizują wyścigi. Można sporo zarobić. Lubimy wrażenia, więc próbowaliśmy tam swoich sił. Dlatego nie było nas w domu. Jak wróciliśmy, dowiedzieliśmy się co i jak, i zaczęliśmy was szukać.
- Zaprowadzę was do dowódcy – stwierdził wartownik. – Powinien się ucieszyć.

Szef zwołał wszystkich na tym samym placu, gdzie dzień wcześniej wojsko robiło przegląd mężczyzn zdolnych do noszenia broni.
Tym razem wśród zebranych pojawili się także ci mieszkańcy wioski, których ciała zdobiły rogi, ogony czy pokaźne, kosmate uszy. To, że nie pokazali się wojskowym, wydawało się oczywiste. Jak się jednak stało, że żołnierze nie odnaleźli żadnego z nich, gdy konfiskowali konie, było niepojęte.
- Posłuchajcie – zaczął szef. – I postarajcie się zachować spokój. Od dowódcy oddziału, który był tu u nas, dowiedziałem się, że imperator chce wypowiedzieć wojnę jakiemuś światu leżącemu daleko od stolicy. Wydawało się, że nie ma się czym martwić. Dominium jest przecież wielkie i ten odległy świat mógł być gdziekolwiek. Mam jednak swoje sposoby i udało mi się dowiedzieć, gdzie Dominium planuje zaatakować.
Tak szybko? – niejeden zadał sobie to pytanie w myślach, ale nikt nie wypowiedział go głośno.
Czyżby on posługiwał się mocą lub jakąś magią? – przyszło Riaukowi do głowy.
- Jak wszyscy wiecie, na wschód od naszej wioski znajduje się jedyna porządna droga do Świata zza Morza Ognia i Krwi oraz innych światów południa. Armia tam się właśnie kieruje. Będzie musiała przejść blisko nas. Ta okolica na jakiś czas przestanie być bezpiecznym miejscem. Niniejszym nakazuję, żeby kobiety i dzieci ukryły się w górach. Poprowadzi je moja córka, najdzielniejszy mężczyzna wśród naszych kobiet.
Pomimo powagi sytuacji dało się słyszeć kilka nerwowych chichotów. Wszyscy spojrzeli na córkę szefa. Dąs na jej twarzy towarzyszył jej od dłuższego czasu i nie mógł być efektem tej drobnej drwiny. Wcześniej zapewne ojciec odbył z nią długą rozmowę pełną dziewczęcych protestów i błagań oraz nieprzejednanej rodzicielskiej stanowczości.
- Wyślijcie do górskich kryjówek także konie, które wam pozostały i cenniejsze sztuki inwentarza – kontynuował szef. – Inaczej z pewnością wszystko zarekwiruje wojsko.

Imperium planuje inwazję na nasz świat. I to niedługo. – Przekazał Riauk ojcu w myślomowie. Nie odzywał się do niego, od kiedy postanowił wyruszyć do Dominium. Wtedy zresztą to też nie była rozmowa. Poinformował Merego, co planuje i dlaczego, ale nie chciał słuchać, co tamten o tym myśli.
Skąd wiesz?
Nie wiem – przyznał. – Poznałem kogoś, kto tak uważa, kogoś bardziej zorientowanego w tych sprawach ode mnie.
Kto to jest?
Człowiek zarządzający Deret, wioską, w której zamieszkaliśmy.
I uważasz...
Wojsko już tu było. Zrobili pobór, konfiskowali konie. Coś się na pewno wydarzy. Powinieneś poinformować króla.
Dlaczego nie ty?
Riauk fuknął, choć Mery nie mógł tego usłyszeć. – Bo jestem poszukiwanym przestępcą.
I powinieneś coś z tym zrobić.
Może powinienem. Zdaję sobie sprawę, że sporo spraw zawaliłem – przyznał. Spodziewał się, że ta rozmowa tak będzie wyglądać. – Ale mam teraz coś innego na głowie. Muszę zostać tu, gdzie jestem.
Co może być ważniejszego od najazdu na nasz świat i tego, o co jesteś obwiniany? – Mery był wyraźnie zły.
Ludzie. – Odpowiedział Riauk, choć właściwie nie był pewien odpowiedzi na to pytanie. Dopiero zaczynał jej szukać. – Przyszłość moich dzieci.
A to, że jesteś uważany za przestępcę, jest dla nich korzystne?
Przestań. Jest już za późno, żebyś mnie wychowywał. Podjąłem decyzję.
Poczekaj. Twierdzisz, że wojsko u was było. Naprawdę chcesz tam zostać? Czy to bezpieczne? Czy w ten sposób nie narażasz dzieci? – zaniepokoił się Mery.
Dzieci zostaną ukryte. Nie tylko nasze. I to jest właśnie powód, dla którego zostanę. Nie tylko my tam mieszkamy.
Gdybyś jednak sam udał się do Jedynego Miasta, ile czasu by cię nie było? – Mery wrócił do poprzedniego tematu. – Najwyżej pół dnia.
Niby tak. – Riauk wahał się tylko przez moment. – Ale nie wiem, co w tym czasie stanie się tutaj. Ty niczego nie ryzykujesz. Daj spokój i pomyśl o sprawie. Ważne jest, żeby przygotować nasz świat na atak. To się powinno dla ciebie teraz liczyć.
Ale liczysz się też ty. Nie przyszło ci do głowy, żeby zabrać rodzinę z Dominium?
Nie. Muszę w końcu przestać uciekać.
Może i słusznie, ale twój dom jest tutaj.
Naprawdę musimy teraz o tym rozmawiać? Chcę pomóc naszemu światu. Dlatego się odezwałem. Ale mam inne zobowiązania.

Dwa dni zajęły przygotowania do wymarszu. Pakowanie dobytku odbywało się w grobowej atmosferze, przebiegało jednak sprawnie. Próbowano rozmawiać o tym, co się dzieje, ale niewiele rozumiano.
- Za mojego życia nie było żadnej wojny – rzuciła Teena, składając ciepłe ubrania dla dzieci. – A jednak tutejszy szef ma jakieś kryjówki w górach.
- Za mojego życia też nie było wojny – stwierdziła żona karczmarza ze spiżarni. Dzieliła zapasy na to, co zostawi mężowi, a co zabierze ze sobą. Była przekonana, że jest od Teeny znacznie starsza. Myliła się jednak w swojej ocenie.
- I w jakiś sposób nie pozwolił zrobić krzywdy nieludziom – dodał w zadumie karczmarz. – Bo, że chłopi go słuchają, to rozumiem. Jest bogaty i ma charyzmę. – Otyły mężczyzna potarł ręką dawno niegoloną brodę.
Owszem, na początku, gdy mieszkańcy Deret dowiedzieli się, że po okolicy kryją się dziwne stwory, bali się ich. Wiedzieli, że człekopies uratował żonę i syna Riauka, ale gdyby nie szef, ktoś pewnie i tak chwyciłby za widły, żeby przepędzić dziwadła. Wystarczyło jednak gniewne spojrzenie i parę słów wypowiedzianych gromkim głosem, by pozwolono im zamieszkać pomiędzy normalnymi ludźmi.
- Ale wojskowi? – ciągnął swoją myśl karczmarz. – Człekopies twierdził, że znaleźli go na strychu, ale udawali, że go nie widzą.
- Tak, to jest dziwne – zgodził się Riauk, choć zupełnie nie skupił się na tym, co mówił karczmarz. Był zajęty natłuszczaniem ogłowi kucyków. Podejrzewał, że dzieci o tym nie pomyślą. – W Dominium nie lubi się tych, którzy są inni. Nieraz obrywałem za wygląd. Niektórzy myśleli nawet, że jestem demonem – rzucił bezmyślnie. Nie zarejestrował też jakie wrażenie na karczmarzu i jego żonie zrobiły jego słowa.
- I po co atakować Świat zza Morza Ognia i Krwi? – dorzuciła kolejne pytanie Teena. – Przecież tam niczego nie ma, tylko pustkowia. Nie wywoływanoby wojny, żeby zdobyć tereny do hodowli koni. Dominium je przecież ma.
Tam coś musi być – tym razem Riauk odpowiedział jej w myślach. – Tylko my nie wiemy co. – To właśnie nad tym się od jakiegoś czasu zastanawiał. - Świat zza Morza Ognia i Krwi wiele razy był atakowany z różnych stron. I tak, raz chodziło właśnie o pustkowia. Ale musi tam być coś ważniejszego. I ja chyba powinienem wiedzieć, o co chodzi. Niestety nic nie przychodzi mi do głowy.

Było późne popołudnie i słońce stało już nisko nad horyzontem. Riauk okładał mieczem wypchany sianem worek zawieszony na drzewie za chatą. Od powrotu z wyprawy po Kvälla dużo ćwiczył, tak walkę wręcz, jak i w siodle. Wiedział, że czas spokojnego życia minął. Widmo wojny nie opuszczało jego umysłu. A on czuł się słaby. Choroba zawsze ograniczała jego możliwości korzystania z mocy oraz sprawność fechtunku. Zdawał sobie jednak sprawę, że ostatnio wyjątkowo się zaniedbał. Nie, nie ostatnio. Zaniedbywał ćwiczenia już od lat. Dokładnie, od kiedy został ojcem. Chciał mieć dzieci, ale to, co się z nimi wiązało, przerosło go – odpowiedzialność, strach o nie, wyrzuty sumienia, że Oiolose urodził się chory, i wysiłek, jakiego wymagało samo ich wyżywienie, a przecież trzeba było je także uczyć, wychowywać i zwyczajnie z nimi być.
To także ze względu na dzieci uciekł przed Łowcą z Zielonej Twierdzy. Gdyby byli sami, tylko Teena i on, pewnie próbowałby z nim rozmawiać. A gdyby nic nie wyszło z negocjacji, stanąłby do walki. Nie chciał ich narażać. Nie chciał, żeby straciły ojca. Ani żeby ten ojciec po raz kolejny przelał krew i to jeszcze na ich oczach. Wszystko jednak poszło nie tak. To Oiolose zabił zamiast niego. A przecież mogło być zupełnie inaczej. Gdyby tylko w przeszłości był mniej pochopny. Powinien był więcej myśleć. Dokładniej analizować to, co działo się wokół niego.
Coraz szybciej wywijał mieczem. Pot lepką strugą płynął mu wzdłuż kręgosłupa.
- Zaprzestań tych podrygów, śmieszny człowieku.
Odwrócił się gwałtownie i zobaczył dwie kobiety: blondynkę i brunetkę. Miały na sobie eleganckie sukienki z cienkiego materiału. Ich idealnie wyszczotkowane długie włosy spadały na ramiona, układając się w fale. Riauk nie musiał się zastanawiać, jak to możliwe, że nie usłyszał ich nadejścia. Od razu pojął, że musiały być Wojowniczkami Nocy.
- Powiedz nam – zaczęła brunetka – jak to w ogóle możliwe, że mężczyzna posiada moc równą naszej.
- Moja matka była Wojowniczką Nocy – rzucił bez zastanowienia. Był zbyt zaskoczony, żeby zebrać myśli.
- Wojowniczki Nocy nie rodzą synów – padło w odpowiedzi.
- Moja matka jednak mnie urodziła – odparł. – Urodziłem się, żyję, władam mocą. To moja sprawa. – Gdy wypowiadał te słowa, głos zadrżał mu lekko.
Za decyzję matki Riauk zapłacił pozbawioną pigmentu skórą i chorobą osłabiającą ciało. Był jednak pierwszym synem Wojowniczki Nocy, jaki w ogóle przeżył wiek niemowlęcy. Być może było tak dlatego, że był też pierwszym w dziejach dzieckiem Wojowniczki Nocy z nieśmiertelnym mężczyzną.
- Twoje istnienie zakłóca pola energii – oznajmiła blondynka.
- Co zakłóca?
- Pola energii – powtórzyła blondynka. – Wszystko, co żyje, przesycone jest energią, a gdy ktoś posługuje się mocą, pobudza tę energię do działania. Ale przecież powinieneś o tym wiedzieć.
Riauk odruchowo skinął głową.
- Ty jesteś jak płomień albo dziura – kontynuowała blondynka. – Energia znika w tobie, niczego nie tworząc. Kiedy jest się w twoim pobliżu... Nie potrafią tego wyrazić. Czuje się ból, obrzydzenie... Podobnie jest, gdy widzi się gnijące rany, zmasakrowane niemowlęta...
- Po prostu nas to rozprasza – burknęła brunetka.
- To trzymajcie się ode mnie z daleka.
- Możemy też zrobić coś innego – stwierdziła brunetka. – Od jakiegoś czasu rozważamy różne możliwości. Jedna wydaje się mieć najwięcej sensu. Czy naszym zadaniem nie jest walka z istotami, które nigdy nie powinny zaistnieć? Jesteś taką istotą. Więc chyba najlepiej będzie cię zabić.
- Co?! – Riauk nie wierzył w to, co usłyszał. – Nie jestem demonem. Wojowniczki Nocy istnieją po to, by walczyć ze złem. Nie wolno wam zabijać niewinnych.
Teena zatrzymała się przy ścianie domu. Zabijać? Wyszła z chaty, bo usłyszała głosy. Nie rozumiała, co się dzieje. Dlaczego te kobiety miały chcieć zabić jej mężczyznę?
- Twoje istnienie jest złem.
- Najstarsza z was, Nana – Riauk nadal próbował bronić się słowami – powiedziała mi, że kiedyś musiała powstać istota taka, jak ja. Że być może żyję po to, by zmienić porządek rzeczy. – Na co dzień wolał o tym nie pamiętać. Teraz to jednak był dobry argument.
- Nie znamy nikogo o tym imieniu – brunetka potrząsnęła głową.
No tak, to był największy problem Wojowniczek Nocy. Wiedział o tym od Nany. Było ich mało i rzadko która znała więcej, niż dwie czy trzy siostry. Skąd się wzięły? Po co istniały? Zagubiły tę wiedzę, tak jak i zagubiły wiele tajników korzystania z mocy. Większość z nich walczyła z demonami nocy, ingerując w ludzkie sny. Podróżowały między światami, od jednego zadania do drugiego. Duchy przynosiły im wieści, gdzie są potrzebne. Taki sposób życia nazywano drogą Wojowniczek Nocy. Nikt już jednak nie pamiętał, czy nieśmiertelne kobiety faktycznie powstały w tym celu. Nawet Nana dysponowała tylko skrawkiem wiedzy, jaką niegdyś miały przedstawicielki ich rasy.
- Znacie czy nie... Nie możecie tak po prostu mnie zabić!
- Każdy choć trochę rozumny demon jest w stanie wymyślić łzawą historyjkę, o tym jak to światy go potrzebują. Zastanów się nad tym. A tak szczerze... Po co komu taka nieszczęsna, cierpiąca istota, jak ty? Postąpimy litościwie pozbawiając cię życia.
- Nana przekazała mi całą swoją wiedzę - rzucił. – Zapewne jestem więc potężniejszy niż wy – już wiedział, że ich nie przekona, ale jeszcze próbował przestraszyć. Na nic się to jednak nie zdało.
Nieznajome kobiety zaatakowały znienacka umysł Riauka, próbując zabić go myślami. W porę zdążył odeprzeć ich atak. Tak rozpoczął się pojedynek na moc.
Wszyscy troje stali zupełnie bez ruchu. Nikomu nie drgnął nawet jeden mięsień, na ich twarzach malowało się skupienie. Kobiety nacierały, a Riauk odpierał ich ataki. Tak jak powiedział, potrafił więcej, niż one. Jednak choroba pochłaniała jego energię, a one były dwie. Pojął, że w końcu zabraknie mu sił, że ulegnie.
Jestem tu. Widzę was. Ale nie wiem, co zrobić. – Głos Teeny odezwał się w jego umyśle. Sama także była Wojowniczką Nocy, ale nigdy nie podążała wyznaczoną jej drogą i nie nauczyła się o korzystaniu z mocy tyle, ile powinna.
Teraz stanowiła jedyną nadzieję Riauka. Dysponowała energią zdrowego ciała i mógł z niej tę energię czerpać. Ich też było dwoje. Mając koło siebie Teenę, był niepokonany. Kobiety zaprzestały ataku.
- Jeszcze kiedyś cię dopadniemy – rzuciła brunetka gniewnie. Była wyraźnie zmęczona.
- Zaczekamy, aż będziesz sam – dodała blondynka i obie znikły, przenosząc się w sobie tylko znane miejsce.
Teena podeszła do Riauka. Drżał.
- Co się stało?
- Nie wiem. To były Wojowniczki Nocy.
- Zauważyłam.
Riauk potrząsnął głową. W końcu schował do pochwy miecz, który wciąż ściskał w dłoni. Dlaczego nie użył go przeciwko dziwnym kobietom? Znieruchomiał. Nad czymś myślał.
- Ty też tak to czujesz? Że jestem jak ropiejąca rana? – spytał po chwili.
Teena wzięła go za rękę. Poczuła, że jego mięśnie wciąż są napięte.
- Choć do domu i nie myśl o głupotach.

Wieczorem w przeddzień wymarszu kobiet i dzieci nad niczym już nie dywagowali. To był czas na rady i przykazania.
- Pamiętajcie, gdyby przydarzyło się wam coś złego, nie próbujcie radzić sobie z tym sami, ale wezwijcie nas w myślach – przypomniała Teena po raz niewiadomo który.
- Oiolose, gdybyś miał problemy ze swoją chorobą, zawołaj mnie bez wahania - dodał Riauk. - Mam do was jeszcze jedną prośbę. Kit, niedługo skończysz sześć lat. Kiedy złe armie odejdą, kupimy ci kucyka. Teraz chciałbym, żebyś zaopiekował się Kluską...
- Ale Kluska jest moja! - zaprotestował gwałtownie Oiolose.
- Wiem, synu. - uspokoił go Riauk. - Dla ciebie mam bardziej odpowiedzialne zadanie. Ty zaopiekujesz się Kvällem.
- Dobrze - zgodził się białowłosy chłopiec. Wiedział, że spotkał go zaszczyt. A jednak trudno było mu się pogodzić z myślą, że ktoś inny będzie dosiadał jego klaczy. – Kit na ten czas będzie mógł opiekować się Kluską. Ale będę miał cię na oku – zwrócił się do brata.
- A czemu wy nie pojedziecie z nami? – spytał Kit.
- Już ci mówiliśmy – powiedział Riauk. – To tylko na jakiś czas i na wszelki wypadek. Nic nam się tu nie stanie. A ktoś musi zająć się polami i odbudową karczmy.
Kobiety wraz z dziećmi wyruszyły następnego dnia rano – konno, na wozach i pieszo, jak kto mógł. Prowadziła córka szefa na smukłej gniadej klaczy. Dziewczyna była blada i poruszała się jak we śnie. Po jej twarzy widać było, że w ostatnich dniach dużo płakała.
Teena także pociągała nosem, żegnając dzieci.
Większość z nich nie przejmowała się niczym i traktowała nadchodzące wydarzenia jak wielką przygodę. Kit był z siebie bardzo dumny, wyruszając w drogę na Klusce. Bluszcz dał się posadzić na wozie. Wyglądał jakby nie całkiem zdawał sobie sprawę, co się dzieje. Natomiast Loravandil zaniósł się szlochem i nie chciał puścić szyi matki, gdy ta próbowała go przekazać żonie karczmarza.
- Lubi, kiedy mu się śpiewa – powiedziała Teena, głos się jej łamał. – Jakby sprawiał problemy, Dżana umie go uspokoić. Bluszczowi trzeba przypominać, żeby jadł. Kitowi w sumie też.
Daj spokój – Riauk upomniał ją w myślach. – Ona umie zajmować się dziećmi. A ty wszystko to już mówiłaś.
Teena zamilkła, ale miała wrażenie, że emocje rozsadzą ją od środka.
Żona karczmarza wspaniale gotowała i lubiła to robić. Zaplatała córce piękne dobierane warkocze. Bawiło ją, że Teena jest tak czuła wobec swojego męża. „Głaszczesz go, jakby był dzieckiem albo zwierzakiem” – powiedziała kiedyś. – „I patrzycie na siebie z takim uwielbieniem, jakbyście byli dzieciakami, które dopiero co zaczęły chodzić na potańcówki.” Teena zaczerwieniła się wtedy. Żona karczmarza nieraz głośno zastanawiała się, jak to się stało, że najemniczka zakochała się w kimś takim jak Riauk. Rozmawiały o sprawach, o jakich rozmawiają tylko kobiety, pomiędzy którymi rodzi się zażyłość. Teena wiedziała, że plecy i ramiona tamtej pokrywa drobna łuska. A żona karczmarza dowiedziała się, że Riauk potrafi uzdrawiać samą myślą. Widząc, jak uczy swoje dzieci, poprosiła, żeby również Sasankę nauczył czytać i pisać. A jednak wciąż nie poznali jej imienia. Nigdy też nie padła żadna propozycja, jak mają się do niej zwracać ani słowo wytłumaczenia, dlaczego milczy w tej sprawie. Teena miała wątpliwości, czy faktycznie bezpiecznie jest powierzać dzieci jej opiece. Jednak bała się zostawić Riauka samego.
- Tata nie jest zbyt mądry - powiedziała Dżana, gdy odjechali na tyle, że rodzice nie mogli jej już usłyszeć. - Kit jest jeszcze za mały, żeby samodzielnie jeździć konno. Ty, Oiolose, też jesteś za mały, żeby opiekować się dużym koniem.
- Denerwujesz się, bo mu zazdrościsz - zauważył Ferro.
- Nie zazdroszczę mu - zaperzyła się Dżana. - Po prostu uważam, że ojciec jest nieodpowiedzialny i niesprawiedliwy. Zawsze faworyzuje Oiolose i tylko o niego dba, tylko nim się przejmuje. To, że pozwala ci jeździć na Demonie, a Kitowi powierzył Kluskę, świadczy o tym, że go nie obchodzicie. Możecie przecież zabić się na tych koniach.
- Odczep się ode mnie - głos Oiolose drżał. - Ja się nie prosiłem o opiekę nad Kvällem.
- Mogłabyś próbować radzić sobie ze strachem inaczej, niż obrażając nas wszystkich – podsumował Ferro. Był dumny, że udało mu się powiedzieć coś tak mądrego.

Dla małej wioski na pograniczu światów nadeszły ciężkie dni. Mężczyźni nadal pracowali na swoich polach, nadal trwały też prace przy odbudowie karczmy. Wielu jednak zastanawiało się w duchu, czy ma to jeszcze sens.
Wszyscy byli podenerwowani i źli. Czekali na nadejście imperialnej armii. Co mogło im ono przynieść? Nowe zaciągi do wojska? Może walki na ich terenie? Nie wiedzieli, co się wydarzy, i to przerażało ich najbardziej. Często wybuchały kłótnie. Nieraz szły w ruch pięści.
Wyraźnie dawało się odczuć brak kobiet, które wiedziałyby, jak uspakajać swoich mężczyzn. W góry nie wyruszyła tylko Teena, ją jednak mieszkańcy wioski traktowali jak mężczyznę, mimo że była matką sześciorga dzieci. Brak urody, postawa i duma byłej najemniczki czyniły z niej raczej kompana do wypitki niż obiekt westchnień. A westchnień do pięknych dziewczyn bardzo mieszkańcom wioski brakowało.
W końcu wojskowi się pojawili. Rozbili obóz na ugorach przed wioską. Nie wyjaśnili niczego. Szef był w namiocie dowódcy. Wyszedł stamtąd bardzo szybko, wyraźnie zły. Żołnierze tymczasem weszli do wsi i trójkami chodzili po domach. Mówili, że zbierają żywność dla oddziału. Wydawało się jednak, że kogoś szukają, bo bardzo uważnie wszystkim się przyglądali. Musieli zauważyć, że w wiosce brakuje dzieci i ich matek, a po stodołach i strychach kryją się półludzie. W ogóle jednak o to nie pytali. Riauk cieszył się w duchu, że wciąż nie doprowadził włosów do porządku i te pozostały szare.

Podróż przez góry do miejsca znanego tylko córce szefa, była ciężkim wyzwaniem dla kobiet i dzieci z wioski. Spośród starszych osób chyba tylko żona karczmarza nie narzekała. Nie doskwierały jej trudy wędrówki, to żal sprawiał jej ból, ale o tym nie chciała mówić. Wraz z mężem i córeczką już kiedyś wyruszyła w drogę, by szukać spokojnego i w miarę bezpiecznego miejsca do osiedlenia. Nie udało im się. Najpierw pożar domu, potem łowca nagród, przez którego musiała ujawnić swą nieludzką naturę, wreszcie wojsko Dominium, przed którym uchodziła, pozostawiwszy męża we wsi. Miała wrażenie, że już nigdy i nigdzie nie poczuje się bezpiecznie.
Ferro cieszył się, że całe dnie spędza na grzbiecie kucyka. Dużo przekomarzał się z Dżaną, próbując ją przekonać do zalet swojego wierzchowca. Małego Kita rozpierała duma, że w końcu może podróżować konno, a nie na wozie. Tylko najstarszy Oiolose był poważny i smutny. Miał prawie dziewięć lat. Raz już zabił w obronie swojego życia. Rozumiał najwięcej z tego, co się dzieje, a coś w zakamarkach jego podświadomości podszeptywało mu, że może już nigdy nie ujrzeć rodziców. Miał też inny powód do smutku. Dżana najzupełniej szczerze uważała, że ojciec go faworyzuje.
Czy to, że dał mi swojego konia pod opiekę, to dowód, że kocha mnie najbardziej? – myślał. – Jestem najstarszy. Najwięcej umiem. A nawet, jeśli to prawda, że ojciec najbardziej się o mnie martwi i poświęca mi najwięcej uwagi, to co z tego? Jestem przecież chory. Cierpię. I tylko ojciec zna moje cierpienie. Może to nas łączy?
Oiolose czuł się odrzucony przez rodzeństwo. Bardzo tęsknił za rodzicami. Nawet jeśli nie było prawdą, że ojciec kochał go najbardziej, to na pewno z całego rodzeństwa on kochał go najmocniej i najbardziej go potrzebował.
Dotarcie do celu zajęło im w sumie trzy dni. Wozy umieszczono w wąskich wąwozach wcinających się głęboko w skalne ściany. Kobiety i dzieci znalazły schronienie w obszernych pieczarach. Znajdowały się tam prowizoryczne zagrody dla zwierząt, ułożone z kamieni kręgi do rozpalania ognisk i wysypane miękkim piaskiem zagłębienia do spania. Przygotowano także zapasy drewna i słomy. Przezorność szefa była naprawdę zaskakująca. Jego córka, wciąż blada i lekko odęta, wiele razy powtarzała, że ojciec jest zapobiegliwy i dba o swoich ludzi. Wyraźnie było widać, że zna miejsce, w którym się znaleźli, choć dało się też zauważyć, że nigdy wcześniej nie gościło tam aż tylu ludzi. Dotąd tylko w jednym z kręgów rozpalano ogień.
W górskich kryjówkach mało było miejsca, żeby się bawić. Jednak też mało które spośród dzieci miało na to ochotę. Loravandil często płakał. Kitowi i Dżanie też się to jednak zdarzało, choć Dżana płakała głównie nocą. W dzień starała się trzymać fason przed młodszymi braćmi i ich pocieszać. Ferro doskwierało głównie, że nie mógł już jeździć na kucyku. Oiolose nie robił właściwie nic, poza czyszczeniem Kvälla. Godzinami siedział nieruchomo, patrząc w ogień. Ignorował nawet namowy Sasanki, żeby spędził z nią choć trochę czasu.

Wieczorami Riauk i Teena czuli się bardzo samotni. Dom bez dzieci był pusty i cichy. Nie było dla kogo przygotowywać jedzenia. Nie było kogo zmuszać do mycia i zapędzać do łóżek. Nawet porozmawiać nie było za bardzo z kim. Karczmarz od dłuższego czasu był mrukliwy i skryty. Czasem w ich wspólnym domu nocował człekopies, ale nie spędzał za dużo czasu z Riaukiem i Teeną. Za to niejednej nocy długo szeptał o czymś z karczmarzem.
- Coś jest nie tak z naszym życiem - powiedziała któregoś dnia Teena. – Skoro już zdecydowaliśmy się osiedlić wśród ludzi, ta wioska powinna być naszym domem. Ale nim nie jest.
- Coś jest nie tak. Rzeczywiście, coś jest bardzo nie tak... – wykrztusił Riauk.
Siedział na krawędzi łóżka. Od dłuższego czasu usiłował odkrztusić śluz zaklejający mu gardło. Spróbował usunąć go przy użyciu mocy, ale to również mu się nie udało. Czuł się tak, jakby wyczerpywał cały swój zasób energii. Był pusty i jałowy, niezdolny do żadnej akcji. Nie mógł nawet sięgnąć myślą do umysłu Teeny. Przeraził się.
- Czy możesz użyć mocy?
- Co? - Nie zrozumiała jego pytania. Jeszcze przed chwilą myślała o czymś innym.
- Użyć mocy – powtórzył. - Czy możesz powiedzieć coś w myślomowie?
Na początku pytanie Riauka wydawało jej się niedorzeczne, ale potem spróbowała.
Wzdrygnęła się. Nawet po odurzających ziołach czy dużej ilości alkoholu nie traciła całkowicie swoich skąpych umiejętności. Jeszcze nigdy nie czuła się tak bezradna i słaba. A przecież na pozór nic się nie wydarzyło.
- Dzieje się coś złego.
- Chodź! - Riauk zerwał się gwałtownie z łóżka.
- Dokąd?
- Chodź! - Chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą.
Wypadli na dwór. Drzwi trzasnęły za nimi. Człekopies obejrzał się zdziwiony, a przez twarz karczmarza przebiegł skurcz bólu.
Riauk biegł w stronę pól, ciągnąc za sobą Teenę. Nie wiedział, co pcha go w tym kierunku. Instynkt? Podświadomość? Cokolwiek miał znaleźć, przeczuwał, że to jest gdzieś tam.
Zatrzymał się nagle. Księżyc jeszcze nie wzeszedł. Powinien otaczać ich półmrok. Powinno być szaro.
Spojrzał na swoje dłonie. Były różowe. Uniósł głowę. Drogę w stronę pól zasnuwała różowa mgła. Jeśli to była mgła. Znów rzucił się przed siebie. Przebiegł jednak tylko kilka kroków. Mgła nie rzedniała, kiedy się do niej zbliżał. Wyciągnął więc rękę w jej stronę. Natrafił na zimną gładką powierzchnię, jak gdyby szklaną ścianę. Dotknął jej drugą ręką. Zaczął wodzić dłońmi po zagradzającej mu drogę barierze w górę i w dół. Jak wysoko sięgała? A może znaleźli się pod jakąś gigantyczną pokrywą? Jego mózg błyskawicznie łączył fakty. Być może to coś blokowało użycie mocy. Czy to w ogóle było możliwe? Nie wiedział, ale jeśli tak było...
- Co to jest? - spytała Teena. Stała na środku drogi. Sama nie podeszła do szklanej ściany. Wyglądała na bliską paniki. Nie musiała używać mocy, żeby znać jego myśli.
- Musimy się stąd wydostać - wyszeptał. Wargi mu drżały.
- A jeśli się nam nie uda?
- To umrę.
- Ile masz czasu?
- Nie wiem. - Riauk był przerażony. – Może kilkanaście dni. Może rok. Wiem tylko, że będę czuł się coraz gorzej. - Oparł się plecami o szklaną barierę i osunął na ziemię. – O co w tym wszystkim chodzi?

Oiolose długo wstrzymywał się, zanim zdobył się na próbę myślowego kontaktu z ojcem. Wiedział, że będzie go to kosztować sporo energii. Poza tym nie chciał, by reszta się z niego śmiała, a zdawał sobie sprawę, że mogliby wyczuć jego próby. W końcu jednak nie wytrzymał. Spróbował odnaleźć umysł ojca. Nie udało mu się. Było tak, jakby ten w ogóle nie istniał. Tak samo było z matką. To go zaniepokoiło. Czyżby nie był w stanie korzystać z myślomowy na odległość? A może rodzicom coś się stało? Rodzeństwu nie powiedział ani słowa, ale spróbował skontaktować się z dziadkiem. Nie można powiedzieć, że znał go dobrze. Nie widywał dziadków zbyt często. Zawsze też wyczuwał jakieś tajemnicze napięcie między Riaukiem, a jego rodzicami. U kogo innego mógł jednak szukać pomocy?

Jestem poza wioską. Jestem tu bezpieczny, ale... Nie mogę skontaktować się w myślomowie z ojcem. Jest tak, jakby nie istniał. - Myśl chłopca zaatakowała Merego, gdy ten krzątał się po obejściu.
Sprawdzę, co się dzieje – błyskawicznie odpowiedział wnukowi, po czym spróbował skontaktować się z Riaukiem.
Nie odnalazł umysłu syna. Postanowił przenieść się do wsi, gdzie ostatnio mieszkał Riauk, lecz i ta próba nie powiodła się. Było tak, jakby miejsce, do którego chciał się udać, nie istniało. Nie wiedział, co to może znaczyć. Podjął kolejną próbę. Znał wioskę na pograniczu światów jeszcze z czasów, gdy podróżował konno, a nie przy użyciu mocy. Przeniósł się więc na górską drogę między światami i pieszo ruszył dalej. Poruszał się szybkim marszem i nie minęło wiele czasu, gdy wyszedł spomiędzy skał na równinę. To, co zobaczył, zaskoczyło go i przeraziło, choć widział już niejedno. Tam, gdzie powinna być wioska, wznosiła się ogromna różowa kopuła, być może z gęstej mgły, być może ze szkła. Mery nie wiedział, co to może oznaczać ani co powinien zrobić. Jedyna rzecz, jaka przyszła mu do głowy, to podejrzenie, że ma do czynienia z magią. O czarach wiedział jednak niewiele ponad to, że istniały i mogły być potężniejsze od jego mocy.

Oiolose wydawało się, że bardzo długo czekał na odpowiedź dziadka. Kiedy jednak przyszła, musiał przyznać, że wolał poprzedni stan rzeczy.
Nie wiem, co się wydarzyło – oznajmił Mery w myślomowie. Oiolose odniósł wrażenie, że jego przekazowi towarzyszył nie tylko niepokój, ale i złość. – Coś dziwnego, jakby chmura, otoczyło wioskę. Nie sposób się tam dostać. Spróbuję coś wymyślić. Bądź dzielny.
Kiedy spojrzał na rodzeństwo, chciało mu się płakać. Zagryzł jednak wargi i powstrzymał łzy. Czy zostali sierotami? Czemu tym razem rodzice nie chcieli uciekać? Wolał o tym nie myśleć, niczego nie rozważać. Ból, gdyby go do siebie dopuścił, mógłby go obezwładnić. A on musiał przetrwać i zaopiekować się rodzeństwem. Nic im nie powiedział. Tego wieczoru jednak długo i czule szczotkował Kvälla.

Początkowa panika szybko zaczęła przeradzać się w agresję skierowaną przeciwko żołnierzom Dominium. Nastroje te jednak ulotniły się po tym, jak wojskowi brutalnie poturbowali największych awanturników. Szef był im w duchu wdzięczny, że nikogo nie zabili.
Kilkanaście dni po pojawieniu się dziwnej mgły wieś z pozoru wyglądała bardzo spokojnie. Co prawda, wojskowi stale patrolowali okolicę, wchodzili też do chałup i robili rewizje, niczego jednak nie niszczyli i już nie zabierali. Zdawało się, że na coś czekają. Nie przejmowali się pokrywą z mgły, pod którą oni również byli uwięzieni.
Co poniektórzy mężczyźni starali się, jak niby nigdy nic, żyć dalej swoim życiem, rozpaczliwie próbowali znaleźć sobie zajęcie, choć nie potrafili zapomnieć o lęku, o tym, że być może nigdy już nie zobaczą żon i dzieci. Doglądali zwierząt, próbowali uprawiać rolę, choć do dalej położonych pól nie mogli dotrzeć, a zboże marnie wschodziło pod mdłym różowym słońcem, w ziemi pozbawionej deszczu. Coraz częściej jednak można było napotkać ludzi pijanych w sztok.
Czasem dało się słyszeć dzikie wycie w środku nocy. Któregoś dnia w stodole szefa powiesił się parobek. Jeden z półludzi o byczym łbie dotąd tłukł nim w szklaną ścianę, aż połamał rogi. Umarł od zakażenia, które dostało się do ran na skroniach.
Kapłan Bogini Ziemi, którego mieli w wiosce, nie potrafił nikogo wesprzeć na duchu. Godzinami bił pokłony przed drewnianą figurą przedstawiającą kobietę o obfitych kształtach, która w prawej ręce trzymała sierp, a w lewej kilka kłosów zboża. Prosił ją, jak i innych bogów, o zmiłowanie.
Nadal trwały prace przy odbudowie karczmy, ale Riauk już w nich nie uczestniczył. Mimo naparów z ziół, w których wyszukiwaniu pomagali mu Teena i człekopies, czuł się coraz gorzej. Ból brzucha był jego stałym towarzyszem. Dużo kasłał i miewał problemy ze złapaniem oddechu. Szybko się męczył. Nie było mowy o tym, by mógł pracować w obejściu.
- Co on robi? – spytał człekopies, kiedy wpadł jak zwykle na kolację i rozmowę z karczmarzem.
Riauk siedział pochylony na krawędzi łóżka z głową przykrytą płaszczem.
- On to nazywa inhalacją – wyjaśniła Teena. – Wrzuca zioła do miski z wrzątkiem i wdycha ich zapach. Mówi, że to pomaga mu oddychać.
- A naprawdę tak jest? – Człekopies wyglądał na zatroskanego.
- Nie wiem – wyszeptała Teena. Wargi jej drżały. – Choć to i tak bez znaczenia, on... – Odwróciła się twarzą do ściany. Do oczu nabiegły jej łzy, ale wiedziała, że nie może się rozpłakać.

Virg, tak jak wszyscy żołnierze, chodził na patrole. Mieli zaglądać do chłopskich zagród, do stajni, obór i na strychy, a przy tym udawać, że nie dostrzegają istot o nietypowych kształtach. Dowódca nie chciał, by ich poczynania wzbudziły bunt, do którego już prawie doszło w pierwszych dniach po powstaniu kopuły. Mówił też, że dziwne stwory mogą się jeszcze okazać użyteczne. Zbierali informacje o człowieku o białej skórze i czerwonych oczach. Nie wolno było jednak o niego pytać. Nie wolno było też zrobić krzywdy albinosowi. Jedynym zadaniem żołnierzy było przekazywanie dowódcy informacji o nim.
Virg żywił nadzieję, że uda mu się go spotkać, gdy w pobliżu nie będzie żadnego innego żołnierza. Miał swoje plany.
- Wpuść mnie. Mam rozkaz przeszukać ten budynek – powiedział twardo do rudowłosej kobiety, która otworzyła drzwi stojącej na uboczu chaty.
- Nie ma mowy – usłyszała burkliwą odpowiedź.
- Mam użyć siły? – zabrzmiało to śmiesznie. Kobieta była znacznie wyższa i masywniejsza od Virga.
- Co się stało? – spytał z głębi budynku słaby głos.
- Żołnierze znowu czegoś chcą! – krzyknęła rudowłosa, odwracając się na moment głowę.
Młodzieniec wspiął się na palce i rzucił spojrzenie ponad jej ramieniem. Nie dostrzegł wiele, ale to, co zobaczył, w zupełności mu wystarczyło. Na ławie leżał blady człowiek z blizną na policzku. Jego długie włosy były jasnoszare, nie pasowały do obrazu, który Virg zachował w pamięci. Tak jednak poszukiwanego opisywali inni żołnierze.
- Riauk?
- Kim ty jesteś? – spytała rudowłosa ostro, nadal zagradzając przejście.
- Jeśli to Riauk, będzie wiedział – odparł Virg hardo, a jego głos zabrzmiał wyraźnie niemęsko.
Kobieta obejrzała się na swojego mężczyznę.
- Mam go wpuścić?
- Tak.

Teena cofnęła się. Żołnierz wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Riauk uniósł się na łokciu. Zmierzył wzrokiem człowieka w mundurze. Skądś znał tę twarz, sylwetkę, głos.
- Dżana? – zapytał, szokując tym Teenę jeszcze bardziej.
- Już się pod nią nie podszywam – padło w odpowiedzi.
- Za to teraz pod żołnierza Dominium? – Riauk z trudem zsunął nogi z ławy i usiadł, pochylając się do przodu. – Co znowu próbujesz zrobić? Dlaczego nie mogłaś zostać z bratem we młynie?
- Mam niespokojnego ducha – dziewczyna gniewnie wydęła wargi. – Tym razem jednak opuściłam dom ze względu na ciebie. Nie znam cię dobrze, ale wydawało mi się, że jesteś szlachetny i prawy. Zgodziłeś się dla mnie, dla mojego dobra, zabić zarządcę prowincji. A potem pewnego dnia przyszło wojsko. Byłam przy werbunku w Kascor. Zobaczyłam dowódcę oddziału. Wyglądał identycznie jak nasz dawny zarządca. Chciałam się upewnić, co się tu dzieje. Dlatego z przyjaciółmi zaciągnęłam się do armii. Teraz jestem już pewna, że ten, który sprowadził tu wojsko, to zarządca, ewentualnie jego bliźniak lub sobowtór. Ale szuka kogoś, kto wygląda jak ty. Więc... Nie zabiłeś go. A on okazał się sprytniejszy od ciebie i złapał cię w pułapkę. Mam rację?
Riauk potarł palcami skronie.
- Chcesz powiedzieć, że wojsko przyszło tu z mojego powodu?
- Nie inaczej. Myślałeś, że jak ufarbujesz włosy, nikt cię nie rozpozna? Zresztą marnie ci wyszło.
Nie zwrócił uwagi na jej słowa.
- A wiesz, czym jest ta różowa mgła?
- Nie. Ale na pewno ktoś z oddziału ją przywołał. Jest magiczna. Tak nam powiedziano.
Riauk zaniósł się kaszlem. Pochylił się. Uderzył pięścią w pierś. Nie mógł odkrztusić śluzu.
- Co ci jest? – spytała dziewczyna, na moment tracąc rezon.
- On umiera – wyszeptała Teena.
Riauk nie mógł odpowiedzieć. Z trudem łapał oddech.
- Dlaczego? – W oczach żołnierza zagościł strach.
- Znasz go, wiesz, że jest chory – rzuciła Teena gniewnie - że gdyby nie moc, którą włada, umarłby już dawno.
Dziewczyna zmarszczyła czoło. Faktycznie, coś takiego jej powiedział.
- To coś, ta mgła, blokuje użycie mocy – dodała Teena.
- Dobrze podejrzewałam, że to pułapka. Zarządca chce go zabić bez walki – pojęła to od razu. - Dlaczego ty go nie zabiłeś? – spojrzała na Riauka. – Miałeś to zrobić. I przecież tam byłeś, a on znikł.
- Uciekł mi – przyznał Riauk. – Wystraszył się mojego miecza i uciekł, używając magii. – Dla niego też już wszystko nabrało sensu. – Powiedział, że przygotuje się do spotkania ze mną. No i zrobił to.
- Dlaczego do mnie nie wróciłeś? Dlaczego mi nie powiedziałeś? – głos dziewczyny brzmiał histerycznie.
Riauk odwrócił od niej twarz.
- Co by to zmieniło? Na początku nie mogłem. Potem... Po prostu chciałem wrócić do domu.
- Oszukałeś mnie! – krzyknęła dziewczyna. – Nie obchodziłam cię! – W oczach stanęły jej zły.
- Przecież ja cię nawet dobrze nie znam – odpowiedział Riauk cicho.
- Uratowałam ci życie! Stań z nim do walki teraz! – krzyknęła zapalczywie.
- Teraz jest za późno. Teena powiedziała ci prawdę. Ja umieram. Nie mogę już walczyć.

Człekopies uskoczył i przywarł do ściany, gdy drzwi się otworzyły. Nie chciał, żeby ktoś odkrył, że podsłuchiwał. Człowiek w mundurze jednak w ogóle nie rozglądał się wokół. Ocierał ręką oczy i pociągał nosem.
Człekopies gubił się w tym, co się działo. Na początku sam chciał śmierci Riauka. Bał się przybysza ze Świata zza Morza Ognia i Krwi. Wiedział, że mieszkańcy tego małego świata zawsze polowali na demony, a przecież sam uważał się za jednego z nich. Riauk nie okazał się jednak niebezpieczny. Tak zwyczajnie, po prostu, był dobrym sąsiadem, na którym można polegać. A teraz cierpiał, powoli konał i człekopies mu współczuł. Czy jednak sam nie był winny takiego stanu rzeczy? Kiedy wojskowi przyszli do wioski po raz pierwszy, przydybali go ukrytego w słomie, przystawili mu ostrze do szyi. Zapytali, czy ma im coś do powiedzenia. Nie miał obok siebie karczmarza, który mógłby go uciszyć. Kiedyś inni mężczyźni w mundurach nakazali mu, że jeśli tylko jeszcze spotka wojskowych, ma im opowiedzieć o każdym przybyszu ze Świata zza Morza Ognia i Krwi, jakiego spotka. Zrobił to więc. Pocieszał się myślą, że pewnie nie on jeden tak postąpił. Chciał ratować życie. Teraz jednak czuł wyrzuty sumienia. Riauk był dla niego zawsze miły, a syn Riauka uratował mu życie. Nie powinien więc ich krzywdzić.

W nocy Riauk nie mógł spać. Męczył go kaszel, ale też dręczyły go myśli, że wszystkie decyzje, jakie podjął, były niewłaściwe.
Teena siedziała przy nim. Po twarzy ciekły jej łzy. Najbardziej nienawidziła bezsilności. Nienawidziła też siebie i całego świata za to, że w żaden sposób nie była w stanie ulżyć Riaukowi.
Rano biały wojownik z trudem zwlókł się z łóżka i zaczął ubierać.
- Co robisz? – spytała zdziwiona.
- Tamta dziewczyna miała rację – odparł słabo. – Nie wiem, ile zostało mi czasu, ale to, że umrę, jest pewne. Zarządca przybył tu, żeby mnie zabić, i po to też stworzył to coś nad nami. Jeśli chce czegoś więcej, i tak tego się nie dowiemy. Nie zdołamy też uciec. Przecież próbowaliśmy.
Kiedy jeszcze czuł się lepiej, okrążył wioskę, wędrując wzdłuż podstawy otaczającej ich bariery. Nie znalazł żadnej luki. Sprawdził też, czy bariery nie da się rozbić lub pod nią przekopać. Musiała jednak wnikać głęboko w ziemię lub na bieżąco formować tak, by zamknąć każdy wykop. Środek wioski przecinała rzeka. Riauk nie umiał pływać na tyle dobrze, by sprawdzić, czy nurkując da się przepłynąć pod barierą. Ale poprosił o to człekopsa, choć przeczuwał, jaki będzie tego rezultat, gdyż wody rzeki stały nieruchome i mętne, pozbawione nurtu. Ta droga również była zamknięta.
- Co mam zrobić? Zgadzać się na taki stan rzeczy? To by znaczyło tyle, co się poddać, a ja... – Zaniósł się kaszlem, a potem nie wrócił już do tej myśli. Była zbyt bolesna. – Dosiądę Maćka i spróbuję zaszarżować na namiot zarządcy. Może mi się powiedzie, może nie. Nawet, jeśli zginę, czy to ma jeszcze znaczenie? A być może, kiedy go zabiję, otaczająca nas bariera się rozwieje.
Teena na jego słowa zareagowała zupełnie niespodziewanie. Przypadła do niego, potrząsnęła nim za ramiona.
- Ty głupku! – krzyknęła. – Nie dość, że chcesz się sam zabić, to jeszcze chcesz narazić na śmierć naszego konia?!
- Przepraszam – wyszeptał Riauk i znowu zaniósł się kaszlem.
Kiedy przestał kasłać, Teena przygarnęła go do siebie, objęła. Niższy od niej, makabrycznie chudy i wyniszczony chorobą wydał jej się tak kruchy, że mocniejszy uścisk ramion mógłby go zgnieść.
- Idź – powiedziała. Po jej policzkach płynęły łzy. – Idź, wiem, że masz rację. Idź.
Uniósł głowę. Spojrzał jej w oczy. Wyczytała z nich ogromną determinację, ale przede wszystkim bezgraniczne cierpienie.
- Nie mogę znieść tego bólu – poskarżył się. Ona dotknęła jego policzka.
- Kocham cię – wyszeptała.
- Wiem. – Ujął jej dłoń i ścisnął na pożegnanie. Na więcej nie mógł się zdobyć.

Na dosiadanym na oklep zimnokrwistym Maćku powoli zbliżał się w stronę obozu wojska. Nie miał żadnego planu. Po prostu zaszarżuje na namiot dowódcy i stanie się to, co ma się stać.
Utrzymanie się na grzbiecie konia stanowiło dla niego nie lada wysiłek. Każdy ruch wierzchowca wzbudzał nowe fale bólu w brzuchu. Każdy oddech rozdzierał pierś i wydawał się ostatnim. Riauk przedzierał się przez rzeczywistość jak przez ostatni koszmar przed śmiercią. Być może dlatego nie spostrzegł, że nie wszystko jest tak, jak być powinno. Wieśniacy coś do siebie krzyczeli. Przekazywali sobie wieści. Wychodzili z chałup i ruszali w tę samą, co i on, stronę. Za jego plecami powstał niewielki pochód, w którego szeregach byli też człekopies, karczmarz, a nawet Teena.
Na granicy obozu wojska Riauk zatrzymał się. Na początku nie uwierzył w to, co zobaczył. Zamrugał oczami. Wszędzie wokół leżały ciała ludzi i koni. Większość z nich już nie żyła. Niektórymi wstrząsały jeszcze drgawki. Były zarządca prowincji stał samotnie pośrodku tego wszystkiego, przyglądając się swojemu umierającemu wojsku. Jego twarz zdawała się nie wyrażać żadnych emocji. Spojrzał na Riauka i pochód ludzi za nim.
- Użyłem podstępu, ale ty także zaatakowałeś w podstępny sposób – powiedział bezbarwnym głosem.
- Je tego nie zrobiłem. – Riauk był zupełnie zbity z tropu, nie potrafił odnaleźć się w tym, co się działo.
- Nie ty? A więc masz potężnych i sprytnych przyjaciół w tej wiosce. Nie ma to jednak znaczenia. Być może zginiemy razem. Moja śmierć napawa mnie smutkiem, ale po mnie przyjdą moi bracia. Twój koniec jednak będzie wielkim ciosem dla światów, bo jesteś ostatnim, który będzie nosił miecz Wybrańca.
Riauk zrozumiał, co zaraz się zdarzy. Spiął konia i dobył miecza. Rzucił się w stronę zarządcy. Ten jednak był szybszy. Z jego dłoni trysnął snop światła. Riauk uchylił się i światło, zamiast przejść przez pierś, musnęło mu tylko ramię. Poczuł paraliżujący ból. Stracił równowagę i zwalił się z konia. Maciek przegalopował jeszcze parę kroków w stronę znajdującej się tuż za obozem rzeki i zatrzymał się. Riauk spróbował wstać, ale udało mu się tylko uklęknąć. Nie mógł złapać oddechu. Zarządca podszedł do niego. Na jego twarz wypłynął uśmiech.
- Może niepotrzebnie baliśmy się mieszkańców Świata zza Morza Ognia i Krwi, skoro ty, który nosisz miecz Wybrańca, jesteś tak słaby?
Riauk nie do końca pojął słowa zarządcy, poczuł się jednak przez nie upokorzony. Zagryzł zęby. Oparł się na mieczu i powoli dźwignął z klęczek. Czy to jednak mogło coś zmienić? Zarządca stał teraz na wyciągnięcie ręki od Riauka. Mógł w każdej chwili zadać mu śmierć światłem strzelającym z jego dłoni, a on nie miał wystarczająco dużo siły, żeby poderwać w górę miecz i zadać cios. Zresztą i tak by nie zdążył. Co mu pozostało? Zaraz umrze. Może to i lepiej, w końcu zapomni o bólu. Łapał ustami powietrze. Nie uniósł głowy, nie spojrzał w twarz zarządcy. Brakowało mu sił i... Czuł się przegrany, zgnębiony. Nie widmo śmierci było najgorsze, a uczucie porażki.
Gdyby ten drań miał jakąś słabość, którą dałoby się wykorzystać! Ktoś kiedyś mu powiedział, że każda istota ma słaby punkt, coś, co ją zabije, choć na pozór nie powinno. Kto to powiedział? Kit!
- Będziemy tak stać naprzeciwko siebie? – zakpił zarządca. – Czy może chcesz, żebym już skończył twoją udrękę?
Nie znał słabego punktu zarządcy, nie w takim znaczeniu, o jakim mówił mu Kit. Mógł posłużyć się magią swojego miecza. To też dzięki Kitowi o niej wiedział. Ale czy jeszcze był tym, kim powinien? I czy moc miecza działała na wszystkich, czy tylko na jego kopie? Nie miał czasu na rozmyślania.
Wiedział jednak, że każdego człowieka można zabić, jeśli uderzy się w odpowiednie miejsce, gdzieś w okolice splotu słonecznego. Gdzie dokładnie? Nie mógł się nad tym zastanawiać. Musiał spróbować.
Nagle wyrzucił w przód lewą rękę. Prawa wciąż opierała się na mieczu. Uderzył zarządcę pięścią pod żebra. Ten zachwiał się. Ani trochę nie był przygotowany na taki cios. Rozwarł usta. Nie mógł złapać oddechu. Mgła nad wioską zaczęła rzednąć. Wieśniacy unieśli głowy patrząc w niebo. Na plac wpadł pojedynczy promień słońca. Riauk znowu poczuł w sobie moc. Mógł jej użyć, żeby się uzdrowić. Wtedy jednak zarządca zdążyłby dojść do siebie. Cios Riauka go nie zabił, a tylko na moment pozbawił oddechu. Moment, który trzeba wykorzystać. Riauk całą dostępną mu energię włożył w zwiększenie siły ciosu. Pchnął rękę dalej w przód, przebijając ciało zarządcy. Zgromadzeni wokół obozu wojska wieśniacy jęknęli z przerażenia. Ciepła krew obryzgała Riaukowi pierś. Charkot wypełnił uszy. Udało mu się. Czy to mogło być aż tak łatwe?
Łatwe? Teraz i on nie mógł złapać oddechu. Nie miał już jednak energii, którą mógłby wykorzystać.
Umieram – przebiegło mu przez głowę. – Jednak umieram.
Osunął się na kolana. A charczący zarządca razem z nim. Ręka Riauka nadal tkwiła w brzuchu tamtego. Obaj wciąż jeszcze rozpaczliwie walczyli o oddech.
Bolało. W jakiś sposób Riauk chciał, żeby to się już skończyło, ale też czuł przepełniający go ogromny żal, że tak mało jeszcze w życiu dokonał, tak wielu rzeczy jeszcze nie doświadczył.
Wydawało mu się, że konanie trwa całą wieczność, było jednak inaczej. Uczucia i myśli gnały po prostu przez niego w zawrotnym tempie.
Teeno! Ojcze! Kit! – jego umysł nadał jeszcze jedno rozpaczliwe wołanie. Może prośbę o pomoc, a może pożegnanie. Potem ogarnął go spokój.

Gdy tylko dostrzegła promień słońca, podjęła desperackie próby leczenia jego ciała. Przez kilka uderzeń serca Teena była przekonana, że jej się uda.
Ale wszystko potoczyło się błyskawicznie. Znienacka straciła kontakt z Riaukiem. Zgubiła jego umysł.
Przedarła się przez tłum gapiów i pognała ku niemu.
Inni stali jak wmurowani. Mgła rozwiała się zupełnie i nad wioską znów widać było błękit nieba. Maciek, pasąc się spokojnie, wędrował w stronę rzeki.
Teena przypadła do Riauka. Runęła przy nim na kolana.
- Odezwij się! – wyszeptała.
- Co tu się stało? – spytał grobowym głosem szef, który dopiero w tym momencie zjawił się w obozie.
Wieśniacy zaczęli mu coś nieskładnie tłumaczyć.
- Co się stało? – pytała także kobieta o ciemnej, czerwonawej skórze, która nagle pojawiła się na pobojowisku. To była Las po Burzy, matka Riauka.
- Zginął. I dobrze, że tak się stało – odparła blondwłosa Wojowniczka Nocy.
Gdyby Teena poświęciła jej choć odrobinę uwagi, poznałaby w niej kobietę, która niedługo przed pojawieniem się armii Dominium próbowała zabić Riauka.
- To mój syn! On nie mógł zginąć!
- Nie próbuj cofać czasu, by go ocalić – włączyła się do rozmowy kolejna z Wojowniczek Nocy. – Ktoś taki jak on, nie powinien istnieć.
- Co wy w ogóle tu robicie? – Las po Burzy zmierzyła wzrokiem obie nieznajome. Bezwiednie zacisnęła pięści.
- Każda nieśmiertelna istota musiała poczuć tak potężne zaburzenie mocy – powiedział niski, złotowłosy mężczyzna.
- Nie wtrącaj się, Mery.
- A to pewnie ojciec tej aberracji? – spytała jadowicie jedna z Wojowniczek. Jej blondwłosa towarzyszka wzruszyła ramionami. Zdawała się być mniej bojowo nastawiona, widocznie w jej mniemaniu problem się rozwiązał.
Wieśniacy gapili się na pobojowisko i na ludzi, którzy nagle pojawili się znikąd. Byli zbyt oszołomieni, by zrobić cokolwiek.
Teena wyciągnęła umazaną krwią rękę Riauka z nieruchomego już ciała zarządcy. Ułożyła sobie na kolanach głowę swojego mężczyzny. Dłonią gładziła go po policzku. Z jej oczu płynęły łzy. Spędzili ze sobą dziesięć lat, ledwie mgnienie. Teena żyła już bardzo długo. Cała jej egzystencja nie miała jednak sensu, była tylko pasmem potyczek i libacji. Dopiero przy Riauku zaczęła czuć wartość swojego życia.
Jak to się stało? Sama nie bardzo rozumiała. Dumny, choć tak słaby, porywczy, a nawet agresywny, czasem wydawał jej się kolejnym dzieckiem, które musiała wychować. Wciąż się złościł, a czasem nawet wpadał w histerię. Jednak, kiedy emocje opadały, zagryzał zęby i robił swoje. Wszystko było dla niego za trudne, a mimo to nie poddawał się, wciąż parł w przód. Był cudem, który ją spotkał. Najpierw ją odnalazł, a potem pokazał jej, że jak by życie nie było podłe, zawsze można w nim coś dla siebie wywalczyć.
Pasący się Maciek zbliżał się coraz bardziej do rzeki. W końcu uniósł głowę znad trawy. Popatrzył na wodę. Wyglądał, jakby się namyślał, czy faktycznie chce mu się pić.
- Nie! – wrzasnął człekopies i popędził na czworakach w stronę konia. Odciągnął jego głowę od wody.
Mery podszedł do płaczącej Teeny. Spojrzał na zastygłą w bezruchu brzydką twarz syna. Riauk wydawał się pogrążony w spokojnym śnie. Serce Merego ścisnął żal. Nie ubolewał w sumie nad śmiercią syna jako taką, a nad tym, że całe jego życie było pasmem cierpień i skończyło się tak bezsensownie. Położył Teenie rękę na ramieniu.
Podskoczyła nerwowo.
- Nie płacz – powiedział cicho. – Może dla niego tak jest lepiej. Wreszcie nie czuje bólu.
- Lepiej?! O czym ty mówisz?! On chciał żyć! – Odepchnęła od siebie jego rękę. – Ja go kochałam! Rozumiesz?!
Mery zwiesił głowę. Nic nie powiedział. Wiedział, że z czasem ból mija. Wiedział, że jedno uczucie w końcu zastępuje inne. Kiedy żyje się setki lat, wie się takie rzeczy, ale też jest to wiedza, której nikt w chwili bólu nie zechce przyjąć.
Teena znowu pochyliła się nad Riaukiem. Mery jeszcze przez chwilę stał przy niej, potem odwrócił się i odszedł.
- Nie pij tej wody. – Człekopies starał się odciągnąć konia od rzeki.
- Dlaczego ma nie pić? – Karczmarz wyrósł przy nim jak spod ziemi.
- Bo... bo…
- Bo woda jest zatruta i dlatego oni umarli – skończył za niego karczmarz.
- Być może – odparł człekopies. Nie patrzył na niego. Wciąż walczył z koniem.
- A ty? Skąd o tym wiesz? – Karczmarz nadal drążył sprawę.
- Ja...
- Zatrułeś rzekę, prawda?
- Ja... – Człekopies nie umiał się bronić ani wymyślać kłamstw na poczekaniu.
- Zatrułeś?!
- Tak.
- Czy zupełnie odjęło ci rozum?! – zaczął krzyczeć karczmarz. – Jak mogłeś zrobić coś takiego?! Jak mogłeś stanąć przeciwko naszym, przeciwko wojsku Dominium?! Jak mogłeś zabić tylu ludzi?!
- O czym wy mówicie? – zapytał szef. Za placami miał swoich ochroniarzy.
- Podejmując decyzję, nie będę pytać o zgodę jakiś pomylonych dziewuch! – krzyczała Las po Burzy. – To jest mój syn! Jak mogłabym nie cofnąć dla niego czasu?!
- Władamy mocą i po prostu nie pozwolimy ci tego zrobić.
- Ja też władam mocą! Jakieś przybłędy nie będą mi mówić, co mam robić!
- Nie krzyczcie – poprosił spokojnie Mery. Wziął Las po Burzy za rękę. – Wasza dyskusja nie ma sensu. Riauk nie zostanie przywrócony do życia. Śmierć to śmierć. Tylko dlatego, że władamy mocą, nie możemy formować rzeczywistości wedle własnego widzimisię.

Szef położył ciało Riauka w swoim salonie na kanapie. Teena poszła po wodę, żeby je umyć. Poruszała się po domu szefa bez słowa. On nie powstrzymywał jej i o nic nie pytał. Potrafił uszanować jej cierpienie. Sam zajął się dziwaczną bandą, którą zebrał z pobojowiska.
- Chyba jesteśmy sobie winni wiele wyjaśnień – zaczął powoli. – Wiem, co zaszło, nie rozumiem jednak dlaczego. Nie znam też was wszystkich.
- My nie mamy nic wspólnego z tym, co się zdarzyło – powiedziała blondwłosa Wojowniczka Nocy, która przedstawiła im się jako Mistral.
- Chciałyśmy, żeby on umarł – dodała brunetka Tika, druga z Wojowniczek Nocy. – Ale nas przy tym zajściu nie było.
- Dlaczego chciałyście jego śmierci? – spytał szef.
- Jego istnienie zakłócało pola energii – wyjaśniła Tika. – Był mężczyzną, a władał mocą przeznaczoną tylko kobietom. Tak nie powinno być. Kiedy umarł, przybyłyśmy się upewnić, czy nikt nie wróci go do życia. Wiedziałyśmy, że jego towarzyszka również włada mocą, a poczułyśmy obecność kogoś jeszcze potężniejszego. Teraz zakończyłyśmy tu swoje sprawy, więc nic tu po nas.
- Może. Wolałbym jednak, żebyście zostały – powiedział szef. – Wasze umiejętności i wiedza mogą się nam przydać. Wasz punkt widzenia też może mieć znaczenie.
Mistral i Tika wymieniły między sobą gniewne spojrzenia, nie sprzeciwiły się jednak.
Teena wróciła z miską wody i gąbką. Powoli zaczęła rozbierać Riauka.
- Teraz ty. – Szef wskazał człekopsa. – Karczmarz twierdzi, że zatrułeś rzekę. Dlaczego to zrobiłeś?
Człekopies wiercił się nerwowo na podłodze i z wielkim przejęciem przyglądał się swoim rękom.
- Zrobiłem to dla Riauka – wyjąkał w końcu.
- Jak to?
- Podsłuchałem rozmowę. – Człekopies nadal patrzył w ziemię. – Ta bariera nad wioską go zabijała. A on był w porządku... Nie był straszny, jak mówiono. Co prawda, kiedyś tam, chciał zabić zarządcę prowincji. Ale nie tylko on. Wśród żołnierzy też były osoby, które tego chciały. I przecież to zarządca był kimś złym... Bo ten dowódca, to był zarządca we własnej osobie. Pomyślałem, że jak wszyscy w oddziale zginą, to bariera zniknie. I tak się stało.
- Riauk i tak nie żyje – powiedział szef zimno. – Nie żyje też cała armia i paru twoich sąsiadów. A ile osób jeszcze napije się z tej rzeki gdzieś dalej? I jak długo nie będziemy mogli czerpać z niej wody? Myślałeś w ogóle o tym? – Człekopies milczał. – Co mamy z tobą zrobić?
- Ukarać – rzucił karczmarz.
- Mówisz tak, bo chcesz się mnie pozbyć! – Człekopies gwałtownie poderwał się z ziemi i obrócił się w stronę karczmarza. – Nie chcesz, żebym cię wydał!
- Milcz! – Karczmarz zerwał się z krzesła.
- Spokój! – Szef uniósł dłoń w górę. – O czym wy mówicie?
- Bo on jest taki sam jak ja! Obiecał służyć armii, donosić na przybyszów ze Świata zza Morza Ognia i Krwi.
- To prawda? – Szef spojrzał na karczmarza.
- Tak – padła cicha odpowiedź.
- Dlaczego? I po co?
Oczy niemal wszystkich wyrażały te same pytania. Tylko do Teeny nie docierały wypowiadane słowa. Powolnymi ruchami myła ciało.
Karczmarz milczał.
- On nie musi nic mówić – odezwała się Las po Burzy. Wargi jej drżały. – Tak ja, jak i Mery, Teena czy te wariatki – ruchem głowy wskazała Mistral i Tikę – potrafimy czytać w myślach. Wiem, co nim powodowało.
- Wolałbym to jednak usłyszeć od niego – powiedział szef. – Skoro już jednak się odezwałaś, powiedz proszę, kim ty jesteś?
- Matką... Riauka. – Imię syna z trudem przeszło jej przez gardło. Wciąż jej się wydawało, że wszystkim, a zwłaszcza jej samej, chciał przypominać o swoim cierpieniu, o chorobie. Mery przez wiele lat uparcie nazywał go Oiolose. Po tym, jak Riauk oddał swoje imię synowi, uzgodnili, że nie powinien tego więcej robić. Las po Burzy trudno było jednak nazywać go Riaukiem. Nie umiała uwolnić się od poczucia winy.
- Czy w Świecie zza Morza Ognia i Krwi wszyscy jesteście potworami? – spytał szeptem karczmarz.
- A to nie ty jesteś potworem? – syknęła Las po Burzy.
- Ja – przyznał.
Ugiął się pod wizją mocy tej groźniej kobiety, a także pod wpływem odbijającego się na jej twarzy cierpienia.
- Mówiłem, że przybyliśmy tu, bo to spokojne, bezpieczne miejsce. Ale to nie jest cała prawda. Kazano nam się tu osiedlić. Wojskowi obiecali, że nie zrobią nam żadnej krzywdy, jeśli w razie potrzeby oddamy im pewne usługi. Mieliśmy dostarczać informacje o uzbrojonych ludziach ze Świata zza Morza Ognia i Krwi, gdyby jacyś się zjawili. To wydawało się proste. Zawsze baliśmy się ludzi stamtąd, byliśmy przekonani, że są straszni, że wszyscy polują na demony. Potem pojawił się Riauk...
- I uratował twoją córkę. – Las po Burzy nie mogła powstrzymać się od czytania w jego myślach. – Póki mogłeś, nic nie zrobiłeś. Ale człekopies powiedział wojskowym, że Riauk tu jest. Bał się o życie. Przyznał ci się do tego.
- Przestań – rzucił szef. – A od ciebie chcę usłyszeć, jak to się stało, że obiecaliście pomagać wojskowym – zwrócił się do karczmarza.
- Uwolnili nas od złego pana. Mówili, że ludzie będą na nas polować, sami zresztą to wiedzieliśmy. Ale obiecali, że prawdziwe władze Dominium nas ochronią, pod warunkiem, że będziemy użyteczni – otyły mężczyzna umilkł.
- Ludzie mogą was wziąć za demony, ale prawdziwym demonom, jak imperator i jego urzędnicy, musicie się przypodobać – Las po Burzy znowu odczytała na głos jego myśli. – Bo w rzeczywistości nie jesteście demonami.
- Przestań – powtórzył szef.
- Jak to nie jesteśmy demonami?! – Człekopies zerwał się z ziemi. – Mówiłeś mi, że nie powinienem zadręczać się tym, co zrobiłem! Że chodzi o stworzenie lepszego świata dla takich jak my, bezimiennych! Mówiłeś, że musimy trzymać ze swoimi!
- Spokój!
Człekopies zamilkł, a karczmarz skulił się w sobie. Szef wioski nadal panował nad sytuacją.
- Skoro nie jesteście demonami, to czym?
- Niczym. Jesteśmy wynikiem eksperymentów szalonych ludzi, którzy chcieli dorównać mocą demonom. W każdym razie tak twierdził nasz pan. Kiedy był w dobrym nastroju, mówił mi różne rzeczy. Ufał mi. Jesteśmy mieszańcami, trochę demonami, trochę ludźmi, a trochę zwierzętami.
- Jak ktoś mógł być tak okrutny, by nas stworzyć? – zaskomlał człekopies i zwinął się na ziemi w kłębek.
- Nie chciałem, żebyś cierpiał. Dlatego ci nie powiedziałem – głosu karczmarza prawie nie było słychać.
- No to wiemy już o wiele więcej, choć wszystko robi się coraz bardziej skomplikowane – powiedział, jakby sam do siebie, szef. – Zostałeś mi jeszcze ty – zwrócił się do Merego. - Kim jesteś? Twoja twarz wydaje mi się znajoma.
- Jestem ojcem Riauka, na imię mi Mery.
- Mery – powtórzył szef. – Czy to możliwe? Byłeś tu kiedyś, prawda?
- Od tamtej pory minęło ponad trzysta lat. – Złotowłosy mężczyzna urwał nagle. – Ja też cię poznaje – powiedział powoli. – Już wtedy byłeś tu najważniejszą osobą.
- Tak – przyznał szef.
Jego słowa na nikim nie zrobiły szczególnego wrażenia. Nikt w tym gronie nie był człowiekiem. Wszyscy też mieli zbyt dużo własnych trosk, by zastanawiać się nad sprawami, które ich nie dotyczyły.
- Dziwnie schodzą się nasze drogi – powiedział szef po chwili milczenia. – Pamiętam, jaki byłeś. Pewny siebie, kruchy dzieciak. – Wydawało się, że te wspomnienia sprawiały szefowi przyjemność.
- Tak, byłem wtedy dzieciakiem – przyznał Mery.
- Towarzyszyła ci ruda dziewczyna. Co się z nią stało?
- Umarła. Była śmiertelna.
- Szkoda. – Słowa szefa zaskoczyły Merego. – Była odważna i waleczna. Pamiętam, jak przyniosła cię tutaj rannego. Pokazała mi coś, o czym przedtem niewiele wiedziałem, miłość.
Złotowłosy mężczyzna spojrzał w stronę kanapy, na której spoczywało wyniszczone chorobą ciało jego syna. Nienaturalnie jasna skóra ostro kontrastowała z ciemnym obiciem mebla. Riauk był upiornie chudy. Bez trudu można było policzyć jego żebra. Tylko brzuch miał wzdęty, z powiększoną do ogromnych rozmiarów wątrobą. Teena już go nie myła, a siedziała bez ruchu, gapiąc się na niego. Kiedyś, być może na tej samej kanapie, leżał Mery, wtedy młodzieniec. Pochylała się nad nim rudowłosa śmiertelniczka. Co to znaczy, że pokazała szefowi miłość? Dlaczego teraz o tym myślał? Może też się pogubił? Może tylko Teena wiedziała, o co chodzi w życiu? Kiedy jest się nieśmiertelnym, ogląda się zbyt wiele śmierci. A potem nie można znaleźć łez nawet nad ciałem syna. Mery ukrył twarz w dłoniach.
- Ja wiem, że jego serce nie bije. – powiedziała Teena, ni to do siebie, ni do nich. Jej głos, po długim płaczu i równie długim milczeniu, brzmiał chrapliwie i obco. – Ale jego ciało powinno już stężeć. A ono nawet nie zrobiło się wiotkie, gdy upadł.
Wszyscy spojrzeli w stronę kanapy.
- Czy krew nie powinna wypływać z jego ran?
Teena przeciągnęła dłonią po bruździe na prawym ramieniu Riauka. Na jej ręce nie pozostała nawet kropla krwi, choć wszyscy widzieli, że dotknęła odartego ze skóry kawałka ciała.

Riaukowi wróciła świadomość. Czuł się jednak oszołomiony. Powinien nie żyć. Czy na pewno więc żył?
Może znalazł się w jednym z wielu światów umarłych? Mógł swobodnie oddychać. Nie czuł ani bólu wątroby, ani zadanej mu przez zarządcę rany. Nie czuł też w sobie obecności mocy, zupełnie jakby wciąż znajdował się w wiosce. Powoli otworzył oczy.
- Gdzie ja jestem? Co się ze mną dzieje?
Zaledwie chwilę trwała konsternacja. Riauk bardzo szybko uświadomił sobie, że to nie on wypowiedział te słowa.
- To ty – stwierdził. – Jak długo myśmy się nie widzieli?
- Niedługo, w stosunku do wieczności.
- Muszę przyznać, że cieszę się, iż tu jesteś.
Spoglądały na niego złośliwie przymrużone, osłonięte okrągłymi szybkami oczy osadzone w łysej głowie, pochylonej tuż nad jego twarzą.
Obecność Kita na moment dodała mu otuchy. Jednak żył. Znalazł się zapewne na Magistrali, lub w jakimś innym miejscu poza normalnie dostępnymi mu światami. Jak jednak do tego doszło?
- Nie nabieraj fałszywej otuchy. Chyba tylko cud sprawił, że cię w porę usłyszałem. Nie zmienia to faktu, że właśnie sobie umierasz.
- Jak to, umieram? – Umysł Riauka nie potrafił uporządkować tego, co się działo. Było tego za dużo i jak zwykle, wiele z tego, co ważne, musiało mu umknąć. – Przecież jestem tu i czuję się dobrze.
- Czujesz się wprost paskudnie i nie ma cię tutaj. To znaczy, tutaj znajduje się tylko twój wiecznie naburmuszony łeb. A przynajmniej jego mniej materialna zawartość. Ale reszta... Reszta umiera i trzeba by coś na to poradzić.
- Dzięki – warknął Riauk. Przez moment był gotów wszcząć kłótnię i upierać się, że wcale nie jest naburmuszony. Potem zachciało mu się śmiać z samego siebie. Jak zwykle nie to, co powinno, było dla niego najważniejsze. – Wytłumaczysz mi to dokładniej? – poprosił już spokojniej. – Dlaczego mnie tu nie ma?
- Od czego by tu zacząć, by po drodze niczego nie pominąć... Twoja jaźń znajduje się teraz w stworzonym naprędce malutkim, kieszonkowym niebycie. Mały umysł, mały niebycik.
Riauk chciał przypomnieć, że umysł Kita również się tu zmieścił. Chwilę ze sobą walczył i ostatecznie postanowił nic nie mówić.
- Natomiast twoje ciało – kontynuował Kit – leży pozbawione lokatora, zastygłe w chwili agonii. Jeśli ktoś spróbuje obciąć ci dłoń, ugniesz się pod nożem, jak galaretka. Całkiem elegancki, ale mało praktyczny sposób na niezniszczalność.
- Co to jest galaretka?
- Mało ważne w tym momencie. Sprawa wygląda tak: udało mi się dla ciebie jednego zatrzymać czas. Nie pytaj mnie jak. Długo by tłumaczyć. To nie jest łatwe i w sumie dziwię się, że tak dobrze poszło. Problem leży w tym, że nie mam chwilowo bladego pojęcia, jak cię naprawić.
- Naprawić?
- Poskładać do kupy. Jeśli tylko znów wprawimy w ruch twój osobisty czas, umrzesz gwałtownie i efektownie w przeciągu chwili.
- Jeśli tylko twoje zdolności umożliwiają ci ingerencję w moje ciało, sprawa będzie naprawdę prosta. Zaraz ci wszystko wytłumaczę...
- „... zdolności umożliwiają ci ingerencję...” Czy ty zawsze musisz być taki oficjalny i patetyczny?
Łysy mężczyzna uniósł się nagle. Odpłynął nieco na tle smolistej czerni, po czym zawirował z gracją wokół własnej osi. Robiąc obroty oddalał się stopniowo od Riauka, ale wkrótce gwałtownie się zatrzymał. To był naprawdę mały niebyt.

- Ja wiem, że jego serce nie bije. – powiedziała Teena, ni to do siebie, ni do zebranych w domu szefa. Jej głos po długim płaczu i równie długim milczeniu brzmiał chrapliwie i obco. – Ale jego ciało powinno już stężeć. A ono nawet nie zrobiło się wiotkie, gdy upadł.
Wszyscy spojrzeli w stronę ciała.
- Czy krew nie powinna wypływać z jego ran?
Teena przeciągnęła dłonią po bruździe na prawym ramieniu Riauka. Na jej ręce nie pozostała nawet kropla krwi, choć wszyscy widzieli, że dotknęła odartego ze skóry kawałka ciała.
- Wydaje mi się, że krew krzepnie po jakimś czasie – powiedział ten, którego czasem nazywano Kitem.
Gwałtownie odwrócili się w kierunku postaci siedzącej na skrzyni przy ścianie. Łysy mężczyzna opatulony płaszczem koloru zgniłej zieleni nie dotykał nogami ziemi. Machał na przemian stopami, stukając przy tym w ściankę skrzyni. Co mogłyby robić jego dłonie, nie dało się dostrzec. Skrywały je zbyt długie rękawy.
- Ale nie w ten sposób – odpowiedział nerwowo Mery, jakby w ogóle nie spostrzegł, że zdarzyło się coś nadzwyczajnego. – Tam nie powstał żaden skrzep.
- Kim ty jesteś? – spytał gniewnie szef.
- To Kit – odpowiedziała za przybysza Teena. Jej serce zabiło przez moment mocniej. Ten dziwaczny typ już dwa razy sprawił, że jej mężczyzna wyślizgnął się śmierci. Co jakiś czas umilał im też wieczory, plotąc straszliwe głupoty. Teena nie potrafiła zrozumieć, dlaczego Riauk go lubił. Jej mężczyzna nieraz ją zaskakiwał. Do oczy znów nabiegły jej łzy.
- Jeszcze jeden dziwak – rzuciła Tika.
- Normą jest ogół, moja droga. Nie margines. Być może w tym gronie jesteś najbardziej normalna, ale poza nim...
Przybysz stanął na podłodze. Prawa dłoń wysunęła się z długiego rękawa zielonego płaszcza. Palce zakończone były czymś, co przypominało ssawki pijawek. Każda miała pośrodku wyraźnie widoczny czarny otwór. Ciemne jamki pulsowały niczym gwałtownie oddychające usta.
- Kim jesteś? – powtórzył szef.
Obcy nie odpowiedział. Podszedł do leżącego ciała i złapał zdecydowanym ruchem za żuchwę Riauka. Odchylił ją mocno. Drugą ręką, pozbawioną ssawek, przytrzymał czoło. Włożył trzy palce głęboko do otwartych ust.
- Zostaw go! – warknęła Las po Burzy, zrywając się z krzesła. Była gotowa zaatakować mocą, ale powstrzymała ją myśl Teeny: „Czekaj”.
Palce łysego mężczyzny zapulsowały gwałtownie. Przypominały małe węże, które znalazły żer. Z kącika ust Riauka pociekła strużka lepkiej flegmy. Ciało drgnęło.
- Zostaw go – raz jeszcze poprosiła Las po Burzy, ale teraz jej głos nie brzmiał już pewnie, a przypominał cichy skowyt.
Mery chwycił ją za rękę. Mężczyzna, którego uznali za martwego, przekręcił się na bok. Jedną ręką odepchnął od siebie upiorną dłoń łysego przybysza, drugą przycisnął do piersi. Zaniósł się kaszlem. Z jego gardła wyrwały się brunatne strzępki. W kącikach ust i na obiciu kanapy pozostały plamy krwi. Zmaltretowane ciało Riauka drżało. Z rany na prawym ramieniu popłynęła wąziutka stróżka krwi. Teena szybko zarzuciła na niego płaszcz.
- Nie mogłeś delikatniej?! – warknęła.
- On nie może żyć! – zaprotestowała Mistral.
Z oczu Riauka płynęły łzy bólu.
- Chyba rozerwałem mu płuca – powiedział łysy mężczyzna. – Macie wszyscy swoje cudowne siły, więc może ktoś spróbowałby mi pomóc? Usunąłem z niego całe to paskudztwo, ale robiłem to pierwszy raz i nie poszło najlepiej.
Riauk zacharczał, chyba próbował coś powiedzieć. Z jego ust pociekła stróżka krwi.
- Zdaje mi się, że powinniście się pośpieszyć.
Teenie znów w oczach stanęły łzy. Radość, którą odczuwała przed chwilą, ustąpiła rozpaczy. Obrażenia, jakich doznał Riauk były zbyt poważne, by sama mogła sobie z nimi poradzić.
- Dobijmy go – zaproponowała Tika.
- Nie waż się! – warknęła Las po Burzy.
- Teeno, nie martw się już – powiedział łagodnie Mery. Zrobił to, co zrobić powinien. On jeden o tym pomyślał.
Rudowłosa kobieta spojrzała na swojego mężczyznę. Riauk już nie kasłał. Przez moment leżał spokojnie, jakby bał się poruszyć. Potem powoli spróbował usiąść. Wciąż wyglądał na bardzo słabego.
- Kit, tym razem przesadziłeś – powiedział, w jego głosie nie słychać było jednak gniewu, tylko ulgę.
- Teraz jesteś oszołomiony, więc ci daruję. Ale gdy następnym razem nazwiesz mnie Kitem, zepsuję ci jakiś organ ot tak, bez powodu.
- Dobrze, Kit.
Zapadła chwila ciszy.
- No co? Przecież nie zepsuję mu czegoś od razu teraz. Muszę najpierw wyjść z szoku. Nie co dzień słyszy się żart z tych ust.
- To w końcu masz na imię Kit czy nie? – zapytał Mery.
- Nie ma – odpowiedział szef. On nie potrzebował wyjaśnień w tej kwestii.
Znowu przez chwilę milczeli.
Kit przyjrzał się Riaukowi.
- Po co umazałeś sobie łeb pigmentem?
- To długa historia.
- Chyba nie wierzyłeś...
- Skąd wzięliście się tu wszyscy? – zapytał Riauk głośno. Nie chciał teraz dyskutować z Kitem. Czuł się bardzo nieswojo. Dopiero co wrócił z niebytu, dosłownie. Doświadczył straszliwego bólu. Pod płaszczem był nagi. Nie pomagały mu też obecność matki i dybiących na jego życie Wojowniczek Nocy. No i zupełnie nie rozumiał, co się wydarzyło.
Teena postarała się w miarę szybko zrelacjonować to, co się wydarzyło w wiosce, i co zostało powiedziane w tym pomieszczeniu. O dziwo, wszystko zarejestrowała. Jej wyjaśnieniom towarzyszył lament człekopsa i gniewne krzyki Wojowniczek Nocy domagających się, żeby Riauka uśmiercić, zamiast cokolwiek mu wyjaśniać. Właściwie powinny nastawać także na życie Merego, ale jego istnienie zbyt je przerażało. Złotowłosy mężczyzna władał tą samą mocą, co one, czynił to natomiast w zupełnie inny sposób, a siłą swego umysłu znacznie je przerastał. Nie zakłócał przy tym pól energii i nie odbierały go jako anomalii. Inni też krzyczeli, próbując uciszyć człekopsa i Wojowniczki Nocy, powodowali tym tylko większy harmider. Kit używał wobec obu kobiet egzotycznych sformułowań typu „wścibski plankton znikąd”.
Kiedy wszystko zostało już wyjaśnione, nadeszła pora, żeby zastanowić się, co teraz począć z martwą armią i zatrutą rzeką.
- To musi mieć jakiś sens i powinno składać się w całość – zauważył Riauk. – Karczmarz i inni mieli czatować na wojownika ze Świata zza Morza Ognia i Krwi. Może przypadek sprawił, że to byłem ja. A może nie. Wiem na pewno, że dowódca tego oddziału bał się mnie i mojego miecza. Zjawił się też tu z mojego powodu. – Mówiąc to, myślał o dziewczynie, którą poznał jako Dżanę. To przez nią po raz pierwszy spotkał zarządcę. I ona też go potem przed nim ostrzegła. Teraz była martwa jak cały oddział, z którym przyszła. Była już drugą śmiertelną dziewczyną, która umarła, ratując mu życie. Obie w jakiś sposób mu współczuły, co budziło w nim żal i gniew.
- Za wszystkim i tak stoi imperator. Po jednym oddziale przyjdzie następny. Albo i cała armia – powiedział cicho karczmarz.
- Dlaczego próbowałeś go zabić? – spytał Mery.
Riauk zaczął wyjaśniać. Nie szło mu to składnie. Brakowało mu sił. A lodowate spojrzenie ojca wszystko utrudniało. Najchętniej poszedłby spać i to w miejscu, w którym nikt by go nie widział.
- Jesteś aż taki głupi – skwitował jego słowa Mery.
Nikt inny się nie odezwał.
- Dla bezpieczeństwa wioski wystarczyłoby pozbyć się stąd Riauka – zauważył szef. – A najlepiej oddać w ręce armii. - W jego głosie brzmiał smutek.
Człekopies zaskomlał.
- Będę się bronił – burknął Riauk, choć w jego obecnym położeniu brzmiało to dość śmiesznie.
- Nie powiedziałem, że to zrobię – zaprotestował szef.
- Chciałbym tylko wiedzieć, czego dokładnie on się po mnie spodziewał i czego się bał – dodał Riauk, jakby nie usłyszał słów szefa.
- Proponuję przesłuchać martwego – odezwała się Mistral.
- Dlaczego to powiedziałaś? – zapytała jej towarzyszka.
- Sama nie wiem. – Była to szczera odpowiedź. Mistral nie potrafiła określić momentu, w którym zaczęła myśleć o sobie jako o części tej grupy.
- Przesłuchanie martwego, jak powinnaś wiedzieć, jest niewykonalne – zauważyła kwaśno Las po Burzy. Dlatego że pomysł ten wyszedł od jednej z Wojowniczek Nocy nastających na życie jej syna, w ogóle go nie przemyślała.
- To nie jest niewykonalne – zaprotestował Mery. – Zawsze można cofnąć czas do momentu, kiedy on jeszcze żył... – Propozycja ta z trudem przeszła przez gardło złotowłosego mężczyzny. Z jednej strony wydawała się jedyną sensowną, z drugiej, była czymś niedopuszczalnym. Mery już dawno nauczył się, że nie powinno się zmieniać rzeczywistości, że co się zdarzyło, najwidoczniej powinno się zdarzyć i należało się z tym pogodzić. Czy jednak w obliczu poważnego zagrożenia nie można było tej zasady pominąć? Jeśli oczywiście istniało poważne zagrożenie. Coś mu jednak mówiło, że chodzi o coś więcej, niż życie jego syna.
- Rozumiem, że potrafisz to zrobić? – zapytał szef.
- Nie tylko ja – odpowiedział Mery, wciąż niepewny słuszności swojej propozycji.
- Właśnie, nie tylko on - dodała Mistral, znów zadziwiając tym swoją towarzyszkę.
- Gdybyś cofnął czas, rozwiązalibyśmy też problem zatrutej rzeki – zauważył szef.
I Dżana by żyła – przemknęło Riaukowi przez głowę. Już po chwili zdał sobie jednak sprawę, że istnieje jeszcze jeden problem.
- Wszystko dobrze – powiedział. – Możemy cofnąć czas i zarządca znów będzie żył. Ale jak chcecie go przesłuchać? Nie zdajecie sobie sprawy z jego potęgi. Nie damy rady go uwięzić. Zabójcze światło z jego dłoni to najmniejszy problem. Jest w stanie zablokować działanie naszej mocy i nie sposób sięgnąć do jego umysłu.
- Dziwi mnie – wtrącił Kit – że akurat ty to rozważasz.
Riauk zmarszczył czoło.
- No przecież! – uśmiechnął się. – Kit może wyrwać z ciała jaźń zarządcy i umieścić w stworzonym naprędce świecie, jak to dopiero co uczynił ze mną.
- Jesteś aż tak potężny? – spytał szef.
- Tak. – Łysy mężczyzna zatarł ręce. – Zatem bierzemy się do roboty, panie i panowie. Nie patrzcie na mnie w ten sposób. Poradzicie sobie. Jestem tego pewien.
- A ja? – zaskomlał człekopies.
- Właśnie – przypomniał sobie szef. – Nie postanowiliśmy, co z nim zrobimy. Bo ty karczmarzu, nie popełniłeś żadnej zbrodni. Służyłeś armii naszego kraju, a to zgodne z prawem, choć nam nie na rękę.
Otyły mężczyzna wcale nie wyglądał na pocieszonego tymi słowami.
- Najlepiej nic – zaproponował Riauk. – Człekopies i karczmarz pójdą z nami. Są częścią tego, co się tu dzieje. A winy... Chyba wszyscy mamy coś na sumieniu. – Na te słowa człekopies zamerdał ogonem, ale odwrócił twarz. Nie potrafił spojrzeć Riaukowi w oczy. Czuł wstyd. Już i tak za dużo zawdzięczał jego rodzinie. – Ale... – zawahał się Riauk. – Czy nie moglibyśmy jednak z tym chwilę zaczekać? Muszę się wyspać, żebym do czegoś mógł się przydać.
- Nie martw się. Z cofnięciem czasu poradzę sobie sam – powiedział Mery – a kiedy już tego dokonam, ty również odzyskasz siły. – Jego słowa bynajmniej jednak nie pocieszyły Riauka. Nie lubił korzystać z niczyjej pomocy, zwłaszcza bliskich. Gdyby się wyspał, sam poradziłby sobie z cofnięciem czasu, musiałby to tylko potem odchorować.
- A my? Możemy już iść? – zapytała Tika.
Mistral już specjalnie na tym nie zależało.
- Nie – powiedział szef tylko.
- Ja będę mieć na was oko – dodała Las po Burzy.
- Jak daleko powinniśmy się cofnąć? – spytał Mery.
- Czterdzieści siedem dni – powiedział szef.
A więc trzy dni przed przybyciem armii – policzył w myślach Riauk.
- Skoro już to robimy, nie lepiej cofnąć się do momentu przed poborem? – spytał.
- Nie – szef potrząsnął głową. – Jeśli wszyscy musieliby stąd uciekać, lepiej żeby ludzie sami znali niebezpieczeństwo, a nie tylko usłyszeli o nim od nas.
- Ale mężczyzn wzięto do armii, zabrano zwierzęta... – odpowiedź szefa wydała mu się bezduszna.
- To nie są powody, żeby cofać czas – stwierdził Mery, kończąc tym dyskusję.

Tego ranka oddział zmierzający ku granicy Świata zza Morza Ognia i Krwi nie pomaszerował dalej. Adiutant dowódcy odnalazł go leżącego na pryczy z szeroko rozwartymi oczami. Dowódca nie oddychał, jego ciało pozostało jednak ciepłe. Wszyscy, którzy go zobaczyli, byli przekonani, że umarł zaledwie przed chwilą. Pozostawione bez zwierzchnika wojsko stanęło przed poważnym problemem. Co teraz powinni zrobić? Czy mają maszerować dalej w poszukiwaniu białego wojownika? I co zrobią, gdy już go znajdą? Zabiją? A może już teraz zawrócić? Tylko co zrobić z ciałem dowódcy? Pochować tutaj, czy zabrać do stolicy? Nad tym ostatnim rozwiązaniem zastanawiano się w sumie najdłużej, zwłaszcza gdy odkryto, że ciało nie stygnie i że nie następuje stężenie pośmiertne.
Młody Virg patrzył w dal. Rwał się do drogi i nie mógł spokojnie usiedzieć w miejscu. Czuł, że powinien się spieszyć, odnaleźć białego wojownika i ostrzec go. Z drugiej strony, zastanawiał się, czy to w ogóle ma sens. Może to nie była jego sprawa? Może powinien wrócić do domu? Codzienna egzystencja wydawała mu się zawsze bardzo nudna, ale może to lepsze niż śmierć.

Znajdowali się w ciasnym, nieistniejącym dotąd niebycie. Człekopies i karczmarz czuli się oszołomieni i zdezorientowani podróżą w czasie i przestrzeni. Doskwierała im zwłaszcza podwójna pamięć o świecie, w którym wioska została przykryta kopułą i drugim, mniej wyraźnym, lecz teraz prawdziwym, w którym nigdy to nie nastąpiło. Ten, którego Riauk nazywał zarządcą, stanął przed nimi z wytrzeszczonymi oczyma. Oderwany od ciała, odcięty od swoich nadprzyrodzonych zdolności, poczuł się słaby i chyba po raz pierwszy w życiu naprawdę się bał.
- Gdzie jestem? Co ze mną zrobiliście? – zapytał, choć wiedział, że zdradzał w ten sposób swoją słabość. Poczuł niesmak na myśl o tym, jak bardzo jest bezradny.
Czy ktoś, kto wygląda tak zwyczajnie, może być niebezpieczny? – przebiegło przez głowę Merego.
Zarządca faktycznie nie wyglądał na potężną istotę. Był niski, krępy, o zupełnie zwyczajnej czy wręcz lekko prostackiej twarzy.
- Jesteś w potrzasku, marny draniu. W miejscu, gdzie śmiechu warte są twoje kuglarskie sztuczki.
Niech tylko Kit nie przeszarżuje w tych obelgach – pomyślał Riauk. Nie do końca mógł wyzbyć się obaw, że być może jakimś cudem zarządca jest w stanie korzystać tutaj ze swojej potęgi. Tymczasem łysy mężczyzna kontynuował:
- Tacy jak wy są najgorsi. Włóczycie się po światach i wymiarach bez żadnej idei, nastawieni na pochłanianie. Czysty hedonizm.
To samo mógłby powiedzieć o sobie – stwierdził Riauk i nagle coś go tknęło. Nigdy nie zastanawiał się nad tym, kim naprawdę jest Kit. Traktował jego istnienie w sposób naturalny. Razem przeżyta wieczność, której nie było, sprawiła, że po prostu się do jego istnienia przyzwyczaił.
Chociaż nie, dawno, dawno temu przyszło mu do głowy, żeby o to zapytać. Potem jednak odwiedził ojca. Niezbyt chciał, ale potrzebował informacji, jak w ogóle zabrać się za budowę domu. Właśnie zaczynał wspólne życie z Teeną.
- Co o niej naprawdę wiesz? – zapytał go wtedy Mery. Ojcu przeszkadzało, że Teena była prawie w jego wieku. A także chyba to, że nie podążała wyznaczoną jej z urodzenia drogą. Tego jednak nigdy wprost nie powiedział.
- Jest odważna i lojalna – odpowiedział wtedy Riauk z ogniem w głosie. – Zależy jej na mnie. Nic więcej nie ma znaczenia.
Te słowa skutecznie zamknęły ojcu usta.
Kiedy parę dni później Riauk miał zapytać Kita, kim jest, przypomniał sobie tamtą rozmowę. Pomyślał wtedy, że do niczego mu się nie przyda nazwa nieznanej mu rasy czy opowieść o zupełnie obcym, odległym świecie. Kit go lubił i był kimś, na kim można było polegać. To mu powinno wystarczyć. A jednak teraz bał się, że usłyszy o nim coś potwornego.
- Ty wiesz, o nim coś, czego my nie wiemy! – zawołał bez zastanowienia. W tej chwili to, kim był Kit, interesowało go dużo bardziej, niż sprawa zarządcy. Być może ten, któremu dotąd tak ufał, również mógł być niebezpieczny. Teraz znajdowali się przecież w jego mocy.
- Zamknij się – syknął szef.
Łysy mężczyzna poczuł, że cały sztywnieje, mimo że jak wszyscy, był tu obecny jedynie duchem. Miał nadzieję, że nie dał nic po sobie poznać przed więźniem. Ci głupcy wszystko tak łatwo mogli zepsuć. I w ogóle, po co on się w to wmieszał? Przecież to ani trochę nie jego sprawa. Był po prostu miękki. Zbyt łatwo i zbyt mocno przywiązywał się do przyjaciół. Taki już jego feler.
- Pytasz, czy coś o nim wiem? Wymiary roją się od takich jak on. Bezimienne typy, dla których znalezienie celu egzystencji jest tak trudne, że nigdy nie porywają się na coś naprawdę ambitnego. Sam kiedyś, bardzo dawno temu, taki byłem. Ale nie po to żyje się tysiące lat, żeby pozostać na poziomie pierwszego lepszego plemiennego watażki.
Bezimienne typy? – umysł Riauka pracował bardzo szybko. Faktycznie o pojmanym myślał wciąż jako o zarządcy. Nie pamiętał też imienia karczmarza, nie przypominał sobie nawet, czy kiedykolwiek je słyszał. Człekopies był przekonany, że jest demonem i sam pewnie nie wiedział, że może mieć imię. A jakby był demonem, to by nie mógł? „Bezimienne istoty” sam nieraz użył tego określenia wobec stworów, na które polował. Nie pomyślał jednak, że nie mogą mieć imion. Chodziło o to, że nie wiadomo czym są, a więc i jak je nazywać. Ludzie każde dziwadło nazywali demonem. Stwory takie jak człekopies, skrzydlate byki i wielkie jaszczury, a nawet człekokształtne giganty nie stanowiły tej samej ligi, co istoty, na które polowały Wojowniczki Mocy, byty bawiące się umysłami innych, wedle swojej woli kształtujące światy – prawdziwe demony zbyt potężne, by kiedykolwiek mógł się z nimi mierzyć, i zbyt straszne, by zastanawiać się nad ich intencjami. „Bezimienne typy.” A szef? No i Kit, który upierał się, żeby tak go nie nazywać. „Sam kiedyś, bardzo dawno temu, taki byłem.”
- Obaj jesteście demonami – wyszeptał Riauk. Miał przy tym świadomość, że powinien domyślić się tego wcześniej.
- Wszyscy sprawujący władzę w Dominium są demonami – powiedział szef spokojnie. – Może powinienem wam powiedzieć, ale wydawało mi się, że istoty tak potężne jak wy, wiedzą takie rzeczy.
- A więc ty też – zauważył Riauk.
- Ja też – przyznał szef.
Ten, który w świadomości innych był zarządcą, uspakajał się powoli. Wiedział, że fizycznie został wyeliminowany z gry, którą dotąd prowadził. Jego umysł pozostał jednak sprawny, a przeciwnicy sprawiali wrażenie nieporadnych. Uśmiechnął się pod nosem.
- Miło mi wiedzieć, że ten, który nosi miecz Wybrańca, jest zupełnym głupcem i nie wie nawet, kogo uważa za przyjaciela. Dzięki temu wiem, że co by się nie stało, zwycięstwo będzie po naszej stronie.
Łysy mężczyzna parsknął pogardliwie.
- Nie podniecaj się tak. Czym chcesz wygrać? Odkryciem, że przyjaciele miewają swoje tajemnice? Nie jest ważne, co właściciel miecza chwilowo wie o naturze wszechświata. Ważne jest to, co potrafi. Ważne jest, co potrafią i wiedzą jego towarzysze. Ważne, kim są jego towarzysze.
- Niestety, nie masz racji. Tym razem ani miecz, ani moc nie zdołają wam pomóc. Potrzebna będzie właśnie wiedza. To, co zostało zapomniane. Chcecie wiedzieć, co się dzieje i dlaczego polowałem na tego pętaka o białej skórze? Nawet, gdy dowiecie się, co ma się zdarzyć, nie zdołacie temu zaradzić.
- Ocenę zostaw nam – zawyrokował Mery. – A teraz mów. – Potrafił zachować spokój nawet po tym, co usłyszał. Od setek lat walczył z demonami, a jednak nie odczuwał wobec swoich odwiecznych wrogów strachu ani nienawiści.
- Dominium chce zająć Świat zza Morza Ognia i Krwi i zrobi to – powiedział zarządca. – To mały, jałowy świat, ale bardzo szczególny, o czym wy pewnie już zapomnieliście, tak jak zapomnieliście, że należy go chronić. To najlepsza pora na atak, właśnie teraz, gdy Światu zza Morza Ognia i Krwi zabrakło obrońców. Ludzie Lasu ze swą wiedzą odeszli, Wybraniec od dawna nie żyje, zabrakło też szalonej Dżany. Zostałeś tylko ty – zarządca spojrzał na skonsternowanego Riauka. – Nosisz miecz Wybrańca, więc potencjalnie mógłbyś być niebezpieczny. Chciałem cię odszukać i zabić, ale teraz widzę, że niepotrzebnie robiłem sobie tyle zachodu. Nie wiesz, czym jesteśmy, nie możesz więc też wiedzieć, jak nas powstrzymać.
Lecz ja to powinienem wiedzieć – przemknęło Meremu przez głowę. – Przecież podróżowałem z Dżaną. Razem z nią walczyłem właśnie w obronie Świata zza Morza Ognia i Krwi. Powinienem rozumieć, o czym on mówi.
- Ale ty wiesz, jaka jest natura tych demonów u władzy? – Riauk spojrzał na szefa z nadzieją. Zadanie tego pytania kosztowało go wiele trudu. Najpierw musiał przemóc wypełniające go wstręt i żal. Z opowieści ojca, których wysłuchał w dzieciństwie, wyniósł przekonanie, że prawdziwi bohaterowie polują na demony. Przez lata sam z tego żył. Przedstawiał się innym jako łowca demonów. A teraz stał się pionkiem w ich grze. I jeszcze dał się zwieść jednemu z nich i uznał go za przyjaciela. Przez moment nie pamiętał, że Kit ocalił mu życie i to więcej niż raz. Ani o rozważaniach, którym zdarzało mu się oddawać – że nic nie jest oczywiste i tak, jak istnieją okrutni ludzie, tak pewnie mogą też istnieć dobre demony.
- I tak, i nie – odparł szef ze smutkiem. – Wielu spośród takich jak my pragnie władzy, bezwzględnego posłuchu. Większość czerpie przyjemność z zadawania cierpienia. To jednak i wy wiecie. Moja droga była inna. Nie dysponuję równą imperatorowi potęgą. Nie wiem jak go pokonać. Nie znam też jego planów. Ja zajmowałem się małymi sprawami, on wielkimi.
- Nie mamy wiedzy, ale możemy ją z ciebie wyciągnąć – teraz Las po Burzy zwróciła się do zarządcy.
- Niby jak?
- Bądź co bądź, jesteś naszym więźniem i nie wypuścimy cię, dopóki nie powiesz nam tego, co chcemy wiedzieć.
- Więc będziecie na to czekać całą wieczność – zawyrokował zarządca. – Zadajcie sobie sami pytanie, kto z nas wytrzyma dłużej? Kto po wiekach czekania zachowa zdrowe zmysły?
On ma rację – przyznała Las po Burzy. Wiedziała przecież, że jej matkę zbyt długie życie przyprawiło w końcu o szaleństwo.
Zarządca spostrzegł cień smutku na jej twarzy i dodał:
- Nie martwcie się jednak. Parę rzeczy wam powiem. Chcę zobaczyć jak ten, który nosi miecz Wybrańca, łamie sobie głowę, próbując analizować moje słowa.
- Postaraj się, snując swoją opowieść – powiedział łysy mężczyzna. – Miej na uwadze, że my nie musimy martwić się o nasze zmysły. Zawsze możemy zostawić cię tu samego na zawsze.
- Świat zza Morza Ognia i Krwi jest jedynym miejscem, poprzez które można kontaktować się z ludźmi ze Świata Prawdziwego – zaczął zarządca. – Oczywiście, Wojowniczki Nocy, dzięki swoim zdolnościom, mogą dotrzeć do Świata Prawdziwego skądkolwiek. Dla innych jednak taka droga jest niedostępna. Musieliby przebyć Morze Ognia i Krwi. Ale jego przecież przebyć nie sposób. Zostało tu powiedziane, że my, demony, chcemy pochłaniać inne byty. To prawda. A pochłonięcie duszy prawdziwego człowieka to najwspanialsza rzecz, jakiej możemy pragnąć. W umysłach prawdziwych ludzi kryje się ogromna moc, o jakiej żadne z was nie może nawet marzyć. Umysł człowieka może bowiem powoływać do życia i niszczyć światy. Właśnie takim powołanym do życia przez ludzki umysł światem jest Świat zza Morza Ognia i Krwi. Wciąż potrzebuje on ludzkiej uwagi, by nie stać się po prostu jałowym pustkowiem.
Dla niektórych słowa zarządcy były zupełnie niezrozumiałe. Dla Merego i Riauka w większości nie były niczym nowym. Obaj spotkali już tę, której umysł powołał ich do życia, kobietę ze Świata Prawdziwego.
- Musicie się starać – mówił dalej zarządca – by ludzie o was nie zapomnieli. Wy, mieszkańcy Świata zza Morza Ognia i Krwi, nie możecie żyć bez wsparcia prawdziwych ludzi. Ale czy jeszcze o tym pamiętacie? My, demony, nie potrzebujemy ludzi, by istnieć, ale prawdziwi ludzie mogą być dla nas użyteczni. Przed setkami lat dostępu do Świata zza Morza Ognia i Krwi broniła nam prastara rasa, Ludzie Lasu.
Zarządca zmierzył wzrokiem Merego i Riauka. Obaj mieli szpiczaste uszy, tak, jak Ludzie Lasu, a Mery miał też charakterystyczne dla nich niebieskie oczy i złote włosy.
- Widzę, że płynie w was ich krew, jakkolwiek raczej popłuczyny – zauważył zarządca. – Wszyscy prawdziwi przedstawiciele leśnego ludu byli piękni – przy tych słowach Riauk zacisnął szczęki – wysocy, szczupli, szpiczastousi i złotowłosi, bardzo silni i bardzo mądrzy. Byli też nieśmiertelni i to nieśmiertelność stała się ich przekleństwem. Świat się zmieniał, oni nie. To napełniało ich serca żalem. Wiedzieli, że w końcu nadejdzie dzień, kiedy nie zniosą takiego stanu rzeczy. Wiedzieli, że kiedyś wszyscy odejdą, szukać czegoś, co, tak jak oni, będzie niezmienne. My byliśmy zbyt słabi, by z nimi walczyć, mogliśmy jednak ich kusić i zwodzić. To dzięki nam powstał mały świat, tuż obok Świata zza Morza Ognia i Krwi, a właściwie namiastka świata zakończona morzem. Nie dysponowaliśmy taką potęgą, by stworzyć coś tak wielkiego i wspaniałego, jak morze. Ono zawsze tam było i Ludzie Lasu je znali, ale za naszą sprawą podróż ku morzu stała się dużo trudniejsza. Nasza narośl, Świat Dyktujący, wcisnęła się pomiędzy morze a Świat zza Morza Ognia i Krwi. Liczyliśmy, że kiedyś go pochłonie, częściowo przejmując jego właściwości. Wcześniej niż Ludzie Lasu odkryliśmy, że tylko morze jest do nich podobne. Tak, to morze, niezmienny, nieskończony bezmiar wód, coś, czego w ich świecie nie było, zawładnęło ich umysłami i coraz częściej zamiast zajmować się swoimi obowiązkami, śnili o falach widocznych aż po horyzont.
Morze... Mery, który urodził się i wychował nad jego brzegiem, znał tęsknotę, która nieraz rządziła decyzjami podejmowanymi przez jego matkę. Teraz dowiedział się, że nie była ona czymś naturalnym, a wulgarną sztuczką demonów. Zabolało go to.
Riauk nie podzielał już tej tęsknoty. On spędził z Kitem setki lat, których nie było, uwięziony nad morzem i miał szczerze dosyć słonej wody, szumu fal i horyzontu, na którym błękit spotyka się z błękitem. Jedynym pozytywnym nibywspomnieniem znad morza była obecność Kita. Teraz ta myśl bolała.
- Ludzie Lasu wiedzieli, że kiedyś wszyscy wyruszą ku morzu, musieli więc zrobić coś, co trwale zabezpieczy Świat zza Morza Ognia i Krwi przed demonami. Użyli pełni swej wiedzy i udało im się zamknąć całe istniejące w nim zło w trzech magicznych przedmiotach: pierścieniu, mieczu i zbroi. Byli przekonani, że jeśli przedmioty te zostaną zniszczone, to zło już nigdy nie będzie miało wstępu do ich świata. Nie zniszczyli ich jednak sami. Dlaczego tak się stało? Może zabrakło im już siły woli. Może nie myśleli trzeźwo, opętani wizją bezmiaru wód, a może wiedzieli o czymś, o czym my nie mieliśmy pojęcia. Mnie wydaje się, że gdyby wzięli się za to sami, nie byłoby sposobu, żeby im przeszkodzić. Być może jednak w ich poczynaniach krył się sens. Ludzie Lasu umieli przepowiadać przyszłość, często jednak sami nie rozumieli swoich przepowiedni. W każdym razie, zniszczenie pierścienia, miecza i zbroi powierzone zostało Wybrańcowi. Wykuto dla niego miecz ze stopu, który tylko leśni kowale potrafi wytworzyć. Był to długi, ale bardzo lekki oręż, cały połyskujący srebrno, miał przynosić szczęście w walce swojemu właścicielowi. – Riauk bezwiednie zacisnął dłoń na rękojeści swego miecza. – Tak. Znasz tę broń, choć nie znasz jej historii. – Zarządca uśmiechnął się drwiąco. – Kim był Wybraniec? Nie pochodził ze Świata zza Morza Ognia i Krwi, a z Dominium i był Małym Człowiekiem. Był też wojownikiem czy może raczej awanturnikiem, młodym, pewnym siebie, dumnym. I wspaniałym szermierzem. Na imię miał Ferro. Dlaczego wybrano właśnie jego? Zapewne byli lepsi kandydaci. Wybraniec, mimo swych przymiotów, nieraz budził uśmiech na ustach ludzi, którzy nie widzieli go jeszcze w walce.
Młody awanturnik? Pewny siebie i dumny? Czy zarządca faktycznie mówił o jego ojcu? Meremu trudno było go sobie takim wyobrazić. Sięgnął do boku, ale nie znalazł tam miecza ojca. Jego palce natrafiły na osadzony w rękojeści rubin. Nosił u pasa miecz matki. Nigdy nie chciał go nosić, bo nie uważał się za wystarczająco godnego. Przypasał go tylko dlatego, że nie mógł oddać Riaukowi miecza rzucającego w słońcu krwawy blask. Riauk, a wtedy jeszcze Oiolose, uznał tę propozycję za kpinę, bo przecież nie mógł skutecznie walczyć w promieniach słońca. Mery pamiętał dzień, kiedy Dżana pokazała mu srebrzysty miecz ojca. „Nie wiem skąd go miał” – powiedziała. – „Na pewno go nie ukradł, tak jak ja”. A przecież wspomagała go w jego misji.
- Wybrańcowi w wypełnieniu zadania mieli pomóc jego dwaj przyjaciele i trójka dzieci ze Świata Prawdziwego. Może Ludzie Lasu widzieli w tym sens, ale tak naprawdę ułatwili nam tylko zadanie. Wiedzieliśmy, że nie mamy szans w walce z Wybrańcem. Wtedy nie byliśmy jeszcze tak potężni jak teraz. Musieliśmy posługiwać się fortelami. Udało nam się doprowadzić do zdrady jednego z dzieci i w ten sposób weszliśmy w posiadanie magicznej zbroi. Pierścień i miecz zostały jednak zniszczone. Wiele razy próbowaliśmy doprowadzić do śmierci Wybrańca. Został okaleczony, ale przeżył. I choć stał się cieniem dawnego siebie, wciąż miał swój miecz, a na dodatek we wszystkich poczynaniach zaczęła wspierać go kobieta z Ludu Lasu, znachorka Dżana, która okazała się też potężną wojowniczką.
Mery z trudem powstrzymywał drżenie rąk. To wszystko nie mieściło mu się w głowie. Jego ojciec został pokonany podstępem. Jego ojciec był Wybrańcem, dumnym wojownikiem. Gdyby wiedział to wszystko jako dziecko, nie wstydziłby się go. Mógłby go lepiej poznać. Mogliby być prawdziwą rodziną. Czy jednak naprawdę potrzebował tej wiedzy, by móc czuć szacunek do własnego ojca? Z obrzydzeniem pomyślał o głupim, rozwydrzonym dzieciaku, jakim był w przeszłości.
- Wybraniec poniósł klęskę, a my urośliśmy w siłę – mówił dalej zarządca. – Zbroja rozdzieliła się. Jej większa część przemieniła się w klacz o stalowej sierści, która nosiła imię Jedyna. Z jej kału wyrósł Ich Wielmożność Ciemność, który w naszym imieniu objął panowanie nad Światem Dyktującym. Tak jak tego chcieliśmy.
- Ale dlaczego z kału? – wyrwało się Riaukowi. Kiedy był dzieckiem, słyszał opowieść o powstaniu Ich Wielmożności Ciemności i o tym, jak Dżana z nim walczyła. Wtedy jednak przyjmował rzeczy jakimi były, nie umiał odróżnić wiarygodnych elementów opowieści od tych, które dziś wydawały mu się absurdalne. Jednak, jeśli to wszystko naprawdę się wydarzyło, jakiś sens musiał w tym być.
- Czy to nie najprostszy sposób, żeby klacz wydaliła z siebie zebrane w niej zło?
- A co się z nią stało?
- Jakie to ma znaczenie? – Zarządca wzruszył ramionami. – Padła. Kiedy zrobiła swoje, była już tylko zwyczajnym zwierzęciem. Mogę opowiadać dalej? – Nikt nie zaprotestował. – Z drugiej części zbroi powstało potężne złe berło, które zaginęło przed laty.
Ja je zniszczyłem, ja – przebiegło przez głowę Riauka. Jego palce wciąż zaciskały się na rękojeści miecza. – Wybraniec nie ocalił świata, ale był moim dziadkiem. Może jednak dam radę czegoś dokonać? Chociaż... Jak zbroja mogła zmienić się w żywe zwierzę? Zdawał sobie sprawę, że zupełnie nie ma pojęcia o magii, ale usłyszana opowieść wydawała mu się zbyt dziwna, by mogła być prawdziwa.
- Nasze panowanie nad Światem zza Morza Ognia i Krwi było coraz bliższe. Zwłaszcza, że większość Ludzi Lasu nie dowiedziała się o klęsce Wybrańca. Odeszli tuż po tym, jak wyprawili go w drogę. Tych nielicznych, którzy pozostali, jego klęska zdruzgotała. Nic nie potrafili już uczynić. Wyśpiewali ostatnie przepowiednie i także odeszli, a Świat zza Morza Ognia i Krwi pogrążył się w chaosie. Ale nie przewidzieliśmy zaciętości ani potęgi Dżany. To ona, z pomocą Wybrańca i dzieci ze Świata Prawdziwego, obaliła Ich Wielmożność Ciemność i osadziła na tronie Ich Wielmożność Jasność, który wyrósł z kału Ducha, konia będącego uosobieniem doskonałości, a należącego do jednego z dzieci.
- Skąd ktoś miał takiego konia? – zdziwił się Riauk.
Zarządca obrzucił go pogardliwym spojrzeniem.
- To dziecko wyrosło na Opowiadaczkę, stworzycielkę światów. Mogło mieć cokolwiek, jeśli tego chciało. W każdym razie dostęp do Świata zza Morza Ognia i Krwi został dla nas zamknięty. Nie na długo jednak. Jak już mówiłem, Dżana była szalona. Sama obaliła Jasność i osadziła na tronie Ich Wielmożność Szarość, który wyrósł z kału jej klaczy bojowej. Tak odzyskaliśmy możliwość wstępu do Świata zza Morza Ognia i Krwi. Całą pracę musieliśmy jednak zacząć od nowa.
Mery przypomniał sobie dzień, kiedy Dżana pokazała mu zamek Ich Wielmożności Szarości. Była spięta i mówienie przychodziło jej z trudem. On miał czternaście lat i niewiele jeszcze rozumiał.
- Kiedy nie było zła na zewnątrz, pojawiło się wewnątrz, w ludziach – powiedziała Dżana w pamięci Merego, może tamtego dnia, a może dużo później.
- Pozostawaliśmy w ukryciu i obserwowaliśmy – mówił dalej zarządca. – Świat Dyktujący żył własnym życiem, kreując nowy wymiar obojętności i miernoty, a Świat zza Morza Ognia i Krwi powoli tracił siły. Najpierw przestały przybywać dzieci ze Świata Prawdziwego, potem Dżana złożyła broń, a w końcu umarła. Niektórzy twierdzą, że zabiła ją tęsknota za Wybrańcem, który był jej kochankiem, ale nie wiem, czy to prawda. W każdym razie Światu zza Morza Ognia i Krwi zabrakło obrońców, a jego mieszkańcy zapomnieli, że istnieje jakiekolwiek zagrożenie. Odczekaliśmy jeszcze jakiś czas. Nie chcieliśmy działać pochopnie. Świat zza Morza Ognia i Krwi w końcu miał być nasz. Co prawda, pojawiłeś się ty, z mieczem Wybrańca u boku – zarządca spojrzał na Riauka. – Wystraszyliśmy się i planowaliśmy cię zabić, ale jak widzę, okazało się to niepotrzebne. Nawet teraz nie dysponujesz wiedzą, którą mógłbyś nam zagrozić, a ode mnie, chłystku, więcej się nie dowiesz.
- W sumie i tak wystarczy już tych opowieści – powiedział Mery, prostując się dumnie. – Jestem synem Wybrańca. – Gdy wypowiadał te słowa, głos zadrżał mu lekko. Prawda o jego ojcu była dla niego trudna i bolesna w konfrontacji z tym, jak dotychczas go postrzegał. – Wiem już wystarczająco dużo. Nie słyszałeś o mnie, bo zostało przepowiedziane, że nikt nigdy nie zapamięta mojego imienia i nie będzie o mnie pieśni. Jak jednak powiedziałem, dość już historii. Ruszajmy stąd.

Szef stał przy oknie, patrząc na maszerujących przez środek wioski chłopów. Kazał wszystkim odejść, dołączyć do ukrywających się w górach kobiet. Sam nie zdecydował się na opuszczenie domu, który służył mu za schronienie przez setki lat. Jego miejsce było na ziemi, którą pokochał. I w której pochował żonę.
- Udało mi się dowiedzieć, że wojsko nie tylko tędy przejdzie, ale też planuje stacjonować w naszej wiosce – oznajmił poprzedniego ranka zebranym przed nim mężczyznom. - Wszyscy, nawet ja, myśleliśmy, że mieszkamy w spokojnym miejscu oddalonym od trosk wielkiego świata. Okazuje się jednak, że jest to ważny strategicznie punkt. Dominium planuje podbój Świata zza Morza Ognia i Krwi, który jest ojczyzną Riauka – gestem wskazał stojącego obok siebie białego wojownika. – Dlaczego nas to obchodzi? Bo ten świat leży tuż za tymi górami – teraz wskazał na rysujące się na horyzoncie szczyty. – Dla was wszystkich będzie lepiej, jeśli zejdziecie wojsku z drogi i ukryjecie się. Nie jesteście przecież wojownikami. A z tego, co już wiem, wyższe władze Dominium nie przejmują się zbytnio swoimi poddanymi. Pomyślcie choćby o turniejach organizowanych w stolicy naszej prowincji i o tym, jak bezpardonowo odbierano wam co lepsze konie. Dlatego też, kiedy znowu zapanuje na tych ziemiach spokój, nie wracajcie tutaj. – Jeszcze przed chwilą mężczyźni, tak zwykli wieśniacy, jak i ci, którzy nie do końca byli ludźmi, potakująco kiwali głowami. Teraz przez tłum przeszedł szmer niezadowolenia. - Owszem, tu są wasze domy i pola – zgodził się szef. – Tu pracowaliście w pocie czoła. Ale możecie zbudować nowe domy i nowe ziemie wydrzeć pustkowiom pod uprawę. Chciałbym, żebyście zostali po tamtej stronie granicy, w Świecie zza Morza Ognia i Krwi. Jak powiedział mi Riauk, co potwierdzili jego pobratymcy, w Świecie zza Morza Ognia i Krwi władza, reprezentowana przez króla z Jedynego Miasta, nie przejmuje się osadnikami i za nic nie każe im płacić, póki ci nikogo nie napadają i nikomu nie próbują odebrać uprawnej ziemi. Jest to mały i biedny świat. Będzie się wam tam żyło trudniej, niż tu. Tu może jednak nie być do czego wracać. Nigdy nie przeszło mi przez myśl, że imperator mógłby chcieć wcielić Świat zza Morza Ognia i Krwi w poczet swoich ziem. Minęły już zresztą setki lat, od kiedy Dominimum przestało się powiększać. Trudno zarządza się zbyt dużym krajem. Jednak Świat zza Morza Ognia i Krwi jest, czego wcześniej nie wiedziałem, przesycony prastarą, tajemniczą magią, tak to nazwijmy, z powodu braku innych słów. Być może już niedługo, ta magia sprawi, że nie zagrozi mu żadna armia. Jednak, ta sama magia jest tym, czego na swe usługi pożąda imperator. Spodziewam się, że niewiele rozumiecie z moich słów. Z czasem zapewne zrozumiecie więcej. Nie pójdę z wami, ale nie zostawiam was na pastwę losu. Teraz będą czuwali nad wami inni, potężniejsi i mądrzejsi ode mnie. Ci, dzięki którym zdobyłem wszystkie te informacje i którzy też postarają się posłużyć magią Świata zza Morza Ognia i Krwi w waszej obronie. – Wskazał grupę zebranych obok siebie osób. Wszyscy wyglądali dziwnie. Bardzo niski mężczyzna o szpiczastych uszach, trzy kobiety w strojach zbyt delikatnych i zwiewnych, by nadawały się do jakiejkolwiek pracy w obejściu, łysy włóczęga, zawinięty w zgniłozielony płaszcz i w końcu Riauk, biały wojownik. Jego jednego znali. Mogli przyznać, że był dobrym sąsiadem, choć zupełnie nie miał poczucia humoru i wypić też się z nim nie dało. Ale mądry? Potężny? I czemu to szef ich nie poprowadzi?
- Ale... – zaczął któryś z zebranych mężczyzn.
- Ufaliście mi przez lata – zagrzmiał szef, nie dając mu skończyć – zaufajcie i teraz! Dbałem o was najlepiej, jak mogłem. Teraz również droga, którą wam wyznaczam, jest najlepszą drogą.
Jeszcze wczoraj był najważniejszą osobą we wsi. Tak, wczoraj. Zagryzł wargi. Pierś ścisnął mu żal. Żył długo, bardzo długo, ale czuł się tak, jakby wszystkiego dostał za mało. Pamiętał dzień, kiedy po raz pierwszy zobaczył białego wojownika. Już wtedy przeczuwał, że nad tereny pogranicza nadciągnie burza. Spodziewał się wojny. Nie potrafił przewidywać przyszłości, jednak w jakiś sposób przeczuwał, co się zdarzy. W jego umyśle nie pojawiały się obrazy przyszłych zdarzeń, ale uczucia i emocje, których nie rozumiał, lecz z którymi nauczył się żyć. Na ich podstawie podejmował decyzje, jak dotąd prowadzące jego wioskę do dobrobytu.
Kiedy odejdą ostatni ludzie, nie będzie już wioski. Zwinął dłoń w pięść. Dlaczego biały wojownik w ogóle stanął na jego drodze? Od początku podejrzewał, że Riauk odegra znaczącą rolę w nadciągającej wojnie. Szef miał nadzieję, że pomoże mu ocalić tych, nad którymi roztoczył opiekę. Poniekąd tak właśnie się stało. Jednak nie to okazało się przeznaczeniem białego wojownika. Riauk miał stanąć w tej wojnie w obronie własnego świata.
Riauk miał swój świat, nawet, jeśli ten świat go nie chciał. Szef nie mógł tego powiedzieć o sobie, on miał tylko tę wioskę. Przez moment zastanawiał się nawet, czy nie zrobił źle, pozwalając kiedyś białowłosemu w niej zostać. Zdawał sobie jednak sprawę, że to, co się stało, musiało się stać. Światy nie przewidziały miejsca dla niego, był zresztą tylko pyłkiem, którego istnienie nie miało być pamiętane.
Władający mocą odeszli pierwsi. Zabrali ze sobą karczmarza i człekopsa. Mery i Riauk mieli wyruszyć do Świata Dyktującego.
Mery. Szef uśmiechnął się sam do siebie. Pamiętał tego złotowłosego mężczyznę jako naiwnego, narwanego dzieciaka, którego ciało było słabsze niż wola. Wciąż nie mógł się nadziwić, że wyrósł na tak potężną i mądrą istotę. Czy syn Merego też kiedyś mógł taki być? W głębi umysłu widział wąskie, gniewne oczy Riauka, tak upiornie czerwone. Z jednej strony szef odczuwał do niego silną niechęć jako do tego, który ściągnął nieszczęście na jego wioskę z drugiej, musiał się sam przed sobą przyznać, że go lubi.
- Zaopiekuj się moimi ludźmi – powiedział Riaukowi, gdy się żegnali.

- Zaopiekuj się moimi ludźmi – powiedział szef i położył mu dłoń na ramieniu. – Znajdź dla nich dobre miejsce do osiedlenia się i dopilnuj, by spośród siebie wybrali nowego szefa. Powiedz też mojej córce to, czego nie ośmieliłem się powiedzieć jej sam. Proszę ją o wybaczenie i niech nie boi się, jeśli pewnego dnia ktoś nada jej imię. Ja też przez chwilę je nosiłem.
Riauk tylko skinął głową, choć nie do końca rozumiał to, co usłyszał. Nie wiedział, co powiedzieć. Dziwnie się czuł. Dotyk szefa ciążył nie jego ciału, lecz duszy. Coś w jego wnętrzu krzyczało, że wszystko jest nie tak, jak być powinno. Szef był demonem. Czemu więc troszczył się o ludzi? Czemu wciąż ufał komuś takiemu jak on, obcemu, który ściągnął na wioskę zagładę, obcemu, który bał się demonów i nieraz na nie polował?
Choć nie, tak potężnych i inteligentnych demonów Riauk dotąd nie spotkał. Nie licząc oczywiście Kita. Ale w jakiś sposób zawsze przeczuwał ich istnienie, przeczuwał też, że nie wszystkie muszą być złe. Może więc, choć przez moment, zdawał sobie sprawę, kim naprawdę jest Kit? Czemu tak go to teraz męczyło?
- Dlaczego ty z nami nie wyruszysz? – To Teena o to zapytała. Cały czas zachowywała się tak, jakby nie wiedziała, co powinny robić Wojowniczki Nocy.
Kochana, kobieta. Podobnie, jak do białowłosego, do niej szef również czuł sympatię.
- Moje miejsce jest tutaj – odpowiedział jej.
- Kiedy wszyscy odejdą, tutaj niczego już nie będzie.
- Będzie moja ziemia, której nie będzie nigdzie indziej.
- Nie naciskaj na niego. Sposoby funkcjonowania umysłów są czasem niepojęte – powiedział Kit. Sam nie rozumiał motywów postępowania szefa, a jego decyzję uważał za głupią. Wiedział jednak, że nie należy próbować go od niej odwieść. Jeśli nawet jego rozum uważał działania szefa za błędne, serce było po jego stronie. On sam przez pewien czas miał coś swojego, miał las. Musiał się go wyrzec, by ratować życie tego białowłosego narwańca, który wszędzie musiał namieszać. Nie żałował swoich decyzji, mimo że wiedział, co teraz dzieje się w sercu i umyśle Riauka.
Co szef miał na myśli, mówiąc o imieniu córki, nikt nie pytał. Teena zapytała o to bowiem zaraz po tym, jak skończyli przesłuchanie tego, którego Riauk nazywał zarządcą prowincji.

- Powiedzieliście, że demony nie mają imion – zauważyła Teena. – Powiedzieliście też, że karczmarz i jego znajomi nie są demonami. Jednak nawet oni sami uważali się za demony lub chcieli za nie uchodzić, a przecież córka karczmarza ma imię. Wszyscy znamy ją jako Sasankę.
- To chyba żadna tajemnica – powiedział karczmarz cicho. – Ten, kto patrzy na demona z miłością, może nadać mu imię. Pewnie sami tego nie wiecie, ale to dzięki wam Sasanka może być Sasanką.
- Więc w sumie Kita też możemy nazywać Kitem – zauważyła Teena.
- Skąd mogę mieć pewność, że zarządca myśli o mnie z miłością? – zauważył z przekąsem łysy mężczyzna.

Głosy tych wszystkich, właściwie obcych mu istot rozbrzmiewały w głowie Szefa. Wiedział, że nigdy ich już nie usłyszy i bolało go to. Złapał się na tym, że tęskni za nimi wszystkimi, bez wyjątku. Tak jednak musiało być i godził się z tym. Wiedział, że nadchodzą wielkie zmiany, taki był jego dar. Innym jego darem były cechy charakteru, które mogłyby te zmiany powstrzymać. A to nie byłoby dobre.
Mógł tylko wszystko utrudnić. Może nie wieśniakom, ale swojej córce na pewno. Nie mogło być go przy niej, jeśli miała kiedyś dorosnąć. Doskonale o tym wiedział. Szykował się na chwilę rozstania. Nie spodziewał się tylko, że sprawy potoczą się tak szybko. I że będzie się to wiązało dla niego z takim bólem.
Jego wzrok błądził po pustej drodze, przy której stał jego dom.
Oprócz niego w wiosce nie pozostał nikt. Szef wiedział jednak, że samotność nie będzie mu długo doskwierać.

Użyli mocy, żeby dotrzeć do ukrywających się w górach dzieci i kobiet. W dalszą drogę Mery i Riauk mieli jednak wyruszyć wierzchem.
- Nie ma potrzeby stresować koni – powiedział Mery. – Przejście między światami jest blisko. Dotrzemy tam w jeden dzień. – Do przeskoku do Świata Dyktującego potrzebowali wierzchowców.
Mery nie powiedział dokładnie, co zamierza zrobić na miejscu.
- Nie chcę budzić waszej nadziei. – To było jego jedyne usprawiedliwienie. – Najpierw muszę zobaczyć, jak tam teraz wszystko wygląda.
Osiodłajcie i wyprowadźcie kucyki i Kvälla na skraj obozu – poprosił Riauk w myślomowie, po raz pierwszy odzywając się do dzieci, od kiedy te opuściły wioskę. Zaraz potem poczuł, jak ich myśli zaczynają się kłębić. – Spojrzę na okolicę oczami Oiolose i zaraz tam będziemy, mama, ja i jeszcze parę osób. Sytuacja jest poważna, ale jakoś damy radę. Mama teraz z wami zostanie.
Chwilę później faktycznie wszyscy znaleźli się w górskim wąwozie.
Paru wieśniaków zauważyło, że dzieci białego wojownika zaczęły się dziwnie zachowywać. Wyszli za nimi na skraj obozu. Obserwowali, co się dzieje, ale milczeli. Była wśród nich żona karczmarza. Nie miała jednak odwagi podejść do swojego męża. Zjawił się nagle znikąd wraz z dziwnie wyglądającymi osobami, głowę miał zwieszoną na piersi i wydawało się, że zmaga się z wielkim nieszczęściem. Człekopies też nie wyglądał lepiej z opuszczonymi uszami i zwieszonym ogonem.
- Co się dzieje? – spytał Oiolose.
- Dajcie dziadkowi obejrzeć wasze kucyki – powiedział tylko Riauk, po kolei mierzwiąc włosy dzieci – musi pożyczyć jednego z nich.
Mery natychmiast zabrał się za oględziny.
- Ja jeszcze mam coś do załatwienia – dodał Riauk, zadziwiając tym wszystkich i ruszył w głąb obozowiska.
- Tylko się pośpiesz – rzucił za nim lekko zirytowany Mery.

Riaukowi chwilę zajęło odnalezienie córki szefa. Pomagała jakiejś kobiecie rozpalić ogień.
Dlaczego ja mam jej to powiedzieć? – Zapytał sam siebie i od razu znalazł odpowiedź. – Bo tylko ja o tym pomyślałem, bo tylko mnie zależy tu na czymś więcej, niż utrzymanie właściwej równowagi między światami.
- Musimy porozmawiać – powiedział, zapominając o jakimkolwiek powitaniu.
Córka szefa podniosła się z klęczek i odeszła na bok, w jej oczach czaił się strach.
- Skąd się tu wziąłeś? – spytała, a on zdał sobie sprawę, że po raz pierwszy z sobą w ogóle rozmawiają.
- Potrafię to i owo – odparł. – Nie tylko ja zresztą. Mam potężnych przyjaciół. Razem z twoim ojcem dowiedzieliśmy się paru ważnych rzeczy. Niedługo przybędą tu wszyscy mężczyźni z naszej wioski. Twój ojciec tak zarządził. Może się zdarzyć, że na tych terenach rozpęta się wojna. Jednak spróbujemy zrobić coś, żeby do niej nie doszło. Nie będę się wdawał w szczegóły. Nie ma na to czasu. Teena, moja... żona, może ci wszystko wyjaśnić. Przyszedłem z czymś innym. Twój ojciec jest przekonany, że więcej cię nie zobaczy. On...
- Czasem zna przyszłość – dziewczyna dokończyła za Riauka. Wargi jej drżały.
- Jest coś, co przed tobą ukrywał, a co powinnaś teraz wiedzieć. Twój ojciec nie jest człowiekiem. Jest demonem. Ale to... nic złego – słowa te z trudem przeszły Riukowi przez gardło. – Oznacza, że jesteś nieśmiertelna i że z czasem nauczysz się różnych rzeczy nieosiągalnych dla ludzi. Znaczy to też, że jakby cię ojciec nie nazywał, to nie jest twoje imię, bo demony nie mają imion.
Oczy dziewczyny były coraz większe. Zalśniły w nich też łzy.
To wszystko nie tak – pomyślał Riauk.
Pośpiesz się – odezwał się w jego głowie Mery. – Już wybrałem konia.
Riauk mu nie odpowiedział.
- Chciałem, żebyś wiedziała, bo znajdujemy się na granicy Świata zza Morza Ognia i Krwi. Imperator ten świat właśnie chce podbić. On również jest demonem. I zbliżającą się armię też może prowadzić demon. Ale ten świat chyba da się przed demonami zamknąć. Tylko nie wiemy, co będzie z tobą. Dlatego chciałem, żebyś wiedziała. Co by się nie stało, postaram się zadbać o was wszystkich.
Pośpiesz się – ponaglił go znowu Mery.
- Ojciec kazał jeszcze, powiedzieć ci, żebyś mimo wszystko nie bała się miłości – dorzucił, choć wydało mu się to w tej chwili zupełnie bezsensowne. – Muszę iść. – Odwrócił się do niej plecami. Dlatego nie widział już, że osunęła się na kolana. Patrzyła za nim, a kiedy znikł jej z oczu, wstrząsnął nią szloch.

Mery i Riauk jechali wąską ścieżką między górskimi szczytami. Obaj przemierzali ją już nieraz, u obu budziła wspomnienia. Tą drogą opuszczali Świat zza Morza Ognia i Krwi, szukając przygód i ukojenia dla skołatanych dusz.
- Jesteś pewny swojego wierzchowca? – spytał Mery. Sam dosiadał karego Demona, pożyczonego od Ferro.
- Co przez to rozumiesz?
- Twój koń jest stary i nerwowy.
Posiadanie wierzchowca, którego dzielności i kondycji można było w pełni zaufać, było bardzo ważne, jeśli chciało się dostać do Świata Dyktującego. Był to jedyny ze znanych im światów, do którego nie dało się przenieść przy użyciu mocy.
- Kväll? – Riauk poklepał rosłego ogiera po szyi. – Nie jest już najmłodszy, ale wciąż jest w dobrej formie. Ufa mi i ja mu ufam. On wie, jak się zachować.– Nie był pewny, czy to, co mówił, było prawdą, ale chciał, żeby było.
- W porządku – powiedział Mery. – Skoro tak mówisz. – Wiedział, że nie powinien naciskać na syna. Kiedy on po raz pierwszy miał przeskoczyć między światami, a potem samotnie wyruszyć na Pustkowie, matka również krytykowała jego wierzchowca. Róża, mimo wątpliwości matki, nigdy go nie zawiodła. Jego Róża. Wspomnienie o kasztanowatej klaczy było jak odległy i prawie już zapomniany sen.
- A ty? Jesteś pewien tego konika?
- Jestem pewny swoich umiejętności. Zresztą, wybrałem najlepsze ze zwierząt, jakie ma twoja rodzina.
Riauk już tego nie skomentował. Kary kuc tańczył pod Merym i mogłoby się wydawać, że drobny, złotowłosy mężczyzna nie będzie w stanie nad nim zapanować. Zwierzę szło jednak dokładnie tam, gdzie chciał jego jeździec.
- Czy pomyślałeś, że gdybyś wrócił, w Deret nic by się nie stało? Nikogo nie obroniłeś, zostając. – Mery zmienił temat. A więc rozmowa o koniu była tylko wstępem, do czegoś większego.
- Gdybym uciekł, nie wiedzielibyśmy, co się dzieje – burknął Riauk.
- I tak niewiele wiemy. Czy zdajesz sobie sprawę, że kiedy trzymałeś się swoich postanowień, twój syn panicznie się bał?
Riauk zagryzł wargi.
- A co ty robiłeś w tym czasie? – zapytał po chwili.
- Szukałem sposobu, że wydostać cię spod tej kopuły.
- Siedzieliśmy tam czterdzieści pięć dni – zauważył Riauk już pewniej i głośniej. Domyślił się, co znaczyło egzotyczne słowo użyte przez ojca. – Ile razy go w tym czasie przytuliłeś?
Mery nie odpowiedział.
- O czym myślałeś, planując zabić zarządcę? – spytał zamiast tego. – Gdyby ci się udało, stałbyś się mordercą.
- Ja jestem mordercą! – Riauk podniósł głos. – Nawet jeśli o wiele rzeczy oskarżono mnie niesłusznie, jestem nim. Chciałem, żeby ta dziewczyna nie miała krwi na rękach, złożyła broń. A gdyby mi się udało, mieszkańcom Najdalszej Prowincji mogłoby żyć się lepiej. Nawet gdyby władzę objął inny demon. Mógłby bardziej dbać o swoich ludzi, jak szef. – Riauk urwał. Inny demon? Czy one naprawdę mogły być po prostu w porządku?

- Jak mogło przyjść ci do głowy, żeby urodzić syna? – zapytała Tika.
Siedziały w tej samej grocie, przy tym samym ognisku, co karczmarz i jego chlipiąca teraz żona, ale nie przejmowały się tym zbytnio. Dla Las po Burzy wydarzenia, w których brała udział, były jeszcze jedną z wielu misji. Owszem, martwiła się o syna, ale nie musiała bać się o siebie. Dla niej, tak samo jak dla Mistral i Tiki, wszystko, w czym od pewnego czasu brały udział, było, fascynującą i poruszającą co prawda, ale jednak grą. Teena dzieliła uwagę pomiędzy dzieci a pilnowanie obcych Wojowniczek Nocy. O niczym więcej nie potrafiła myśleć, choć zdawała sobie sprawę, że kiedy obce kobiety postanowią zniknąć, nie zdoła zrobić nic poza powiadomieniem o tym Riauka. Nie była też w stanie znaleźć w swoim sercu współczucia dla karczmarza i jego rodziny.
- Oskarżasz mnie? – spytała ostro Las po Burzy.
- W sumie... tak – zgodziła się Tika.
- To wiedz, że zdaję sobie sprawę ze swojego błędu, ale zrobiłabym to jeszcze raz.
- Dlaczego?
- Widziałam, jak Mery wychowuje śmiertelnego chłopca i chciałam dać mu jego własnego syna. To chyba naturalne uczucie. Zrozumiesz to, kiedy kogoś pokochasz.
- Wojowniczki Nocy nie są po to, by kochać.
- Ile ty masz lat? – Teena po raz pierwszy włączyła się do rozmowy.
- Jakieś sto pięćdziesiąt z kawałkiem, ale co to ma za znaczenie?
- Niezła jesteś. – Teena z pogardą wydęła wargi. – Od tylu lat przemierzasz dostępne ci światy, a nigdy nie odczułaś ciężaru samotności? Nigdy nie marzyłaś o tym, by śnić? Nie chciałaś być taka jak ludzie?
- Słaba jak ludzie? Nie. – Tika potrząsnęła głową.
- W takim razie nie zrozumiesz, czemu urodziłam syna – zawyrokowała Las po Burzy.
- Wybacz, ale dla mnie on jest zakłóceniem energii – powiedziała Tika. – No i jest nieszczęsnym, słabym stworzeniem. Walczyłam z nim i gdyby nie wsparcie tego niewyszkolonego umysłu – wskazała na Teenę – zabiłabym go.
- A dla mnie jest wspaniałym mężczyzną! – zaperzyła się Teena. – Jest twardy. I jest dobry. Potrafi pokonać słabość swojego ciała i sprawdzić się jako wojownik i jako ojciec.
Las po Burzy przymknęła oczy. Żałowała, że sama nie umie tak żarliwie mówić o swoim synu. Ona wciąż czuła wyrzuty sumienia, że skazała go na życie pełne bólu. Właściwie tylko tak umiała o nim myśleć, jako o tym, który cierpi.
- Ja też urodziłam synów, pięciu. I zupełnie tego nie żałuję – dorzuciła Teena. Dzieci na szczęście już spały. To nie była rozmowa, którą powinny usłyszeć. Przy okazji, nie wiedzieć który już raz, stwierdziła, że zupełnie nie rozumie, dlaczego mała Dżana potrafi spać.
- Jesteś chora na umyśle – prychnęła Tika. – Ale czego można się było spodziewać po kimś, kto nigdy nie poddał się szkoleniu.
- Twoje dzieci są inne niż Riauk – zauważyła cicho Mistral.
- Co przez to rozumiesz? – spytała Teena, udając, że nie usłyszała uwagi Tiki.
- W stosunku do nich nie czuję tego, co do Riauka. Nie odbieram ich istnienia, jako zakłócenia. To chłopcy, ale pozazmysłowo postrzegam ich, jakby byli małymi Wojowniczkami Nocy.
- Nie wiem, dlaczego tak jest. – Teena wzruszyła ramionami. – Ale to chyba dobrze. Riauk opowiadał mi, że spotkał najstarszą spośród nas, Nanę...
Tika przewróciła oczami.
- Nigdy nie słyszałam o kimś takim.
- ... Ona go uczyła i powiedziała, że być może to dobrze, że się urodził. I że może to wreszcie pora, by coś zmienić – ciągnęła dalej Teena. – Riauk wykombinował sobie, że powinien mieć wielu synów. Liczył, że mogą urodzić się zdrowi. No i w końcu nauczyliśmy się płodzić zdrowych synów.
- Kosztem Oiolose – powiedziała Las po Burzy. Teena nie wiedziała, czy słyszy w jej głosie tylko żal, czy też nutkę nagany. Żyła z kimś, kto nie powinien się urodzić. Czy miała prawo raz jeszcze popełniać ten sam błąd i dać życie kolejnemu odmieńcowi?
- Tak – przyznała. – Za pierwszym razem się nam nie powiodło. W każdym razie – jej głos znów zabrzmiał mocniej – Riauk chciał dać Wojowniczkom Nocy nieśmiertelnych partnerów. Chciał, żeby nie musiały być samotne. – Przy tych słowach Teena zerknęła na Kita. Spodziewała się, że zaraz ją wyśmieje, tak jak zwykle wyśmiewał wszystkie wzniosłe teksty głoszone przez Riauka. Łysy mężczyzna nie zwracał jednak uwagi na dyskusję kobiet. Spał, medytował, czy też robił coś jeszcze innego. Wyciągnięty na wznak, unosił się tuż nad ziemią w głębi jaskini. Lubił się popisywać.
- To naprawdę chore! – zawyrokowała Tika.
Mistral potrząsnęła głową. Nie zgadzała się z nią.
- To... – wyjąkała. – Nie wiem, jak to wyrazić. To taka wielka i szlachetna myśl. Jak przyszło mu to do głowy?
- Zwłaszcza, że nam nie są potrzebni mężczyźni.
Teena znowu udała, że nie słyszy słów Tiki i odpowiedziała na pytanie Mistral.
- On zna swoją samotność.

- Przyszedłeś ze mnie drwić? – spytał zarządca, gdy szef pojawił się w nibyświecie stanowiącym jego więzienie.
- Nie. Ale coś ci uświadomić – powiedział szef zupełnie spokojnie. – Riauk i jego przyjaciele wyruszyli, by zabezpieczyć Świat zza Morza Ognia i Krwi przed demonami. Nie zrobiliby tego, gdybyś nie podsunął im takiego pomysłu.
- I tak się im nie powiedzie – w głosie zarządcy zabrzmiał ton pogardy. – I nie próbuj mnie pouczać. To ty zawiniłeś. Nie wydałeś go, kiedy był jeszcze na to czas.
- Nie. To też twoja wina. Zatrzymałem Riauka, żeby wysłać go na ten twój turniej. Nigdy nie lubiłem tracić dobrych ludzi. Wiele razy ci to mówiłem. Zawsze odpowiadałeś, że to ty rządzisz prowincją.
- Jestem silniejszy.
- Tak. Dlatego nie walczyłem z tobą otwarcie, a kombinowałem.
- A ja musiałem przysłać ci szpiegów – zarządca wszedł szefowi w słowo. – Trochę nieudolnych, niechby ich, ale zawsze.
- Skąd ich wziąłeś?
- Jakiś szalony mag mi ich wyhodował, choć nie prosiłem – zarządca roześmiał się. – Odegraliśmy niezły spektakl. Moi żołnierze niby to ich wyzwolili z rąk oprawcy. Wdzięczni za darowanie życia, byli gotowi na wszystko. Ale... Czemu nie wydałeś go, kiedy wrócił po turnieju? Wiedziałeś, że złamał prawo.
- Twoje głupie prawo? – szef uśmiechnął się krzywo. – A czemu ty go nie zabiłeś, kiedy cię zaatakował? Jesteś silniejszy. Prawo też było wtedy po twojej stronie.
- Przyszedłeś ze mną gadać o nim?
- W sumie tak. – Miałem swoje marzenia. Przyznaję, że nigdy nie rozumiałem chęci podbicia Świata zza Morza Ognia i Krwi. Może dlatego, że nie pojmuję, czym jest ta potęga, której pożądał imperator. Ja tu doglądałem mojej wsi. Pozbywałem się drani i szumowin. W końcu miałem naprawdę porządnych ludzi. Lubiłem ich obserwować. Ich życia są krótkie, jak mgnienie, pełne znoju, ale też wielkich uniesień. Lubię ich emocje i zazdroszczę im ich. Może dlatego tak polubiłem Riauka, choć powinienem uważać go za wroga. Jest słaby, ale ma ogromną wolę walki. Jednak, gdybyś dał mu spokój, orałby swoje pola i nigdy sobie nie przypomniał, czyim jest potomkiem. Ja tego właśnie chciałem, hodować sobie swoich ludzi i zapomnieć o planach podboju. Dlatego też lata temu pomogłem jego ojcu. Na początku nie wiedziałem, kim jest, ale potem już tak. Lecz nie próbowałem go zatrzymywać. Miał swoje proste życie i także był słaby. Gdybyśmy jeszcze poczekali, potomkowie Wybrańca zapomnieliby, kim są, a my moglibyśmy, niezatrzymywani, przekroczyć granicę. Oczywiście, jeśli już koniecznie musielibyśmy dokonać tego podboju. Ja osobiście chciałem tylko stworzyć warunki, w których mojej córce żyłoby się lżej. Z innymi nieśmiertelnymi może jej być łatwiej.
Zarządca wydął wargi i parsknął pogardliwie.
- Spłodziłeś ją ze śmiertelniczką, nie dziw się więc, że jest za słaba, żeby bawić się z nami w politykę.
Szef nie zareagował na słowa zarządcy i ciągnął swoje:
- A ty, jeśli ci się tak spieszyło, mogłeś minąć moją wioskę i poprowadzić armię prosto na Świat zza Morza Ognia i Krwi. Nawet jeśli Riauk chwyciłby za miecz, z dużym prawdopodobieństwem byłoby już za późno na działanie. Ale musiałeś odstawiać tę całą szopkę i na niego polować. Wiedz więc, że cokolwiek się stanie, to ty pchnąłeś go na drogę, którą teraz podąża.
- Cokolwiek powiesz, nie zmieni to faktu, że jesteś zdrajcą – stwierdził zarządca.
- Zapewne nie – przyznał szef ze smutkiem. – Ale pomyśl o tym, co usłyszałeś – poprosił jeszcze, po czym znikł.

Przejście między światami trudno było wypatrzyć. Ze stojącej tam niegdyś twierdzy pozostały tylko fundamenty. Serce Merego ścisnął żal. Z opowieści matki pamiętał, że przed setkami lat twierdza ta służyła za jedną z siedzib podwładnych Ich Wielmożności Ciemności. Kto ją zbudował? W jakim celu? Tego Dżana nie wiedziała. Z własnych wspomnień znał ją jako ponure, opuszczone zamczysko, a potem jako rodzinny dom. Dżana tu mieszkała, on również, przez jakiś czas. Mieszkały tu też jego siostra Szeva i córka Ranya. Obu nie było dane dożyć starości. Zginęły, kiedy na Świat zza Morza Ognia i Krwi napadli szarzy ludzie ze Świata Dyktującego, którzy pojawili się, gdy władzę przejął Ich Wielmożność Szarość. Wspomnienia sprzed setek lat, wygrzebane z zakamarków pamięci, nadal bolały.
Mery wychował Tirina, syna Szevy. Co się z nim stało? Poszedł swoją drogą. Ożenił się, miał dzieci, w końcu umarł. Mery nie mieszał się do jego spraw. Nie mógł dzielić życia ze śmiertelnymi. To zbyt bolało.
Spróbował skupić myśli na sprawie Ich Wielmożność Szarości. Gdyby można było go obalić i zastąpić innym Ich Wielmożnością? Tylko jak? Ich Wielmożność Szarość już nie istniał. Pozostał tylko jako idea. Pozostali też szarzy ludzie. Nie istniał również zamek, który Ich Wielmożność Szarość przejął po swoich poprzednikach, Ich Wielmożności Ciemności i Ich Wielmożności Jasności. Mery liczył jednak, że uda mu się znaleźć ruiny tego zamku i stworzyć nowego Ich Wielmożność Jasność. Jak? Tego nie wiedział. Koń, który był chodzącą doskonałością, a z którego kału wyrósł Ich Wielmożność Jasność, dawno już nie żył. Może coś lub ktoś mogło go jednak zastąpić? Na razie o tym nie myślał. I tak nie wiedział, co zastanie w Świecie Dyktującym. Jeszcze pamiętał, że jego matka została tam zaatakowana tylko za to, że wyglądała inaczej niż szarzy ludzie.
- Tu przedostaniemy się do Świata Dyktującego – Mery poinformował Riauka. – Przeskok między światami jest niebezpieczny, ale niespecjalnie trudny. Jedź za mną. Zepniemy konie do galopu. Kiedy miniemy ruiny bramy, przeskoczymy na Międzybagno. Tam ani tobie, ani koniowi nie wolno się zawahać. Jeśli zwolnicie lub się zatrzymacie, zostaniecie na Międzybagnie na zawsze. Za nim jest Miejsce Gdzie Nie Istnieje Czas, a dalej już Świat Dyktujący. Cały przeskok będzie trwał tylko chwilę. Poradzisz sobie?
- Tak – burknął Riauk.
- Po drugiej stronie zachowaj spokój. Jedź za mną i nie rób niczego pochopnie. Ludzie stamtąd mogą być niebezpieczni. Są nietolerancyjni, lękliwi i mają broń miotającą ogień.
- Znaczy, broń palną? – Riauk próbował pohamować kipiący w nim gniew. Ojciec traktował go jak dziecko i bolało go to. Chciał, żeby walka, którą podjęli, była jego walką. Nie chciał być pionkiem kierowanym przez ojca.
- Jesteś gotowy? – spytał Mery.
- Tak.
Popędzili konie. Ich wierzchowce ruszyły z miejsca galopem. W pędzie minęli ruiny bramy. Rozum podpowiadał Riaukowi, że nic nie może się wydarzyć, że po prostu pogalopują ścieżką wiodącą przez wiekową puszczę wyrastającą ni stąd, ni zowąd na granicy Pustkowia. Nagle otoczyła go jednak ciemność. To było Międzybagno. Zwarł łydki na bokach Kvälla.
- Biegnij. Biegnij – szeptały jego usta.
To wszystko faktycznie trwało krótką chwilę. Zanim na dobre przeraziły go ciemność i chłód Międzybagna, w oczy wdarło się jasne światło. Wrzasnął tak z bólu, jak i pod wpływem szoku.
Byli po drugiej stronie. Mery ściągnął wodze kuca. Kväll wyhamował, wpadając na zad Demona. Riauk zamrugał oczami, próbując przywrócić sobie ostrość widzenia.
Znaleźli się na szarej ulicy pośród szarych sześciennych domów. Nad ich głowami wisiało ciężkie, szare niebo. Paru ludzi w szarych strojach zwróciło ku nim szare, pozbawione wyrazu twarze. Nic jednak nie powiedzieli, a po chwili wrócili do swoich szarych spraw.
- Ja również za pierwszym razem się bałem – powiedział Mery, interpretując krzyk syna, jako oznakę strachu.
- Ruszajmy – mruknął Riauk. Nie chciał współczucia ojca.

Wieczorem rozbili obóz poza granicami szarego miasta, w ruinach, które Mery uznał za pozostałości po zamku Ich Wielmożności Szarości. Zdziwiło ich trochę, że odnalezienie tych ruin poszło tak łatwo. Mery wypatrzył nawet spękaną, kamienną płytę, która kiedyś stanowiła tron Ich Wielmożności.
Nie rozpalili ognia. Mery uważał, że bezpieczniej będzie, jeśli ludzie z szarego miasta nadal będą ignorować ich istnienie. Dla Riauka nie wyglądali groźnie, ich apatia była wręcz irytująca. Mery widocznie miał swoje powody, by sądzić inaczej, ale Riauk nie miał ochoty go o to pytać, choć rozsądniejsza część jego natury mówiła mu, że powinien.
Usiedli blisko siebie z podwiniętymi pod brody kolanami, obejmując je ramionami. W ten sposób próbowali się ogrzać. Plecami opierali się o siodła. Puszczone luzem konie pasły się obok.
- Teraz spróbujemy sprowadzić tu dziecko – powiedział Mery. – Małe dziecko będzie chyba najbardziej niewinną istotą, jaką możemy znaleźć?
Riauk tylko skinął głową.
- Czyje dziecko jest najmłodsze w waszej wiosce?
- Moje. Loravandil.
- Jutro rano pojadę po niego. Wrócę szybko, od przejścia między światami będę podróżować przy użyciu mocy.
- Dlaczego ty masz jechać? – zapytał Riauk stanowczo za głośno, prostując się. – Dlaczego nie ja? Przecież to jest mój syn!
- Dla mnie ta podróż jest łatwiejsza i bezpieczniejsza – odparł Mery cicho.
- Ale to moja wojna! Wszystko zaczęło się przecież od tego, że pokazałem się zarządcy.
- Wojna nie jest twoja, dotyczy wszystkich – upomniał go Mery. – Chcemy ocalić Świat zza Morza Ognia i Krwi.
Riauk miał wrażenie, że w czasach, gdy włóczył się po Dominium i tylko sporadycznie kontaktował z ojcem, Mery znacznie rzadziej go krytykował. Może bał się, że syn zupełnie zerwie z nim kontakt. Bo przecież powodów do krytyki było chyba wtedy więcej.
- Ale dlaczego ty masz decydować?! Czemu nie mogę zrobić czegoś sam?! – spytał gniewnie.
- Czyś ty oszalał? – Mery wstał. – Opanuj się i zastanów, czego naprawdę chcesz.
- Ja...?! – Riauk poderwał się z miejsca. Dłonie mu drżały.
Na moment obaj zastygli w bezruchu.
- Popatrz na mnie – wykrztusił w końcu Riauk. – Kim jestem? Odmieńcem? Kaleką? Mam wiedzę i moc, ale nie mogę ich użyć. Chciałbym zrobić cokolwiek, ale ty nie dajesz mi szansy. Traktujesz mnie jak dziecko. Oceniasz mnie. Strofujesz. Próbujesz mną kierować. Ochraniasz mnie. Nie chcę tego. Chcę być samowystarczalny.
- Naprawdę oszalałeś. – Mery podszedł do niego i złapał za ramiona. – Weź się w garść i pomyśl. Mówisz, że masz wiedzę, więc skorzystaj z niej. Jestem twoim ojcem. Kocham cię. To naturalne, że chcę cię chronić. Pomóc jednak mogę ci tylko w walce. Potem zacznie się twoje dzieło. Musisz odbudować wioskę. Pomóc ludziom rozpocząć nowe życie w obcym dla nich świecie.
Riauk nie odpowiedział. Tym razem czuł, że Mery ma rację, i to też go złościło. Strząsnął z siebie ręce ojca i z powrotem opadł na ziemię.

Mery przespał parę godzin, a potem wyruszył z powrotem. Mógł sobie na to pozwolić. W Świecie Dyktującym czas płynął szybciej. Tak więc kiedy on odpoczywał, w Świecie zza Morza Ognia i Krwi minęła tylko krótka chwila.
Zanim jednak Mery wrócił, do Riauka dotarła myśl Teeny – wyprawiłam Loravandila w drogę, uważaj na niego. – Skontaktowała się z nim po raz pierwszy od ich pożegnania w górach.
Wtedy tylko ścisnął jej rękę.
- Uważajcie na siebie i wróćcie cali – powiedziała Teena. A on jej nie odpowiedział.
Nie odpowiedział i teraz. Ze słowami wiązało się zbyt wiele emocji, a te i tak rozpierały ciało Riauka.
W chwilę później dotarła do niego kolejna myśl Teeny – nie wiem, co zrobiłeś córce szefa, ale od twojego pobytu w obozowisku ciągle szlocha. Ludzie bardzo się o nią martwią i o szefa także. Snują przeróżne domysły i układają czarne scenariusze.
Na to też nie odpowiedział.
Koło południa Mery wrócił razem z Loravandilem. Chłopiec nie płakał, ale wyglądał na przerażonego. Kiedy tylko Mery postawił go na ziemi, pobiegł do ojca i przylgnął do jego nogi. Riauk wziął go na ręce i przytulił.
- Nie bój się. Będzie dobrze – wyszeptał. – Przez chwilę tu pobędziemy. Zrobimy coś ważnego, a potem wrócimy do mamy jako bohaterowie. – Obecność chłopca koiła jego nerwy. Był ojcem i chyba w tej roli się sprawdzał.
Kiedy Loravandil się uspokoił, Riauk nakłonił go, żeby wszedł na spękaną płytę dawnego tronu Ich Wielmożności.
Jednak z kału chłopca nic nie wyrosło.
- Gdyby nam się udało, to chyba byłoby zbyt proste – powiedział Riauk. – Dobrze, że Kit tego nie widzi. Szydziłby z nas długo i wymyślał głupoty o chorych zabawach z dzieckiem.
Na każde wspomnienie o Kicie bolesne drzazgi wciąż odzywały się gdzieś w jego sercu, ale ciepła było w nim znacznie więcej.
Pamiętał, jak łysy mężczyzna skrzywił się, widząc jego próby wzniesienia chaty na Pustkowiu. Zapewne uważał, że Riauk jest bardzo pochopny. Nie minęło wiele czasu, od kiedy kochał się z Teeną, a już postanowił mieć z nią dzieci i zbudować dla nich dom.
- Zawali się – powiedział Kit tylko.
Ale tamta chata się nie zawaliła. Kit nieraz siadał w niej z nimi do posiłku. Choć Riauk był wtedy kiepskim kompanem do rozmów. Sam musiał to przyznać. Myślał głównie o dzieciach i swoich ułomnościach. A Kit to cierpliwie znosił, dopóki Riauk nie zachowywał się naprawdę źle. Wtedy rzucał jakimś złośliwym tekstem i się wynosił. Ale po jakimś czasie znowu się spotykali. Zdarzały się jednak momenty, że Riauk myślał nie tylko o swoich sprawach. Raz zapytał Kita, czy ten nie wie, co stało się z dziwnym karczmarzem Barnabą. Kit powiedział wtedy, że to nie ich sprawa, choć oczywiście użył znacznie więcej słów. Parę cykli księżyca później oznajmił jednak Riaukowi, że Barnaba odzyskał ludzkie kształty i miewa się dobrze, o ile ktoś, kogo wzięły w obroty trzy kobiety, może dobrze się miewać. Kit był porządnym facetem. Riauk stwierdził, że dużo porządniejszym niż on sam. Już trzy razy uratował mu życie. Wiele dla niego poświęcił. Czy go przy tym wykorzystał? A niby jaką miałby dzięki niemu odnieść korzyść? Czy go kiedykolwiek okłamał? W wieczności, której nie było, nie rozmawiali wiele o tym, kim byli. To nie miało znaczenia. Niczego jednak przed sobą nie ukrywali. Cały problem w tym, że Riauk bardzo dużo z ich rozmów zapomniał. Zbyt się śpieszył, gdy w końcu powrócił do utraconej rzeczywistości. Potem, kiedy Kit pomógł mu w starciu z Nimrunem, też się zbytnio śpieszył. Później jednak ochłonął, podziękował Kitowi i przeprosił tak za swoje, jak i Teeny zachowanie. Od tamtej pory zaczęli regularnie rozmawiać w myślomowie. To głównie Kit inicjował te rozmowy. Kit naprawdę był jego przyjacielem. Tylko czy on był przyjacielem Kita? Zapraszał go do siebie. Parę razu rzucił jakąś trafną, choć banalną uwagę, która się Kitowi przydała. To było wszystko. A teraz problem sprawiało mu, że usłyszał, jak ktoś mówi wprost, czym jest Kit.
- Kiedyś tak to działało – powiedział Mery. W duchu zgadzał się z synem, czuł się jednak zawiedziony.
- Kiedyś... – Riauk przez moment musiał się solidnie zastanowić, o czym tak naprawdę rozmawiali. Kiedy już to sobie przypomniał, chciał rozpocząć kolejną kłótnię, ale nagle coś go tknęło. – Ale świat się zmienił, prawda? – zapytał bez gniewu w głosie.
Mery spojrzał na niego zaskoczony. O co też Riaukowi chodziło? Świat się zmienił, to oczywiste. Skinął głową.
- A co się zmieniło? – Riauk nie potrzebował już odpowiedzi, to było pytanie retoryczne. – Zapomnieliśmy. To się zmieniło. Zapomnieliśmy jak funkcjonuje świat, zapomnieliśmy o starych opowieściach, bohaterach. Może teraz, żeby pojawił się Ich Wielmożność, potrzeba prawdziwego poświęcenia?
- Czyli? – Słowa Riauka brzmiały sensownie.
- Nie wiem. – Biały wojownik wzruszył ramionami. – Może teraz nie wystarczy kał. Bo co to niby ma być za poświęcenie? Jakiś dawny rytuał, konie w różnych kolorach... Może to musi być koń i tyle, a poświęcenie to w tym przypadku puste słowo. Albo i nie. Może teraz trzeba na przykład krwi?
Loravandil zadrżał w jego ramionach.
- Chcesz kogoś zabić, tato?
- Nie. – Pochylił się nad chłopcem i pocałował go w czoło. – Nie bój się. Zabijanie nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem. Chcę tylko, żeby ktoś bardzo dobry i niewinny pokropił ten kamień swoją krwią. To będzie ofiara, dar tego kogoś dla nas wszystkich. Może to zadziała.
- To będzie twoja krew? – spytał chłopiec.
- Nie. – Riauk pokręcił głową. – Ja nie jestem wystarczająco dobry.
- Jesteś. Dla mnie jesteś – upierał się Loravandil.
- Tak. – Zgodził się biały wojownik. – Ale zanim się urodziłeś, zanim poznałem twoją mamę, dawno, dawno temu zrobiłem parę złych rzeczy.
Mery patrzył na swojego syna rozmawiającego z chłopcem. Czy ten czuły i mądry rodzic mógł być tym samym narwanym, gniewnym Riaukiem, którego on znał? I czy ta oszpecona, upiornie blada twarz nie powinna budzić w dziecku strachu? Mery znał gniew drzemiący w czerwonych oczach Riauka, ale na chłopca te oczy patrzyły z miłością. Próbował przypomnieć sobie, jaki był Riauk w wieku kilku lat, ale nie mógł. Pamiętał go jako źródło wyrzutów sumienia Las po Burzy, jako powód kłótni, który stanął między nimi. Ale nie pamiętał go jako chłopca.
- A dziadek?
- Dziadek też. Nie ma dorosłych, którzy w życiu nie zrobili czegoś złego. Tylko dzieci są dobre.
Mery bardzo chciał przytulić Riauka i przeprosić go za to wszystko, co z Las po Burzy mu zrobili. Zabrakło mu jednak odwagi. Bał się reakcji syna na taki gest.
Chłopiec pozwolił, by ojciec zaciął go nożem w palec. Nie płakał, ale z jego krwi nadal nic nie wyrosło.
- Płyta jest uszkodzona, może to dlatego – powiedział Mery. Jego własne słowa nie wydały mu się sensowne, ale opuściła go już wszelka nadzieja.
- Albo dlatego, że zbrukaliśmy ją ludzkim kałem. Albo to musi być koń. Ale... Ale myślę, że warto spróbować jeszcze jednej rzeczy. Może powinniśmy zdobyć się na większe poświęcenie. Gdybyśmy zebrali się tu wszyscy, gdybyśmy skropili tę płytę krwią, jednocześnie obiecując tu sobie, że nie będziemy z sobą walczyć i wybaczając sobie...
- Może najpierw spróbuj z koniem.
Riauk wrzucił na płytę końskie odchody, ale nic się nie wydarzyło. Trochę się tego spodziewał. W akcie desperacji zaciął Kvälla nożem w szyję. Ogier stanął dęba kwicząc i choć jego rana prawie natychmiast znikła, długo jeszcze potrząsał głową i parskał, wyraźnie się bocząc. Z jego krwi także nic nie wyrosło.
- Kogo masz na myśli, mówiąc: wszyscy? – spytał Mery, wracając do pomysłu syna. W jego sercu znów ożyło ziarenko nadziei.
- Wszystkich zamieszanych w ostatnie wydarzenia, ciebie, siebie, matkę, Teenę, te Wojowniczki Nocy, karczmarza, człekopsa, córkę szefa, Kita...
- To brzmi sensownie, ale... – Mery coś sobie nagle przypomniał. – My chcemy zamknąć demonom wstęp do Świata zza Morza Ognia i Krwi, a córka szefa i Kit są demonami.
- Może to i lepiej. – Myśli Riauka galopowały z ogromną prędkością. Wypowiadał słowa, ale jeszcze nie do końca rozumiał ich sens. Potrząsnął głową. - Wiesz, nie pojmuję tego, czym jest Kit. Nawet nie wiem, co mnie z nim łączy, ale jestem przekonany, że on jest moim przyjacielem. O to chodzi. Ten świat nie może być dla niego zamknięty. A córka szefa? Dokąd ona pójdzie? Nie może przecież wrócić do Dominium. Jej ludzie pewnie zbudują nową wioskę na Pustkowiu Świata zza Morza Ognia i Krwi, ale co z nią? Nasz świat musi być też jej światem. I, być może, jeśli naprawdę będziemy tego chcieli, będzie. Może jeśli niektóre demony będą po naszej stronie, nasza moc będzie większa? Może to dzięki nim wyrośnie nowy Ich Wielmożność?
- Spróbujmy więc.
Mery znowu wyruszył w drogę. Używając mocy sprowadził wszystkich na granicę puszczy. Ich poczynaniom nie towarzyszyła zbytnia nadzieja. Teenie wszystko wydawało się daremne, zwłaszcza, że niewiele zrozumiała z opowieści zarządcy. Karczmarz i człekopies przygotowywali się na śmierć. Córka szefa była zupełnie otępiała. Powoli zdawała sobie sprawę kim jest i co powinna robić, ale jeszcze nie była gotowa się temu poddać. Przyszła pora zapomnieć o zabawach i naiwnych mrzonkach. Nie była człowiekiem. Została sama, być może na wieczność. Uświadomienie sobie tego sprawiało ból. Dla obcych Wojowniczek Nocy wydarzenia, które były ich udziałem, wciąż stanowiły grę. Brały w niej udział, nie będąc jej częścią. Mistral, co prawda, całym sercem była już po stronie Riauka i jego towarzyszy, ale Tika wciąż jeszcze miała wątpliwości, czy powinny im pomagać. Owszem, obrona świata przed zmasowanym atakiem demonów była czymś słusznym i choć nie należała do powszechnych zajęć Wojowniczek Nocy, powinna spotkać się z ich poparciem. Jednak to, że staje po stronie mężczyzny, który nie powinien był się narodzić, wciąż budziło jej wątpliwości.
Teena zabrała ze sobą Maćka, choć Mery trochę protestował.
- On dobrze znosi przenosiny w przestrzeni – stwierdziła i okazało się, że miała rację.
Kiedy wszyscy zebrali się przy przejściu między światami, Mery poprosił Riauka w myślomowie, żeby znów przedostał się na ich stronę. Zrobił to wioząc przed sobą Loravandila. Wzięli na grzbiety swoich koni dodatkowych pasażerów: Riauk - Mistral, Teena - Tikę, a Mery – człekopsa, bo ten był najlżejszy. Riauk dziwnie się czuł, kiedy blondwłosa Wojowniczka Nocy, która jeszcze tak niedawno dybała na jego życie, przytuliła twarz do jego pleców, bojąc się Międzybagna. On też się bał, zwłaszcza że światło Miejsca Gdzie Nie Istnieje Czas za każdym razem zadawało ból jego oczom. Nie dał jednak tego po sobie poznać.
Zostawili Mistral, Tikę, człekopsa i Loravandila w Świecie Dyktującym i musieli pokonać przeskok jeszcze raz. Tym razem na konia za Teeną wdrapał się karczmarz, Mery zabrał córkę szefa, a Riauk – Kita, który coś tam gderał, że to bardzo nierozważne, powierzać życie w kopyta tak nieroztropnych istot jak konie i że przecież sprawę można rozwiązać prościej. Choć oczywiście to nie jego sprawa, bo jemu takie nieudane przejścia między światami nie zagrażają.
Riauk znów czuł się dziwnie, gdy objęły go w pasie ramiona przyjaciela, ale i demona. Dlaczego to, kim był Kit, miało dla niego aż takie znaczenie? Sam tego nie rozumiał. Nie chodziło o to, że był niebezpieczny. Niebezpieczny był każdy, kto władał mocą lub magią, a nawet zwykły spłoszony koń. Całe jednak życie słyszał opowieści o polowaniach na demony. Z nimi się walczyło, nigdy nie negocjowało. Ale dlaczego? I czym właściwie były? Wilki czy niedźwiedzie wieśniacy otaczali szacunkiem, choć się ich bali. O demonach mówiło się tylko z nienawiścią. Może jednak nie musiał tego rozumieć? Może mógł żyć jak dawniej? Może powinno mu wystarczyć, że ufa Kitowi, a ten żywi do niego sympatię?
Mery musiał pokonać przeskok między światami w obie strony po raz kolejny, żeby przewieść Las po Burzy.
Pojawienie się ich wszystkich w Świecie Dyktującym wzbudziło nieco większe zainteresowanie, niż kiedy Mery i Riauk przybyli tam sami. Szarzy ludzie przyglądali się im, ale wydawało się, że teraz również nie podejmą żadnej akcji.
Bez przeszkód dotarli do ruin zamku Ich Wielmożności. Riauk wyłożył swój pomysł, który spotkał się z burzliwą krytyką. Było wiele wątpliwości, ale nie było nikogo, kto umiałby udzielić jakichś wyjaśnień. Co oznacza zamknięcie świata dla demonów? Czy tylko to, że przejście przez góry będzie dla nich niedostępne, jeśli będą próbowały przedostać się z Dominium do Świata zza Morza Ognia i Krwi? Czy też nie będą mogły również wyjść? Riauk sądził, że nawet gdyby przejście zostało zamknięte z obu stron, Kit mógłby wydostać się stąd, idąc dostatecznie długo przed siebie. Gdzieś tam Świat Dyktujący traci podobno swoje właściwości i można przenieść się gdzie indziej przy użyciu mocy czy magii, a nie poprzez konkretne przejście. Setki lat temu obie babki Riauka, Dżana i Axia, odeszły stąd w ten sposób.
Były to jednak czyste spekulacje. Istniała też możliwość, że demony znajdujące się w Świecie Dyktującym lub w Świecie zza Morza Ognia i Krwi zginą. Same demony zdawały się tym jednak zupełnie nie przejmować.
- Mnie jest wszystko jedno, ja i tak nie mam dokąd pójść – powiedziała córka szefa. – Spróbujmy więc z tą krwią.
- Wszyscy jesteście porąbani – zawyrokował Kit. – Nawet, jeśli naprawdę możemy stworzyć jakiegoś tam Ich Wielmożność, wasze pomysły nie mają sensu. Utoczenie paru kropel posoki nie jest żadnym poświęceniem. Poszczypie i się zagoi. Wzajemne obietnice, że będziemy dla siebie mniej niedobrzy, też niewiele dadzą. Zazwyczaj nie jesteście chyba dla siebie aż tak podli, a ja większość z was dopiero co poznałem. Poświęcenie wiąże się ze stratą, po której zostaje żal. Ale oddam trochę swojej krwi, skoro tak bardzo chcecie. Kału też mogę trochę dać. Łupieżu niestety nie mam. Może za poświęcenie wystarczy ryzyko, które ponoszę, skoro być może nie będę mógł się potem stąd wydostać. Jednak w to wątpię.
Riauk przeczuwał, że w tym, co mówi Kit jest sporo racji, nie miał już jednak innych pomysłów.
- Bierzemy się do dzieła – zarządził.
Niczego nie zdążyli jednak zrobić.
- Patrzcie! – zawołał człekopies, wyciągając rękę w stronę, z której przybyli.
Wszyscy zwrócili twarze w tym kierunku. Przez moment nie bardzo wiedzieli, co się dzieje. Zdawało się, że szare domy zaczynają się ku nim zbliżać. Nie domy jednak ku nim maszerowały, a tłum szarych ludzi.
- Uciekajmy! – jęknął człekopies.
- Nie uda nam się. – Karczmarz pokręcił głową. - Nie mamy dokąd. To ich świat. – Głos Merego był zupełnie spokojny, choć słowa temu przeczyły.
Teena otuliła ramionami Loravandila. Wszyscy czekali w bezruchu, na to, co się zdarzy.
Szarzy ludzie nie podeszli do nich blisko. Zatrzymali się nieopodal ruin. Niczego nie powiedzieli. O nic nie spytali. Stanowili szarą masę, która przyszła oczyścić swój świat z dziwacznych intruzów, a nie zadawać pytania. Unieśli w górę swoją broń – rury miotające śmierć.
- Ludziom, którzy posługują się taką bronią, nie sposób się przeciwstawić – powiedział Mery. Jego głos wciąż był zupełnie spokojny. Z godnością przyjął klęskę. Znał broń szarych ludzi. Już kiedyś z nimi walczył. Był wtedy bardzo młody.
Riauk, choć także zdawał sobie sprawę z ich położenia, nie zamierzał poddać się bez walki. Jednym susem dosiadł Kvälla i pchnął ogiera w przód. Wzniósł miecz nad głowę.
Zanim światem wstrząsnęła pierwsza salwa, Teena runęła na ziemię, osłaniając swoim ciałem Loravandila. Do ziemi przypadli też człekopies, karczmarz i córka szefa, która nie mogła zrozumieć, czemu jej ciało odruchowo ratuje życie, na którym jej zupełnie nie zależy. Spłoszone Maciek i Demon skoczyły w tył i popędziły galopem w głąb Świata Dyktującego, w stronę skrytego za horyzontem morza.
Kule przeszły przez ciała Las po Burzy, Merego, Mistral i Tiki. Tylko na moment na ich twarzach gościł grymas bólu. W chwilę później, używając mocy, wygoili swoje rany. Zrobili to odruchowo, praktycznie bez użycia świadomości. Tak funkcjonowały ich ciała. Kita nie dosięgła żadna kula. Był w stanie pochwycić je w palce.
Riauk kątem oka spostrzegł, że miejscowi nie są w stanie zranić jego towarzyszy. Nie mógł jednak pojąć, czemu nie atakowali. Gdyby użyli mocy, mogliby chyba zabić myślą wszystkich szarych ludzi. On by mógł. I tak jednak przepłaciłby to życiem. Po takim wyczynie jego słabemu ciału zabrakłoby energii. Właśnie. Dlaczego przypuścił szarżę? Bo miecz był uczciwszy?
Poczuł ból w boku. Kula prześlizgnęła mu się po żebrach. Jego szarża była po prostu straceńcza.
Kolejna salwa. Kule znów przeszły przez ciała Wojowniczek Nocy i Merego, nie czyniąc im szkody.
Paraliżujący ból przeszył nadgarstek Riauka. Dłoń bez udziału woli rozwarła się, wypuszczając miecz. Poczuł, że ciało Kvälla unosi się w górę. Czemu ten durny koń nie galopuje w ich ostatniej szarży, a postanowił stanąć dęba?
Riauk był zbyt oszołomiony bólem, by prawidłowo zareagować i zewrzeć nogi na bokach konia, ratując się przed upadkiem. Runął w tył. Nie potrafił używać mocy tak odruchowo, jak jego towarzysze i leczyć się w wirze walki. On przecież zawsze, aż do ostatniej chwili starał się nie sięgać do mocy. Oszczędzał energię nawet w tych czarnych momentach, na które ją przechowywał.
Szarzy ludzie nadal strzelali. Kule przeszły przez szyję, pierś i bok Kvälla. Ciepła krew zbryzgała włosy i twarz Riauka. Stary ogier zarżał dziko. Przez moment stał jeszcze wzniesiony na tylnych nogach. Wydawał się bardzo majestatyczny. Chyba wszyscy, poza Riaukiem, zdali sobie nagle sprawę, że spośród nich tylko jeden Kväll zrobił coś sensownego. Stanął dęba, by osłonić swego pana własnym ciałem.
Ogier zwalił się nagle w bok. Zachrapał jeszcze i przewrócił oczami. Potem jego wielkie ciało znieruchomiało. Tak samo znieruchomiało wszystko wokół. Ogarnęła ich cisza.

Riauk z trudem usiadł. Twarz miał uwalaną ziemią i krwią. Lewą dłoń zaciskał na strzaskanym prawym nadgarstku, wciąż jeszcze nie był zdolny, by zebrać myśli i użyć mocy. Spojrzał na ciało ogromnego ogiera.
- Kväll – wyszeptał i wyciągnął ku niemu umazaną krwią zdrową rękę. Musnął palcami szarą sierść. Wiele razy ratował ogiera z przeróżnych opresji, nawet ryzykując życiem. Nie potrafił inaczej. Kochał go. Nie sądził jednak, że zwierzę rozumie jego uczucia i wie, co on dla niego robi. Teraz jednak Kväll oddał za niego życie.
Coś podobnego już się kiedyś stało. Śmiertelna dziewczyna osłoniła go swoją piersią i za niego zginęła. Mógł uratować ją mocą, tak jak i pewnie mógł uratować Kvälla. Nie potrafił jednak działać tak szybko.
Nagle się zreflektował. Dlaczego szarzy ludzie już nie strzelali? Dlaczego nikt nic nie mówił?
Uniósł głowę i spojrzał na szarych ludzi. Stali jak wmurowani, wpatrując się w coś za nim. On też się odwrócił. Na płycie tronu, która nie była już spękana, a scaliła się w jedno, zaczął formować się jakiś kształt. Na początku była to bliżej nieokreślona czerwona masa, wciąż pulsująca i rosnąca. Potem wyodrębniła się z niej głowa i ręce. Narodził się nowy Ich Wielmożność. Z czego wyrósł? Z krwi Kvälla?
Z czerwonej masy ukształtowała się twarz. Otworzyły się w niej usta i oczy z tęczówkami o barwie krwi. Riauk spojrzał w te upiorne oczy i zadrżał. Krył się w nich głęboki smutek, ale też kipiała determinacja i może gniew. Czy dla innych oczy Riauka były tak straszne, jak oczy Ich Wielmożności dla niego? Nie zniósł tego spojrzenia. Stracił przytomność.

Nie wiedział, co stało się potem z szarymi ludźmi ani jak ich grupa wydostała się ze Świata Dyktującego. W przebłysku świadomości zdał sobie tylko sprawę, że płacze i że obejmują go czyjeś ramiona. Z początku nie poznał jednak ich dotyku. To była matka. Tuliła go tak, jak nie tuliła nigdy w dzieciństwie. Czy w końcu pogodziła się z tym, jaki był? Nie sądził, że kiedyś jej obecność ukoi jego ból, ale tak się stało.

Zdyszany i zlany potem człekopies wpadł do obozowiska. Wciąż włóczył się własnymi drogami. To było normalne, że znikał na całe dnie. Jednak pośpiech, w jakim wrócił, normalny już nie był.
- Widziałem! Widziałem! – krzyczał.
Jak zawsze tym, ku któremu kierował swoje słowa był karczmarz. Zamieszanie szybko jednak zwróciło uwagę Wojowniczek Nocy. Obcy, którzy wciąż pozostawali z dawnymi mieszkańcami Deret, szybko zebrali się przy karczmarzu. Zabrakło wśród nich tylko Riauka i Teeny. Przed dwoma dniami przywieźli ze swojej wyprawy białego wojownika nieprzytomnego i uwalanego krwią. Od tamtej pory leżał półprzytomny, a Teena nieustannie czuwała przy jego posłaniu. Otwarcie przyznała się przed karczmarzem i jego żoną, że nie tylko nie musi, ale nie umie spać. Zszokowała ich tymi słowami, ale nawet nie zarejestrowała tego faktu. Niewiele ją teraz obchodziło i nawet swoim dzieciom poświęcała znacznie mniej uwagi, niż powinna.
- Widziałem wojsko! Byłem na drodze, gdzie są skalne ściany. Nie mogłem uciec w bok. Myślałem, że mnie dopędzą. Musieli mnie widzieć. Wiem. Niemądrze było tam chodzić. Ale był ślad kozicy – wyrzucał z siebie człekopies. – Uciekałem. A oni jechali za mną. Szybko jechali. A jednak zostawali za mną. Nie rozumiałem. To było dziwne. Stanąłem. I oni też jakby stali. Ale jechali.
- Czy tak miało wyglądać zabezpieczenie waszego świata? – Mistral skierowała swoje słowa do Merego.
- Nie wiem – przyznał szczerze. – Ale może tak. Jeśli oczywiście on nic nie zmyśla ani nie uległ halucynacji.
- Gdyby mogli jechać, pewnie już by tu byli – stwierdził zziajany człekopies.
- Trzeba by tam wrócić i sprawdzić, co się zdarzyło – zauważył Kit. – To oczywiście zrozumiałe, że na najprostsze rzeczy czasem najtrudniej wpaść.
- Ja pójdę. – Mery szybko podjął decyzję. – Opowiedz mi dokładnie, gdzie byłeś, kiedy zobaczyłeś jeźdźców.

Mery przeniósł się na drogę między skalnymi ścianami. Wokół panowała cisza. Z początku pomyślał, że trafił w inne miejsce, niż powinien. Nieskładny opis terenu, którego człekopies mu udzielił, trudno było uznać za jednoznaczny. Ruszył jednak przed siebie. Skoro już tu był, powinien się rozejrzeć.
Zatrzymał się nagle. Tuż przed sobą zobaczył nic innego, jak końską kupę. Świeżą. Jeszcze parującą. Koń musiał być tam przed chwilą. Obejrzał się za siebie. Droga szybko skręcała. Mogło się zdarzyć, że minął się z jeźdźcem. Wciąż powinien go jednak słyszeć. Ale nie słyszał niczego. Powinien też móc dostrzec ślady kopyt na piasku.
Spojrzał pod swoje nogi. Nie było tam śladów. Znów się obrócił, tym razem dokładnie przyglądając się ziemi. Tak trafił na odciski kopyt i to nie jednego, a wielu koni. Tylko, że te ślady nagle się urywały. Czyżby dokładnie tam przebiegała granica Świata zza Morza Ognia i Krwi? Może. Co stało się z tymi jeźdźcami? Droga przeniosła ich gdzie indziej? Czy może trafili wprost w niebyt? Nie było nikogo, kto zdołałby mu odpowiedzieć.

- To, co przewidział mój ojciec, wydarzyło się – oznajmiła córka szefa, stając przed wieśniakami. Ubrała się jak kobieta, co jak dotąd nie zdarzało się często. Była blada, a jej głos drżał lekko. – Magia zadziałała. Świat zza Morza Ognia i Krwi został zabezpieczony przed atakami, a nasze kryjówki okazały się leżeć w jego granicach. Żadna armia nie da rady tu dotrzeć. Tak więc i my jesteśmy tu bezpieczni. Nasze domy, co by ojciec nie mówił, są jednak po tamtej stronie. Może imperator pojął już, że nic tu nie wskóra i wycofał wojsko? Może jest znów spokojnie i bezpiecznie? Nie dowiemy się tego, jeśli nie sprawdzimy. Razem z przybocznymi ojca pojadę do naszej wioski i sprawdzę, czy faktycznie nie ma tam po co wracać.

Córka szefa wstrzymała konia. To samo zrobili jadący o pół długości za nią mężczyźni. Z miejsca, gdzie jeszcze do niedawna stała ich wioska, unosił się dym. Nie było już domów, obór, stajni, stodół, gospody, mostu ani nawet niewielkiej kapliczki Bogini Ziemi. Pozostały tylko dogasające zgliszcza.
Dlaczego? Umysł córki szefa bardzo długo nie mógł sformułować mądrzejszego pytania.
Owszem, ojciec stanął przeciwko władzom Dominium, dając schronienie temu, którego po wsiach nazywano Białym Płomieniem. Na pozór zwykły rzezimieszek okazał się ważnym trybikiem w dziejach światów.
Na pozór wiele spraw wydaje się innymi, niż są w istocie. Chyba powinna podejrzewać, że z nią samą jest coś nie tak. Ojciec nigdy nie zwracał się do niej po imieniu. Teraz wiedziała, że to, co brała za imię w ustach matki, było tylko pieszczotliwym przezwiskiem. Ojciec wysoko nosił głowę i nieraz powtarzał, że ludzie są głupi i prości. Skąd miała wiedzieć, że po prostu nie jest wyniosły? Mówił też „tacy jak my”, kiedy wspominał o swoich obowiązkach. Skąd miała wiedzieć, że miał na myśli demony, a nie ludzi sprawujących władzę? Tylko że chyba nie było ludzi sprawujących władzę.
W porządku. Wojsko Dominium mogło aresztować, a nawet zabić jej ojca. Mogło też zapolować na pół-ludzi. Nawet jeśli faktycznie wszędzie władały tylko demony, wszelcy odmieńcy byli w Dominium tępieni. W każdym razie tak się oficjalnie mówiło i niejeden cudak zginął na stosie czy przebity widłami. Czemu jednak wojsko, które przecież powinno dbać o ład i porządek, stanęło przeciw zwyczajnym, prostym ludziom? Dlaczego zniszczyło ich dobytek? Z czystej złości, że nie udało im się przedostać przez góry? Jak tak było można?
Już wiedziała, że wszyscy muszą pozostać po przeciwnej stronie granicy. I w tym ojciec także miał rację.
Pchnęła konia w przód. Mimo wszystko musiała przyjrzeć się zgliszczom z bliska.
Wierzchowce rżały nerwowo i łypały oczami, wchodząc między dymiące jeszcze pozostałości domów. Zadzierały głowy i wysoko unosiły nogi, jakby to mogło im pomóc w znalezieniu się dalej od pogorzeliska.
Choć jeźdźcy musieli uspakajać przerażone zwierzęta, co kosztowało ich wiele uwagi i wysiłku, już z daleka spostrzegli, że coś dużego leży na środku drogi. Córka szefa od razu zdała sobie sprawę, co to jest. Nie musiała podjeżdżać bliżej ani zsiadać z konia, żeby wiedzieć, co się wydarzyło. Zrobiła to jednak. Zeskoczyła z siodła. Przyklękła przy ciele ojca. Na jego koszuli po prawej stronie piersi widniała plama krwi.
- Musimy go stąd zabrać i godnie pochować – zarządziła. Z jej oczu nie popłynęły łzy.

Riauk nie wiedział ile to trwało. Budził się i zasypiał, a Teena za każdym razem była przy nim. Karmiła go, bo sam nie był w stanie nawet podnieść łyżki do ust. Mówiła głównie, że go kocha, ale zapewniała też, że wszystko jest w porządku. Kväll nie żył. To ciągle bolało. Ale nikomu innemu chyba nic się nie stało. Nie mówiłaby wtedy, że sprawy dobrze się ułożyły. A przecież wspomniała nawet, że większość wieśniaków opuściła już górskie kryjówki, by zacząć budować nowe domy na Pustkowiu w Świecie Zza Morza Ognia i Krwi. Córka szefa wyruszyła z nimi. Tak ona, jak i Kit mogli przekraczać granicę między światami, ale armia Dominium nie. To też mu powiedziała. Wiedziała, że będzie go to męczyło.
Kiedy był już w stanie zebrać myśli, powiedział Teenie, żeby nie przesiadywała cały czas przy nim, tylko zajęła się dziećmi. Zgodziła się, choć widział, że niechętnie. Widział, nie czuł. Brakowało mu sił, żeby użyć mocy.
- Przecież nie umrę - powiedział, choć nie wiedział, czy to prawda.
Kiedy zobaczył nad sobą łysą głowę, uśmiechnął się. Pomyślał, że Teena znalazła mu dobrego opiekuna, ale nie tylko to go cieszyło.
- Chciałbym cię przeprosić - powiedział.
Mężczyzna czasem zwany Kitem zmarszczył czoło.
- Nie widzę powodu, dla którego miałbyś to zrobić.
- Chce cię przeprosić za to, że w ciebie wątpiłem. Nie - pokręciło powoli głową. - Nie wątpiłem. Że się ciebie bałem.
- Niezliczona liczba istot zamieszkujących równie niezliczone światy ma podstawy się mnie lękać, więc to akurat słuszne.
- Nie – zaprotestował Riauk. Nie był jeszcze w stanie podnieść głosu, ale gdyby mógł, na pewno by to zrobił. – Wiele razy uratowałeś mi życie. Nie wiem, czy kiedykolwiek uda mi się ci odwdzięczyć. Więc przynajmniej nie powinienem...
- Nie myśl o tym.
- Ale...
- Tak cię wychowano. A że nie jesteś zbyt mądry, nie można było oczekiwać po tobie niczego innego.
- Ale...
Kit wyciągnął rękę i położył dłoń na dłoni Riauka. Była silna i szorstka. Riauk zamknął oczy. Ten gest go uspokoił.

- Nikt z nas nie wie, co naprawdę się wydarzyło, bo nikt z nas nie ma już wystarczającej wiedzy – powiedział Mery. Wciąż pozostawali w górach. Riauk był już wstanie wstać, ale Teena upierała się, że jeszcze nie powinien podróżować. – Wydaje mi się jednak, że Ich Wielmożność Poświęcenie narodził się w jakimś sensie dla ciebie. Twój koń cię kochał i chyba właśnie ta miłość jest kluczem do wszystkiego, co się wydarzyło. Teraz ten świat nosi twoje znamię. Czy bowiem wszystko nie ułożyło się tak, jak ty tego chciałeś? Dla demonów dostęp do Świata zza Morza Ognia i Krwi został zamknięty, a jednak ta bariera nie dotyczy Kita ani córki szefa.
- Przecież wszyscy tego chcieli, nie tylko ja – zaprotestował Riauk.
Mery pokręcił głową.
- Ja mogłem tego chcieć, choćby dla ciebie, ale nie byłem w stanie tego rozumieć i czuć tak, jak ty. Dla większości z nas to sprawa abstrakcyjna. Ratujemy świat. Ale ty chciałeś walczyć za konkretnych ludzi. Oni byli ci bliscy, tak jak ty byłeś bliski Kvällowi. Poza tym, patrzyłem w oczy Ich Wielmożności Poświęcenia. Te oczy... – Mery urwał, a Riaukowi po plecach przeszedł dreszcz. Chyba wiedział, co ojciec zaraz powie, ale bał się to usłyszeć. – Jego oczy są twoimi oczami, być może Ich Wielmożność Poświęcenie zabrał sobie coś z ciebie. Może skorzystał z twojej mocy, by się narodzić i tym samym ściągnął na ciebie chorobę. Może narodził się nie tylko z poświęcenia Kvälla, ale i twojego. Ty jeden byłeś gotowy walczyć. Ty jeden czułeś coś poza rezygnacją lub strachem.
- Nie zapominaj o Kicie. On się na pewno nie bał. Zapewne ocaliłby nas jednym skinieniem, a drugim roztarł szarych ludzi na miazgę, gdybym tylko dał mu szansę.
- Całkiem możliwe. Ale nie zrobił tego i pozwolił nam na chwilę zapomnieć, że byłby w stanie. Nie byłoby mowy o poświęceniu, gdybyśmy mieli świadomość, że za naszymi plecami stoi ktoś, kto czyni nas niepokonanymi.
- Myślisz, że taki był jego plan? Muszę go o to zapytać.
- Może lepiej nie – powiedział ojciec.
- Ale... Dlaczego wy nie walczyliście? Dlaczego pozwoliliście mi na tę durną szarżę? Dlaczego pozwoliliście na śmierć Kvälla?
Mimo odniesionego zwycięstwa Riauk wciąż czuł straszliwy żal. Stracił konia, płakał, chorował. Wszyscy widzieli go słabym. Wciąż nie miał na koncie żadnego bohaterskiego czynu. Po raz kolejny ktoś przelał za niego krew.
- A ty? Czemu nie użyłeś mocy? – głos Merego przybrał rzeczowy ton. Nie pierwszy raz uważał zachowanie syna za zbyt histeryczne. Chciał zmusić go do opanowania się i myślenia.
- Jestem zbyt słaby.
- Czy miało to znaczenie? I tak myślałeś, że zginiesz.
Tak. Wiedział. Olśnienie przyszło nagle.
- To byłaby masakra.
- Właśnie. Dlatego nie walczyliśmy mocą. Szarzy ludzie zagrażali nam, a w przeszłości zagrażali naszemu światu. To jednak nie ich wina. Narodzili się z szarości, z przeciętności i obojętności. Nie mogli być inni. Czy mogliśmy ich jednak wszystkich wybić, broniąc naszych spraw? Nasze życie niczym nie różni się od ich życia. Byliśmy zresztą w ich świecie, ich domu.
Riauk skinął głową. Przez chwilę milczał, potem jego zbolały umysł znalazł kolejną nieścisłość w słowach Merego.
- Co się z nimi stało?
- Kiedy zaczął się formować zamek Ich Wielmożności Poświęcenia, miasto runęło w gruzach. Wtedy przestali obserwować, co się dzieje i zostawili nas samym sobie. Pognali ratować swój dobytek. Może czegoś ich to nauczy, może staną się lepsi.
- Może. – Riaukowi wcale nie podobały się konsekwencje ich czynów. Były okupione cierpieniem zbyt wielu istot, zwłaszcza, że sprawy w Dominium również nie potoczyły się tak pomyślnie, jak sądzili.

Przez moment zastanawiał się, czy się nie pomylił. Ale pomyłka przecież nie wchodziła w grę. Znajdował się na terenie Dominium, niedaleko Stolicy Najdalszej Południowej Prowincji. Powinien trafić na farmę dziewczyny, która podszywała się kiedyś pod Dżanę, a która w przebraniu młodego żołnierza Virga ostrzegła go przed zarządcą. Chciał z nią porozmawiać. Chciał dowiedzieć się, co się z nią stało w tej wersji rzeczywistości, w której nie spotkali się w wiosce.
Przeniesienie do Kascor umożliwił mu Mery, użyczając swej mocy. Riauk sam jeszcze długo nie byłby do takiej podróży zdolny.
Teraz stał wśród zgliszczy. Z chałupy, stajni, stodoły i wiatraka nie zostało prawie nic.
- Czego chcesz?!
Podskoczył zaskoczony. Ktoś tam wciąż był - dziewczyna o krótko obciętych włosach, ta, którą poznał najpierw jako Dżanę, a potem jako Virga. W rogu dawnego podwórka dymiło małe ognisko, od którego przed chwilą się podniosła. Stały tam trzy konie, w tym tarantowata klacz o zgolonej grzywie.
- Przyszedłem z tobą porozmawiać.
- Po co? Już za późno. Na wszystko. – Dziewczyna odwróciła się do niego plecami. Głos zadrżał jej, jakby próbowała opanować wybuch płaczu.
- Co się stało? – Chciał wiedzieć, ale wszystko, co mówił, wydawało mu się zupełnie nie na miejscu.
- Trafiłam na oddział dowodzony przez człowieka, którego podobno zabiłeś. Zaciągnęłam się. Chciałam to zrozumieć – mówiła wciąż stojąc do Riauka placami. – Dowiedziałam się, że mamy na kogoś polować. Jego rysopis pasował do ciebie. Dostaliśmy wiadomość, gdzie jesteś, ale nie dotarliśmy tam. Coś stało się dowódcy. Przez kilka dni zdawał się być martwy. Zanim jednak zdecydowano się, gdzie go pochować, zupełnie zdrowy podniósł się z łóżka.
- Co?! – wyrwało się z gardła Riauka.
- To, co powiedziałam! – Dziewczyna odwróciła się gwałtownie. Jej mokre od płaczu oczy pałały gniewem. – Wyruszyliśmy dalej i odnaleźliśmy wioskę u podnóża gór. Była opuszczona. Na spotkanie wyszedł nam samotny mężczyzna. Mówił coś, że powinniśmy zawrócić, że to, co robimy, może się dla nas źle skończyć i że nie przyniesie niczego dobrego Dominium. Nasz dowódca zaczął się z niego śmiać. Powiedział coś przykrego. Wtedy tamten przemienił się w niedźwiedzia i zaatakował. To było szokujące. Nikomu nie zdołał jednak zrobić krzywdy. Nasz dowódca zabił go magią. Poszliśmy dalej, ale nie udało nam się przejść przez góry. Okazało się, że ten mężczyzna miał rację. Jak długo byśmy nie szli, wciąż znajdowaliśmy się w tym samym miejscu. Nie wiem, jak to możliwe. Ale nasz dowódca chyba wiedział. Zawróciliśmy. Dowódca był wściekły, wszyscy byli wściekli. Pozwolił nam zabrać, co chcemy z opuszczonej wioski. Niewiele tam, co prawda, było. Potem ją spaliliśmy. Wojsko Dominium zniszczyło wioskę w Dominium. Kiedy dotarliśmy do stolicy prowincji, wszyscy nowi rekruci zostali rozpuszczeni do domów. Wróciłam tutaj, ale było już za późno. Od sąsiadów dowiedziałam się, że w wiatrak uderzył piorun. Mój brat nie poradził sobie z gaszeniem pożaru. Zginął. – Rozszlochała się nagle.
Riauk podszedł do niej. Niepewnie wyciągnął rękę, chciał ją objąć, pocieszyć. Odepchnęła go.
- To twoja wina! – krzyknęła. – Miałeś go zabić!
- Ale nie zdołałem – wyszeptał.
- Ty nie zrobiłeś tego, co obiecałeś, więc ja też nie muszę – wycedziła przez zęby. – Teraz, kiedy niczego już nie mam, co mi pozostaje, oprócz złapania za broń i walki z niesprawiedliwościami targającymi Dominium?
- Nie wyrzekłaś się miecza nawet na moment – zauważył Riauk. – Przecież zaciągnęłaś się do wojska. A teraz lepiej odbuduj młyn. Ja zabiję zarządcę. Obiecuję ci to raz jeszcze. Zajmie to jednak sporo czasu, on jest silniejszy niż ja. Ma większe możliwości. – Dziewczyna nic nie powiedziała, patrzyła tylko na niego. – Chcę, żebyś o czymś wiedziała – dodał. – Właściwie po to tu przyszedłem. Zrobiłaś bardzo wiele. Gdyby nie ty, zarządca by mnie zabił, a potem przeszedł przez góry i zajął Świat zza Morza Ognia i Krwi. To był jego główny cel. Tak naprawdę to ty go zatrzymałaś. Nie masz o tym pojęcia, bo musieliśmy, ja i moi przyjaciele, cofnąć czas, tak, że w rzeczywistości, którą ty pamiętasz, nie spotkaliśmy się w wiosce u podnóża gór. Ale ja pamiętam, że przyszłaś do mnie. Powiedziałaś, że zarządca żyje i to za jego sprawą całe Deret zostało uwięzione pod magiczną pokrywą. Ty też byłaś tam uwięziona i inni żołnierze. Namówiłaś mnie, żebym stanął do walki, choć brakowało mi sił. Zabiłem zarządcę. Zdarzyły się też jednak inne rzeczy. Jeden z wieśniaków zatruł rzekę. Umarłaś, inni żołnierze też. A my... Nieważne. Tak nie mogło zostać. W każdym razie, chcę ci podziękować za to, co dla mnie zrobiłaś. Gdyby nie ty, umarłbym pod tą pokrywą.
- Nie obchodzi mnie to – powiedziała. – Odejdź.

Nie wezwał ojca. Odwrócił się plecami do dziewczyny i ruszył przed siebie. Chciał być sam.
A więc zarządca się wydostał! Jak to się stało? Dlaczego? Dlaczego?! – Umysł Riauka krzyczał. Słowa formułowały się w myślomowie bez udziału woli. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy, że przelewa swój gniew do świadomości tego, którego chciał obarczyć za to odpowiedzialnością.
Nie wydostał się. Takiego więzienia nikt nie może opuścić samodzielnie. – To nie była myśl Riauka, choć nie od razu pojął, że Kit nawiązał z nim kontakt. – A przy okazji, cieszę się, że odzyskujesz siły.
Kit miał rację. Jeszcze przed paroma dniami Riauk nie byłby w stanie przeprowadzić tej rozmowy. Nie chciał jednak tego komentować.
Nie mógł opuścić samodzielnie? Ty go wypuściłeś?
A skąd? Co ci chodzi po głowie? To nie ja. Zrobił to jednak ktoś równie potężny. Niewielu jest nas takich w okolicy. Stawiałbym więc na imperatora.
I mówisz to tak spokojnie?!
Tak. Bo na razie nie macie czym się przejmować. Gdyby imperator mógł zrobić coś więcej, na pewno by to zrobił.
Riauk wciąż miał przed oczami twarz zapłakanej dziewczyny. Wszystko straciła. Nie znał nawet jej imienia, a zawdzięczał jej życie. Niczego nie mógł dać jej w zamian, nawet dotrzymać swojej niemądrej obietnicy. Podejrzewał, że nie jest w stanie pokonać zarządcy w uczciwej walce i chyba nigdy nie będzie.
Musisz mieć rację. Ale nie czuję się z tym dobrze – odpowiedział po dłuższej chwili.
To akurat łatwo zrozumieć.

Na tyle, na ile to było możliwe, życie powoli wracało do normy. Niedaleko przejścia do Świata Dyktującego miała powstać nowa wioska. Mężczyźni zaczęli wycinać drzewa pod budowę domów. Mistral i Tika zostały i pomagały im w pracy. Obiecały też uczyć Teenę. Na razie nie miały nic lepszego do zrobienia, chciały też mieć Riauka i jego rodzinę na oku. Doceniały jego czyny, ale wciąż nie były pewne, czy Riauk w ogóle powinien żyć i czy ma prawo zmieniać porządek świata, jak to robił do tej pory. Teenie nie całkiem podobało się, że te dwie Wojowniczki Nocy miały być jej nauczycielkami. Przez niedostatki swojej wiedzy czuła się od nich gorsza. I choć to utrudniało ich wzajemne stosunki, motywowało ją również do nauki. Wiedziała, że w końcu musi zapanować nad swoją mocą, choćby po to, by dorównać tym wariatkom.
Kit wrócił do swoich spraw i sobie tylko znanych światów. Do własnych spraw mieli też wrócić Mery i Las po Burzy. Ale Mery wyruszył jeszcze z Riaukiem i małym Kitem do Jedynego Miasta Świata zza Morza Ognia i Krwi. Przenieśli się tam, korzystając z mocy Merego. Riauk i Kit mieli wrócić wierzchem po nabyciu koni. Mały Kit był z siebie bardzo dumny. W końcu miał dostać swojego pierwszego wierzchowca, własnego kucyka. Riauk nie był pewien, czy chłopiec da radę spędzić w siodle kilka dni podróży powrotnej, ale sam Kit zupełnie o tym nie myślał. Wreszcie miał stać się jeźdźcem.
- Czy to rozsądne, że pozwalasz dziecku samodzielnie wybrać sobie kucyka? – spytał Mery. Stali na skraju targowiska. Wokół nich rozbrzmiewał gwar głosów i parskanie koni.
- Tak. – Riauk był tego pewny. – Jeśli wybierze trudnego konia, będzie musiał nauczyć się więcej. A jeśli nie podoła temu zadaniu i zniechęci się do koni, może tak będzie lepiej. Nie musi przecież być jeźdźcem. Konie są śmiertelne, a ich śmierć boli.
- Brakuje ci Kvälla?
- Tak. – Riauk skinął okrytą kapturem głową. – Chyba już zawsze będzie mi go brakowało.
- Zawsze będziesz go pamiętał – poprawił go Mery.
- Tak, ty to wiesz. – Usta Riauka skrzywiły się w uśmiechu. Mery miał już wiele koni.
- Co zamierzasz teraz zrobić?
- Tato!
- Nie wiem. – Byli zbyt zajęci rozmową, by usłyszeć wołanie chłopca. – Powinienem zapolować na zarządcę. Wiem, że teraz już nam nie zagraża, ale obiecałem, że to zrobię i chciałbym dotrzymać obietnicy. Jednak w mojej obecnej formie, nie miałbym z nim szans. Ale czy mogę stać się silniejszy? Nie wiem. Muszę o tym pomyśleć.
- Tato!
- Muszę też jakoś znaleźć sobie miejsce w tym świecie, skoro wróciłem.
- Wiesz, że nie mogę ci pomóc, choćbym chciał – powiedział Mery cicho.
- Wiem, teraz to moja walka i tak jest dobrze. Nie przejmuj się mną, ja... Na razie czuję się bardzo zagubiony, ale jakoś wszystko ułożę.
Mery uśmiechnął się i poklepał Riauka po plecach.
Tato! – Kit musiał użyć myślomowy, żeby ojciec zwrócił na niego uwagę.
Riauk rozejrzał się, szukając wzrokiem syna. Chłopiec stał przy pierwszym z brzegu handlarzu końmi, obok kudłatego, wiśniowogniadego kucyka, który z niewinną miną przeżuwał rękaw jego bluzy.
Riauk podszedł do syna.
- Już wybrałeś sobie konia? – spytał.
- Tak.
- A oglądałeś inne?
- Nie.
- Dlaczego?
- Bo chcę tego. Nazwę go Łobuz.
Riauk krytycznie przyjrzał się zwierzęciu. Kucyk wyglądał na zdrowego, nie miał też rażących wad budowy. Trudno było jednak powiedzieć, żeby był urodziwy. Riauk podejrzewał, że starsze rodzeństwo będzie śmiało się z wyboru małego Kita.
- A dlaczego chcesz tego?
- On jest śliczny i słodki – oczy chłopca płonęły z podniecenia. – Będę go kochał i będę o niego dbał.
- Dobrze – zgodził się Riauk. – Będzie twój. – Urzekła go wola chłopca, chęć dostrzeżenia doskonałości w zupełnie zwyczajnym koniku. Może słuszne życiowe wybory są prostsze, niż sądził.
- Ciekawe, czy ty też tak szybko wybierzesz sobie konia – zaśmiał się Mery.

21.11.2005 – Warszawa

C.D.N.
www.kejti.pl ... Nie zapomnij zajrzeć tu za miesiąc ...