"To, że nie wierzysz, że twój świat istnieje,
nie znaczy, że nie wierzysz w niego."
- Lech Kwieciński

1. Śnieżnobiały

Copyright ©   Kejti - Katarzyna Kwiecińska

Nie miało być ciągu dalszego „Dżany”. Oczywiście napisałam to już wiele razy, ale decyzja którą podjęłam, kończąc po raz ostatni, była mocniejsza, niż wszystkie poprzednie. Zdarzyło się jednak coś, co wstrząsnęło moim światem i co musiało zostać odnotowane w „Dżanie” tylko po to, by jej tekst nie stanowił kłamstwa. Oczywiście mogła to być notatka na dwie linijki, ale wcześniej w mojej głowie zrodziła się historia, która nagle zaczęła domagać się spisania.
Powstała przez przypadek, jak wszystkie poprzednie. Zaczęło się od tego, że do gry zmontowałam sobie figurkę Merego z klocków LEGO mojego chłopaka. Niestety w LEGO nie ma koni tarantowatych. Jeśli o to chodzi i tak teraz nie jest tak źle. Gdy byłam mała, do zestawów LEGO były dodawane tylko konie białe i kare. Pojawienie się kasztanów, było dla mnie istną sensacją. Teraz są też gniadosze i srokacze. W roli Tröstare’a wystąpił więc koń kasztanowatosrokaty.
Nie wiem czemu, ale wszystkie srokacze w LEGO mają namalowane smutne miny. To nawet pasowało do Tröstare’a, chociaż srokacz nie mógł być nim naprawdę. To musiał być inny koń. Dostał więc w końcu własne imię i własną historię. Stał się nowym wierzchowcem Merego. Zaczęłam sobie o nim opowiadać. To jednak nie była dobra historia i moje zainteresowanie nią umarło śmiercią naturalną.
Dużo później, gdy pewnego ranka, podczas ferii zimowych, jadłam śniadanie w przytulnej kuchni mojej przyjaciółki Joanny, ona powiedziała nagle:
- Mogłabyś napisać ciąg dalszy „Dżany”.
Zaprotestowałam. Powiedziałam, że przecież wszyscy moi bohaterowie już nie żyją, a o Merym nie sposób napisać niczego więcej.
- Ale Mery mógłby mieć syna – powiedziała wtedy. To ona zdecydowała, że to będzie syn. Chwilę potem wyłożyła mi tajniki genetyki istot ze świata fantazji, bym wiedziała, jak powinien wyglądać. Na początku byłam sceptyczna.
- Nie mam pomysłu na imię dla niego – powiedziałam.
- Nie ma sprawy. – Po chwili Joanna przyniosła mi stertę książek fantasy i science-fiction swojego brata. – Wszystkie mają słowniki na końcu – oznajmiła. – Znajdź sobie jakieś fajne słowo.
Znalazłam dwa i z każdego powykreślałam trochę liter, choć z jednego znacznie więcej. A gdy mój nowy bohater otrzymał imię, moje myśli zaczęły gnać jak huragan. Odnalazłam powiązania z poprzednio zarzuconą opowieścią. Przez przypadek sformułowałam kilka interesująco brzmiących zdań, które pociągnęły za sobą ogromne konsekwencje. Zaczęłam studiować książki medyczne i notatki ze starych sesji gier fabularnych. Z tego wszystkiego powstała nowa opowieść. Mówiłam sobie, że mogę ją wymyślić, ale nie muszę jej napisać. Zresztą, brakowało mi pomysłu na finał.
O zakończeniu zdecydował los, to, co mnie spotkało. To też sprawiło, że zdecydowałam się ją spisać. Zapytacie, jaki sens ma ciągnięcie jednej i tej samej opowieści w nieskończoność? Zgodzę się z wami, że jeśli chodzi o sztukę literacką, to go nie ma. „Dżana” jest konstrukcyjnie spójnym dziełem do „Pocieszycieli” stanowiących już dziwaczny dodatek do opowieści o dorastaniu. Przy pisaniu „Dżany” wpadłam jednak w pułapkę. Jest to opowieść zbyt blisko związana z rzeczywistością. I dziś już wiem, że tak długo, jak nie zostanie ona wydana drukiem, lub póki będę żyć, będę musiała wciąż coś dopisywać. Czasem będą to krótkie notatki, czasem całe rozdziały. Jedne i drugie będą odzwierciedlały zmiany w moim życiu. Jaki to ma sens? Nie wiem. Jednak, jeśli to co piszę, ma być prawdą, tak musi być.

Powoli zapadał zmierzch. Wszyscy zebrali się już we wspólnej sali zrujnowanej gospody. Wszyscy, czyli jedna dziewczyna, dwunastu młodych mężczyzn i Mistrz, ich stary nauczyciel. Spotykali się tak co wieczór, by uczyć się od Mistrza legend z zamierzchłych czasów, by słuchać opowieści o bohaterach i ich okrutnych wrogach. Sześcioro z nich żyło z nauczycielem w pozostałościach gospody, reszta mieszkała jeszcze w rodzinnych gospodarstwach, by pomagać w uprawie ubogich pól. Większość mieszkańców tej okolicy odeszła już dawno, porzucając złą ziemię, jałowe przedpole cieszących się złą sławą pustkowi.
Mistrz miał właśnie rozpocząć opowieść, gdy nagle drzwi otwarły się pchnięte stanowczo. Wszystkie twarze zwróciły się w ich stronę. Na progu stanął obcy w długim, szarym płaszczu. Głęboko naciągnięty kaptur zasłaniał twarz. Wysokie, skórzane buty świadczyły o tym, że przybysz podróżuje konno.
Tajemniczy obcy stał przez chwilę milcząc, po czym odrzucił kaptur na ramiona. Z piersi zebranych wyrwał się wspólny okrzyk. Pierwszym bowiem szczegółem, jaki spostrzegli, była podłużna, różowa blizna po oparzeniu na lewym policzku. Potem dostrzegli upiorne oczy o czerwonych tęczówkach. Potrzebowali kilku chwil, by przywyknąć do ich spojrzenia, by pokonać lęk. Dopiero później zauważyli ostre rysy przybysza, jego szpiczaste uszy, takie, jak u leśnego ludu, który odszedł przed setkami lat, a także idealnie białe, długie włosy, zebrane w okręcony kawałkiem skóry koński ogon, oraz nienaturalnie jasną skórę.
- Co cię do nas sprowadza, nieznajomy? – spytał Mistrz w końcu.
- Jestem Riauk – odparł obcy głosem zimnym i stanowczym. – Słyszałem o was. Wiem, że wierzycie w stare opowieści. Przyszedłem, żeby was uczyć, byście sami mogli przejść do legendy.
- Ja ich uczę – rzekł starzec.
- Ty uczysz historii. Ja będę ich uczył szermierki – powiedział obcy i rozchylił poły płaszcza. Teraz mogli zobaczyć, że u pasa miał długi, starodawny miecz o srebrnej rękojeści. – Pustkowia na zachód od waszej wsi są opanowane przez demona – dodał. – Chcę go pokonać. Jednak nie zrobię tego bez pomocy zbrojnej drużyny. Czy jesteście gotowi uczyć się i zaryzykować życie, dla dobra świata i własnej sławy?
Niepokój zaczął ustępować zakłopotaniu i irytacji. - Jaki demon? – Jeden z uczniów wstał z ławy i zacisnął pięści. - I dlaczego ktokolwiek z nas chciałby uczyć się, jak zabijać? Mamy zostać powiernikami historii, nie najemnymi zbirami. A jakiś przybłęda...
Mistrz drobnym, ale zdecydowanym gestem uciszył chłopca. Wzbierający ogień w szkarłatnych oczach przybysza wzbudził w nim trwogę. Nie mógł pozwolić, by ten ogień znalazł ujście.
- Znaczy się, jaśnie urodzony pan będzie nas uczył władać mieczem. Ja tam nie mam nic przeciwko – odezwał się inny z młodzieńców. – Ale nigdzie nie zamierzam łazić za żadnymi demonami czy innymi bajdami zabobonnych bab.
- No i nie wiemy, co z ciebie za wojownik – dodał kolejny chłopiec, ignorując rozpaczliwe znaki Mistrza. - Musiałbyś nam udowodnić, jaśnie panie, że jesteś w stanie nas czegoś nauczyć.
Mistrz pobladł.
- Może więc natychmiast przystąpimy do nauki, żebyście mogli ocenić, czy moja wiedza do czegoś się wam przyda – odparł przybysz niezrażony.
Co tu się do stu piekieł dzieje? – myślał zrozpaczony nauczyciel. – Co to za człowiek? Czy to w ogóle człowiek? A to jego imię...
- Panie, przedstawiłeś się nam jako Riauk. Czy zdajesz sobie sprawę, co to znaczy? - ośmielił się zapytać. Jego głos drżał lekko.
- Tak. To słowo z języka, którym nikt już dziś nie mówi. Cieszę się starcze, że go znasz. Oznacza: „umierający”. Nie martwcie się jednak o mnie. – Cień uśmiechu przebiegł przez wąskie, pozbawione barwy wargi. – Jestem tym, który zawsze będzie umierał, ale nigdy nie umrze. Jestem nieśmiertelnym, ostatnim, w którego żyłach płynie krew Ludzi Lasu.

Merego nie zdziwiło, że gdy wrócił do domu, nie zastał Las po Burzy. Już od lat pracowali oddzielnie. Po całych stuleciach ćwiczeń Mery nauczył się samodzielnie podróżować w czasie i przestrzeni. Był pierwszym mężczyzną, który posiadł zdolności Wojowniczek Nocy. Miał na to czas.
Zdziwił się dopiero, gdy usłyszał parsknięcie konia.
Kto mógł przyjechać do ich chatki? Mieszkali w sercu Pustkowia i od setek lat nie mieli znajomych wśród śmiertelnych.
Nie mieli też już koni. Za rzadko bywali w domu i z reguły podróżowali używając mocy. Dla koni nie było już u nich miejsca. Poświęcali swój czas światom i nie mieli go dla zwierząt, których życia mijały jak mgnienie. Ale kiedyś kochał konie. Jeszcze to pamiętał.
Wyszedł na dwór. To, co zobaczył, zaskoczyło go. Przed ich domem stała ogromna, kasztanowatosrokata klacz szlachetnej rasy. Dosiadała jej piękna, pozbawiona wieku kobieta o czarnych, prostych włosach spadających luźno na ramiona i ciemnej skórze barwy ciepłej czerwieni. Las po Burzy.
Uśmiechnęła się do Merego i zeskoczyła z siodła.
- Cóż to za koń? – spytał.
- Twój nowy wierzchowiec – zaśmiała się, klepiąc klacz po szyi. – Ona sama nazywa siebie Troską. Jest taka jak Tröstare. Ale ona pamięta, jak to się stało. Pamięta, kto zabił jej pana, obdarowując ją ludzkim umysłem.
Mery był tak zdumiony, że przez moment nie potrafił wydusić z siebie słowa.
Oto w jego życiu pojawiła się ofiara takiej samej zbrodni, jak ta, która powołała Tröstare’a do życia. Jak wiele takich hybryd błąkało się po świecie, świadomych lub nie własnej przeszłości? Mery mógłby coś z tym zrobić. Po latach mógł pomścić cierpienia Tröstare’a, pomścić konia i jeźdźca, od których jego przyjaciel wziął swój początek. Pomógłby też dokonać zemsty tej biednej klaczy, jeśli ta tego pragnęła, ale przede wszystkim, mógł sprawić, żeby takie okropności nigdy więcej nie miały miejsca. Nie wiedział czemu, ale od razu pomyślał, że Tröstare’a i Troskę skrzywdziła ta sama istota.
Potrafiłabyś mi go wskazać? – zwrócił się w myślomowie wprost do Troski.
Potrafiłabym – odparła w myślach klacz. – Ale nie zamierzam tego zrobić. Nie chcę nigdzie wyruszać. Chcę umrzeć. Jeśli uważasz się za dobrego człowieka, zabij mnie.
Wybacz. Tego nie mogę zrobić. Będę jednak próbował pomóc ci, byś znalazła sens w tym, co cię spotkało.
Brednie – zabrzmiała odpowiedź klaczy.
- Widzę, że szybko podjąłeś decyzje. Znowu ruszasz w pole – zaśmiała się Las po Burzy, świadoma myśli Merego i klaczy. – Wiedziałam, że tak zrobisz. Niełatwo będzie ci jednak namówić Troskę do współpracy. Opowiadałam jej o Tröstare’rze, o tym, jaki był i jak ocalił życie twojego siostrzeńca. Wyśmiała go.
Mery podszedł do klaczy i dotknął jej miękkich chrap.
- Często nie wybieramy sobie swojego losu – wyszeptał do niej. – Nawet jeśli zabrzmi to dla ciebie jak banał, jedyne co możemy zrobić, to w jakiś dobry sposób wykorzystać to, co nas spotkało.

Już następnego dnia po przybyciu do zrujnowanej gospody Riauk zaczął nauczać. Młodzi ludzie zadziwiająco chętnie zgodzili się brać udział w lekcjach przybysza znikąd, stanowiło to miłą odmianę w ich życiu. Jednak nie byli tak ulegli i zdyscyplinowani, jakby Riauk sobie tego życzył. Nie rozumieli dziwactw białowłosego i nie zamierzali mu się bezwarunkowo podporządkować.
- Naukę szermierki zaczynać będziemy o zmierzchu – oznajmił.
- Dlaczego? – zaprotestował ktoś. – Zmierzch to pora na opowieści, nie na machanie mieczem.
Riauk zignorował to pytanie.
- W dzień pracujecie w polu i niech nadal tak będzie. Poszukajcie sobie teraz porządnych kijów, bo na początku nauki nie będziemy używać prawdziwej broni.
Przez grupkę uczniów przeszedł pomruk niezadowolenia.
- Do wywijania kijem nie potrzeba nam twoich nauk. Każdego z nas uczyli, jak rozbić łeb zbójowi.
- I któreś z was już rozbiło?
- Nie, ale Belik zabił kijem wściekłego basiora. Prawda, Belik?
- Ano tak wyszło – mruknął chłopak stojący z tyłu.
- Miałem na myśli krótkie kije, które będą udawały miecze. Póki co żaden z was nie może się ze mną mierzyć, a ja nie zamierzam was wszystkich poranić.
Przyjęli to w milczeniu.
Tak zaczęły się ich codzienne zmagania. Riauk był wyniosły i odległy. Nie mówił o sobie, kim jest i skąd przyszedł. Mogli go nie lubić, ale musieli uznać, że był dobrym nauczycielem i wspaniałym szermierzem, choć prawdę mówiąc, nie mieli porównania, bo i niewielu szermierzy w swoim życiu widzieli. Poruszał się jednak szybko i zwinnie, a powiewające za nim długie włosy sprawiały, że gdy widzieli go w walce, przywodził im na myśl biały płomień.
Z początku napawało ich lękiem to, co nauczyciel nazywał mocą. Szybko jednak przywykli do tego, że potrafi leczyć ich obrażenia jedynie patrząc na nie.
Livia, jedyna dziewczyna pośród nich, mówiła, że Riauk jest przystojny. Chłopcy śmiali się z niej. Dla nich był dziwadłem. Darzyli go jednak szacunkiem. Nie wiedzieli, czy przydadzą się im jego umiejętności, ale bardzo chcieli je posiąść. Nie zamierzali jednak walczyć w przyszłości z żadnym demonem. W zasadzie to nie wierzyli w jego istnienie.

Jak co wieczór zebrali się na dziedzińcu gospody. Riauk rozpoczął udawaną walkę z dwoma przeciwnikami naraz. Wydawał im głosem polecenia, jak powinni go atakować.
Nagle coś się zmieniło. Przez moment to była prawdziwa walka. Riauk zaatakował z ogromną szybkością, wytrącając broń obu chłopcom. Oni znieruchomieli zaskoczeni. Riauk stracił równowagę. Cios, który zadał, był zbyt silny. Podparł się na kiju, którym walczył. Zakasłał. Wyprostował się jednak szybko.
- Idźcie osiodłać Ślimaka – zarządził, trochę tym wszystkich dziwiąc. – Chcę popatrzeć, jak jeździcie.
Ociągając się, odeszli w stronę stajni. Tylko Livia się obejrzała.
Riauk stał pochylony, przyciskając dłoń do piersi. Kasłał i spluwał flegmą.

Mery spędził wiele czasu w stajni, rozmawiając z Troską, zanim zdołał ją namówić do wyruszenia w drogę.
- Kiedy pokażesz mi tego, który cię skrzywdził, nie będę zmuszał cię już do niczego. Jeśli będziesz chciała być moim wierzchowcem, będę cię dosiadał, ale wiedz, że nie zrobię tego bez twojej zgody.
Przyjmuję ten układ – oznajmiła, choć z położonych po sobie uszu Mery bez trudu mógł wyczytać, że klacz nie była mu przychylna.
- Zrozum, że to, co robię, nie ma na celu sprawienia ci przykrości. Nie szukam też przygód. Jeśli pokonam istotę, która wyrządziła ci krzywdę, nikogo więcej już to nie spotka.
Nie dbam o to – odpowiedziała klacz.
Kiedy Mery dosiadł Troski, doznał dziwacznego uczucia, którego doświadczyło bardzo wielu ludzi, ale jemu było nieznane, choć żył już prawie czterysta lat. Po raz pierwszy znalazł się na grzbiecie wielkiego, potężnego zwierzęcia, które szczerze go nienawidziło.

Następnego dnia nie zajmowali się szermierką. Gdy uczniowie Riauka zebrali się na dziedzińcu gospody, zastali tam powbijane w ziemię wierzbowe witki, na których nisko przy ziemi ich tajemniczy nauczyciel zawiązał kokardki ze sznurka. On sam pojawił się dosiadając wielkiego karodereszowatego wierzchowca szlachetnej rasy. Koń był piękny, jego sierść barwą przypominała niebo o zmierzchu. Miał na imię Kväl, co w jednym z języków Świata Prawdziwego znaczyło „wieczór”.
- Powinniście poznać różne rodzaje walki, żeby ostatecznie odnaleźć ten, w którym poczujecie się najbieglejsi. Dlatego musicie nauczyć się posługiwać bronią także z końskiego grzbietu, a i wasze wierzchowce musicie do tego przygotować.
- Wierzchowce... – kilku uczniów parsknęło.
- Co prawda, Kamyk to kuc, Płoska, jak mówicie, nigdy nie miała człowieka na grzbiecie, a Chrobot, Ślimak i Miła to muły, ale i muły mogą nauczyć się niejednego – zapewnił. – Ale chwilowo mniejsza o wierzchowce. Skupmy się na Was. Przede wszystkim to wasze nogi, nie ręce, muszą prowadzić konia.
- U nas prawie nikt nie ma wodzy, które można trzymać z grzbietu. My prowadzamy konie w ręku. Na górze trzymamy się grzywy.
- Grzywę też musicie puścić. W czasie walki ręce będziecie mieć przecież zajęte. – Mówiąc to, rzucił wodze i nie używając ich, obrócił wierzchowca wokół własnej osi.
Na większości zrobiło to wrażenie.
- Belik też tak potrafi. Prawda, Belik?
- Bo ja wiem...
Potem Riauk wziął wodze w jedną rękę.
- Zetnę teraz każdą z tych witek poniżej kokardki w galopie. Was też zacznę tego uczyć, choć z początku nie będę wymagał aż tak wiele.
Uczniowie odnieśli wrażenie, że Riauk chce się przed nimi popisać i w ten sposób potwierdzić swoją pozycję nauczyciela.
Mężczyzna o białej skórze popchnął konia do galopu i przejechał wzdłuż rzędu witek. Jeśli rzeczywiście chciał im zaimponować, osiągnął swój cel. Wszystkie witki ściął, jak zapowiedział, poniżej kokardek.
Zeskoczył z siodła.
- Oczywiście nie uda się wam ta sztuka, jeśli nie zwiążecie strzemion pod brzuchem konia – powiedział, na moment stając się mniej odległy, bardziej ludzki.
- Skąd my weźmiemy strzemiona... – zasępił się ktoś.

- Jesteś głupia, bardzo głupia. – Nic innego Axia nie mogła powiedzieć swojej córce. Była bowiem rozgniewana i przerażona. – Jak mogłaś być aż tak pyszna, by przeciwstawić się porządkowi rzeczy? Jak mogłaś chcieć nosić w swoim łonie chłopca?
- Chciałam dać Meremu syna – odpowiedziała płaczliwie Las po Burzy, przyciskając dłonie do ogromnego brzucha, jakby bała się, że Axia wyrwie dziecko z jej wnętrza. – Widziałam, jak wychowywał i jak grzebał śmiertelne dzieci. Zasłużył na to, by mieć spadkobiercę, kogoś, kto będzie jego odbiciem.
- Samotną, jedyną na świecie istotę?! – wybuchła Axia, czarne loki podskoczyły na jej ramionach. – Czy miłość zupełnie cię zaślepiła i odebrała ci rozum?! Czy nie uczyłam cię dość dokładnie? Wojowniczki Nocy mogą rodzić tylko córki. Przecież umiesz zapanować nad poczęciem i płcią dziecka! – Gniew rozpalił szare oczy Axii. – Znasz opowieści o innych Wojowniczkach Nocy, które tysiące lat temu chciały rodzić synów. – Las po Burzy skinęła głową, ale Axia nie zwróciła na to uwagi i nie przerwała swojego wywodu. – Chciały dać synów swoim śmiertelnym partnerom. Chciały sobie dać ich nieśmiertelne kopie. Ale te dzieci zawsze rodziły się martwe.
- Mery nie jest śmiertelny.
Mery! Rozgniewana Axia potrząsnęła głową. Nie raz przeklinała chwilę, w której związały się losy jej i złotowłosego syna Dżany, odmieńca i bohatera. Choć Axia musiała przyznać, że to on wyzwolił jej duszę od drzemiącego w niej zła, to wolałaby, żeby nigdy nie stanął na drodze jej córki.
- Tak – przyznała. – Mery jest nieśmiertelny, dlatego jego dziecko nie umrze. Ale będzie umierało, każdego dnia! Co sam Mery o tym myśli? Pytałaś go o zdanie? Powiedziałaś mu w ogóle, że spodziewasz się waszego dziecka? Kiedy ostatni raz go widziałaś?
Las po Burzy spuściła głowę. Nie powiedziała mu. Dlatego przecież sprowadziła Troskę i wyprawiła go w drogę. Chciała, by nie było go z nią w chwili, gdy mogła jeszcze coś zmienić. Teraz nie mogła zmienić już niczego. Nosiła w sobie owoc ich ostatniej nocy przed rozstaniem, chłopca, który miał cierpieć przez wieczność.

Zatrzymali się w starej gospodzie na szlaku. Merego nie opuszczało lekko niepokojące odczucie, że kiedyś już był w tym miejscu.
- Moja rodzina gospodaruje tu od przeszło czterystu lat – pochwalił się gruby, łysiejący karczmarz po tym, jak już zapewnił gościa o wygodzie swoich pokoi i wyborności jedzenia.
Wieczorem Mery udał się do stajni, by oporządzić klacz.
Jesteśmy już blisko celu – oznajmiła w pewnym momencie Troska. – Być może jutro skończy się moja udręka.
Tak blisko... Był tak blisko potwornej istoty, a potrzebował aż tylu lat, by wypowiedzieć jej wojnę. Mery nie był pewien, ale wydawało mu się, że to tu, w tej gospodzie, przed setkami lat odnalazł Tröstare’a i wyrwał go z niewoli. Jeszcze teraz rozglądał się, jakby miał nadzieję, że napotka gniewne spojrzenie konia o jednym niebieskim oku. Lecz jeśli nawet to była ta sama stajnia, nie było już w niej ciemnego okratowanego boksu ani jego więźnia.
Jesteś sentymentalny – zauważyła z kpiną Troska.
To źle? – spytał w myślomowie.
To cecha słabych – odparła klacz.

Livia wychodziła właśnie ze stajni, gdy zaniepokoił ją dziwny dźwięk. Zatrzymała się w pół kroku. Nasłuchiwała. Przez chwilę panowała cisza. Słyszała tylko parskanie i przestępowanie z nogi na nogę koni i mułów. Potem dźwięk się powtórzył, a ona podążyła za nim. Niedaleko wejścia do stajni, pod murem, kulił się szary kształt, stapiając się w jedno z mrokiem nocy. Nie zauważyłaby go, gdyby nie odrzucił kaptura z białych włosów. To był Riauk. Wymiotował.
- Co ci jest, panie? – spytała, kładąc mu dłoń na plecach.
Zareagował gwałtownie, jak dzikie zwierzę. Odepchnął jej rękę.
Spojrzała w upiorne, czerwone oczy.
- Odejdź! – krzyknął, wciąż klęcząc pod ścianą stajni.
- Ale panie...
- Odejdź! Odejdź natychmiast! – Machnął ręką, wskazując jej drogę powrotną do gospody.
Livia nie zareagowała od razu. Przez chwilę stała jak skamieniała. Nie spodziewała się, że jej surowy nauczyciel może być tak słaby. Dla niej zawsze sprawiał wrażenie niepokonanego i niezniszczalnego.
Odwróciła się na pięcie i pobiegła do gospody tak szybko, jakby goniły ją potwory.

Troska miała rację. Pod wieczór następnego dnia osiągnęli swój cel. Znaleźli się na jałowym pustkowiu, a klacz zaczęła drżeć.
To tu – oznajmiła. – To tu mi to zrobiono.
Demon po prostu się zjawił. Był ogromną istotą o brzydkiej, nieludzkiej twarzy, uzbrojoną w długi miecz i ognisty bat. Dosiadał zwierzęcia podobnego do konia, lecz większego. Z nozdrzy jego wierzchowca buchał dym.
Czym był demon? Mery nie wiedział, tym bardziej nie wiedziała tego Troska. Przed setkami lat nie wiedzieli nic na ten temat Tröstare i jego pierwszy, młody jeździec. Tak naprawdę to, czym są demony i skąd przychodzą, często stanowi zagadkę dla nich samych. Wielu nie wierzy w ich istnienie, co jednak nie przeszkadza powszechnemu przekonaniu, że demony atakują znienacka, uwielbiają odbierać zmysły i łamać dusze. Demony wystawiają nas na próby, które nie raz wydają się zbyt trudne, by przez nie przejść zwycięsko. Zaskakujące jest tylko to, że ten demon zjawił się w moim umyśle w dobrych czasach, choć może wtedy miał być tylko przeciwnikiem dla Merego. Może wtedy nie znałam jeszcze jego mocy.
Mery zaatakował pierwszy. Wiedział, że musi się spieszyć, by Troska nie dostała w darze również jego umysłu. Dobył miecza i pchnął klacz do galopu. Spróbował przy tym użyć mocy. Chciał zabić potwora, lub tylko zadać mu ból myślą, nim dosięgnie go jego chłodne ostrze.
Przeciwnik zaśmiał się.
Kiedy złotowłosy wojownik zadał swój pierwszy cios, wiedział już, że jest skazany na klęskę.
Ognisty bat owinął się wokół tułowia Merego, zdejmując go z siodła. Mężczyzna uderzył plecami o ziemię. Na moment odebrało mu oddech.
Więc to tak? On, zabójca demonów, zginie z ręki podrzędnej bestii? Bez nawiązania równorzędnej walki? Nie, z całą pewnością nie był to pierwszy lepszy demon, jakich Mery pokonał wiele. Ale co tak potężna istota mogła robić na pustkowiu, z dala od snów Świata Prawdziwego, z dala od miejsc, w których mogłaby dać prawdziwy upust swoim żądzom?
Gdy oddech powrócił, było już za późno. Demon wzniósł miecz, by zadać śmiertelny cios. Wtedy między niego i napastnika wsunęła się Troska. To była ostatnia rzecz, którą Mery zobaczył, zanim stracił przytomność.

Czuł na ciele dotyk delikatnych, pewnych dłoni. Przemywały rany na jego bokach. Znał te dłonie, znał je dobrze. Nieraz opatrywały jego rany, dawały mu poczucie spokoju i bezpieczeństwa. To były dłonie jego matki.
Otworzył oczy i zobaczył ją nad sobą, taką, jaką pamiętał, a jednak inną, jasną, nie naznaczoną przez troski i czas.
- Czy ja umarłem? – spytał, nie czując lęku przed odpowiedzią.
- Nie. – Dżana uśmiechnęła się. – Nie, Mery, twój czas jeszcze nie nadszedł. O ile w ogóle nadejdzie.
- Dlaczego więc jestem w Krainie Bohaterów? – spytał, podnosząc się na łokciu. Poczuł ból. Syknął. To go upewniło, że żyje. Dzięki zmianie pozycji zobaczył, że jest przy nim nie tylko Dżana, ale też jego ojciec, Ferro. W nim też zaszła zmiana, której Mery z początku nie potrafił opisać słowami. Po chwili zrozumiał – prawa dłoń Ferro nie drżała.
- Rzeczywiście znalazłeś się w złym stanie – przyznała Dżana. Była teraz zupełnie poważna. – Wykorzystaliśmy ten moment, bo chcieliśmy cię zobaczyć.
- I zapewnić cię, że mimo tego, iż odeszliśmy, nie jesteś sam – dodał Ferro.
- Nie rozumiem – wyszeptał Mery.
- Jako zmarli wiemy więcej o tym, co się wydarzy. – Na twarzy Dżany tańczył lekki uśmiech. Bardziej przypominała prostą, wiejską dziewczynę, niż ducha czy wiedźmę, za które przez wielu mogłaby zostać uznana. – Nie mogę ci powiedzieć, co się stanie, ale masz przed sobą ciężkie chwile. Kochaj najmocniej jak potrafisz i bądź dzielny.
- I nie zapominaj o nas, o tym wszystkim, czego nauczył cię twój i nasz los – dodał Ferro.
- Co to znaczy? – Mery chciał wyjaśnień.
- Miałam nadzieję, że będziemy mogli porozmawiać dłużej – powiedziała Dżana, której twarz znowu była poważna. – Jesteś jednak silniejszy, niż myślałam. Wracasz już do świata żywych. Cieszę się z tego, jaki jesteś. Bardzo zmężniałeś. Jestem z ciebie dumna.
- Oboje jesteśmy.
Mery słyszał jeszcze głos Ferro, ale przestał go już widzieć. Chciał krzyczeć, czy może płakać. Marzył o tym, by objąć matkę i ojca. Zwłaszcza ojca, bo przecież robił to zbyt rzadko jako rozpieszczony, rozpuszczony dzieciak, który tak niewiele rozumiał. Niestety, nie mógł już tego zrobić. Zapadał się w ciemności i ciszy.

Znowu coś czuł, ale to nie były dłonie matki przemywające jego rany. To chrapy Troski trącały go w policzek. Półprzytomnie otworzył oczy.
- Nie zginąłem – wybełkotał. – Jak to możliwe?
Ocaliłam cię – odpowiedziała Troska w myślomowie.
- Dziękuję. – Mery wyciągnął rękę i pogładził potężny ganasz klaczy.
Nie musisz – odparła. – Nie chciałam cię uratować. Chciałam zginąć. I myślę, że demon o tym wiedział. Pewnie dlatego nie zadał ciosu.

Livia czekała na Riauka we wspólnej sali. Nie rozumiała swojego niepokoju, ale chciała zobaczyć go jak najszybciej. Musiała przekonać się, że z jej tajemniczym nauczycielem wszystko jest w porządku. W końcu nie wytrzymała i poszła do stajni. Przez moment wydawało jej się, że panuje tam zupełna cisza. Zamierzała już zawrócić, uznając, że Riauka tam nie ma, gdy usłyszała nerwowe parskanie Kväla. Potężny ogier prężył szyję, spoglądając pod własny brzuch. Livia podeszła do niego cicho. Wstrzymywała oddech, jakby bała się spłoszyć coś kryjącego się w stanowisku konia. Jej serce waliło jak młotem. Pewnie to nic strasznego, mówiła sobie, ale na wpół podświadomie spodziewała się zobaczyć drapieżne zwierzę, a może, chociaż to głupie, jakiegoś potwora.
Riauk leżał pod nogami konia zwinięty w kłębek, z dłońmi przyciśniętymi do brzucha. Powieki miał zaciśnięte.
- Co się dzieje? – Livia nagle odzyskała głos i przypadła do niego.
Kväl, zdziwiony wtargnięciem dziewczyny do jego stanowiska, przesunął się w bok, przyklejając do ściany. Riauk otworzył oczy, teraz jeszcze bardziej upiorne. Czerwone tęczówki zapłonęły na tle zupełnie pożółkłych białek.
- Odejdź, zostaw mnie – wyjęczał. Słowa z trudem przechodziły mu przez gardło.
- Ale...
- Wszystko będzie w porządku. Odejdź.
Livia wyprostowała się nagle i jak strzała wypadła ze stajni. Ale tym razem nie zamierzała zostawić Riauka w spokoju. Wróciła po chwili z chłopcami i Mistrzem.
- Zanieście go do gospody – nakazał Mistrz.
Riauk nie bronił się. Nie był w stanie. Nic już nie powiedział.
- Połóżcie go i rozbierzcie.
Chłopcy posłuchali. Livia stała i przyglądała się ich czynnościom.
- Ty wyjdź.
Mistrz wypchnął ją za drzwi prawie siłą, bo nie zareagowała na jego słowa.
Chłopcy zdjęli z Riauka płaszcz, odpięli od jego boku miecz, potem ściągnęli wysokie buty. Znieruchomieli. Ich oczom ukazały się stopy porośnięte rzadkim, białym włosiem.
- Nie stójcie tak. Odstawcie te buty i wyjdźcie.
Posłuchali go, choć z ociąganiem.
Mistrz pochylił się nad Riaukiem, leżącym teraz na wznak zupełnie bez ruchu. Przyjrzał się białkom jego oczu, potem dotknął brzucha. Pacjent zajęczał. Niczego nie był w stanie powiedzieć, niczego wyjaśnić. Mistrz jednak nie potrzebował wyjaśnień. On wiedział, co musi zrobić. Wyszedł, by zaparzyć zioła.

Riauk bez oporu pozwolił wlać sobie do gardła ciepły, gorzki płyn. To była ostatnia rzecz, jaką zapamiętał. Zmęczony bólem wreszcie zapadł w sen. Wiedział, że niczego nie potrzebuje tak jak snu. Choć wcale nie chciał, by nawiedziły go obrazy z przeszłości, które wypełniły jego umysł, gdy tylko pogrążył się w niebycie.
Jego dzieciństwo nie było beztroskie, choć na początku nie zdawał sobie sprawy ze swojej choroby. Pamiętał, jak ojciec podnosił go i sadzał na żerdzi stanowiącej ścianę boksu, w którym spała wielka, srokata klacz.
- To Troska – mówił ojciec. – Ona jest wyjątkowym koniem. Choć pewnego dnia zrozumiesz, że każdy koń jest wyjątkowy.
Riauk nie pojmował wiele z jego słów, ale lubił głaskać Troskę i razem z ojcem jeździć bez siodła na jej szerokim grzbiecie.
Wtedy jednak nie nosił imienia Riauk. Nikt, kto kocha swoje dziecko, nie nazwie go „umierającym”. Ojciec mówił do niego Oiolose, co w zapomnianym języku zapomnianego leśnego ludu znaczyło „śnieżnobiały”.
Tak, dobre wspomnienia Oiolose wiązały się z ojcem, łagodnym i ciepłym mężczyzną o złotych włosach i oczach w kolorze nieba. Jego matka miała ciemną skórę i ciemne włosy, a jej umysł był odległy i niedostępny dla młodego Oiolose, choć szybko nauczył się czytać w myślach i w myślomowie rozmawiać z Troską.
- Dlaczego mamy ciągle nie ma w domu? – zapytał kiedyś ojca, gdy razem dosiadali klaczy.
- Twoja matka zajmuje się bardzo ważnymi sprawami – wyjaśnił mu ojciec. – Podróżuje i pomaga ludziom. Taki obowiązek ciąży na istotach obdarzonych mocą taką, jak nasza. Ty, kiedy dorośniesz, też będziesz to robić.
- A ty? Ty czemu nie podróżujesz? – pytał dalej Oiolese.
- Ja zajmuję się tobą. Kiedy będziesz już duży, ja też zacznę opuszczać dom – wyjaśnił mu ojciec.
- A czemu nie moglibyście robić tego z mamą na zmianę? Nie umiesz robić tego co ona?
- Umiem.
- Więc czemu? – Oiolose nalegał, chciał wiedzieć.
- Właściwie sam nie wiem. – Odpowiedź przyszła ojcu z trudem. – Mama od maleńkości była przygotowywana do takiej roli. Robi to, co potrafi najlepiej.
- A ty?
- Ja lubię żyć na Pustkowiu. Ty przecież też. Mamy Troskę. Może zagalopujemy? – Ojciec nie chciał mu powiedzieć, o co chodziło naprawdę. Być może wtedy był zbyt mały, by zrozumieć, ale ojciec nigdy mu nie powiedział. Sam musiał się tego domyślić. To nie było trudne, za to bardzo bolesne.
Rodzice zawsze się o niego kłócili. Jak choćby tej nocy po dniu, w którym spędził zbyt wiele czasu na słońcu galopując na Trosce po Pustkowiu. Kiedy miał siedem lat, jeździł na niej już samodzielnie. Urzekał go galop, pęd, prawdziwa wolność. Chociaż ojciec zawsze ubierał go szczelnie i zakładał mu kaptur na głowę, tym razem zapamiętawszy się w galopie Riauk odrzucił go na plecy. Podwinął też rękawy bluzy. Było mu gorąco. Słońce poparzyło mu skórę. Po raz pierwszy pojął wtedy, czemu ojciec zakłada na niego tyle ubrań.
- Czemu pozwoliłeś mu zostać tak długo na dworze?! – krzyczała matka na ojca, gdy on leżał pogrążony w ciemności, zaciskając oczy, lecz nie mogąc przywołać snu.
- Dobrze się bawił. Skąd miałem wiedzieć, że podwinie rękawy...
- Mogłeś go pilnować!
- Biegnąc za koniem?!
- On przecież nie musi jeździć konno!
- Lubi to.
- Mogłeś chociaż wyleczyć jego rany!
- Nie. Musi się uczyć na swoich błędach.
- To jeszcze dziecko! On nie rozumie!
- Dziecko, którym ty nie chcesz się zajmować. Może zacznij, jeśli uważasz, że ja źle to robię. Pobaw się z nim choć raz.
- Proszę, nie poruszaj tej sprawy. – Głos matki tracił na mocy.
- Czemu nie?! – Teraz ojciec krzyczał. – Tak, skrzywdziłaś go, dając mu życie. To był twój wybór, nie mój. Nie tak to wszystko planowałaś, ale spróbuj go pokochać...
- Ja go kocham – wyszeptała matka.
- To powiedz mu to. Bądź z nim. Nie odpychaj go, bo on nic nie zawinił.
Głosy ojca i matki ścierały się ze sobą całymi nocami. Chłopiec płakał cicho w ciemności. Ojciec nie chciał, by Oiolose kiedykolwiek się narodził, ale go kochał. Matka nie umiała go pokochać. Matka jednak leczyła wszystkie jego zadraśnięcia. Nie pozwalała czuć bólu. Tamtego dnia usunęła poparzenia słoneczne z przedramion i twarzy, choć ojciec się temu sprzeciwiał. Ona zapewne usuwała też z początku skutki jego choroby. O to pokłócili się z ojcem, gdy Oiolose miał piętnaście lat.
- Powinniśmy powiedzieć mu, że jest chory. Powinien się uczyć, jak radzić sobie z tym samodzielnie – powiedział ojciec którejś nocy. – Niedługo może nadejść czas, kiedy będzie chciał opuścić dom, zaznać przygód. Co wtedy mu powiemy?
- On jest jeszcze dzieckiem – odparła matka cicho. – Jest za młody, nie zrozumie. Nieśmiertelni długo dorastają.
- Gdy miałem szesnaście lat zostałem sam na Pustkowiu.
- Ty, to co innego – opierała się matka. – Wszyscy myśleli, że jesteś śmiertelny.
- Ale nie byłem! – Ojciec lekko podniósł głos. – Byłem tak samo niedojrzały i niemądry jak Oiolose teraz.
- Nie byłeś jednak chory.
Więc już wiedział, że coś jest z nim nie tak. Nie wiedział tylko co.
- Tym bardziej powinien o tym wiedzieć. Nie możemy przez całą wieczność trzymać go tu jak... jak w klatce, kryjąc przed nim prawdę o jego poważnej chorobie!
- Ciszej! Może przecież usłyszeć...
- I tak powinien się dowiedzieć.
- Nie waż mu się o tym mówić!
- Żeby mnie powstrzymać, musiałabyś tu zostać, ale od piętnastu lat nie wytrzymałaś z nami dłużej niż kilka dni.
Tej nocy matka płakała. Często płakała po kłótniach z ojcem. Mimo to Oiolose trzymał jego stronę. Matka nigdy na niego nie krzyczała, ojciec strofował go nieraz. Ale to ojciec był przy nim, uczył go, rozmawiał i przytulał, a matki nie było prawie nigdy. Po tej kłótni też nie została dłużej niż trzy dni. Znikła, jak zawsze bez słowa. Wtedy Oiolose po raz pierwszy miał problemy z oddychaniem. Był przerażony.
- Wszystko będzie w porządku – powiedział ojciec cicho. Siedział na łóżku tuż koło niego. – Wiesz, że mogę cię uleczyć. Chciałbym jednak najpierw wytłumaczyć ci, co się z tobą dzieje. Chciałbym też, żebyś sam spróbował sobie pomóc. Twoja moc pozwala ci na to.
Wtedy się dowiedział. Nie był bardzo zszokowany, nieszczęśliwy czy zły, nie wiedział bowiem jeszcze, czym naprawdę jest ból, ani jak długa jest wieczność.
Matka po powrocie krzyczała: „Jak śmiałeś!” i tłukła pięściami niższego od niej ojca, a ten przytrzymywał tylko jej ręce i próbował ją uspokoić. Matka chciała, żeby Oiolose nigdy nie pojął, jakiego przewinienia się dopuściła. Żeby nigdy nie dorósł i nigdy się nie usamodzielnił.
Jednak on nauczył się w końcu żyć samodzielnie i odszedł, gdy tylko zaczął panować nad swoją chorobą. Zostawił za sobą matkę z jej wyrzutami sumienia i ojca, za którego dobroć nie sposób było się odpłacić. Nie tylko odważył się spróbować żyć samodzielnie, ale także ośmielił się marzyć.
Szukał kobiety sobie podobnej, nieśmiertelnej, władającej mocą. Zbuntowanej przeciwko losowi. Do poszukiwań takiego umysłu wykorzystywał moc. Ostatnio czuł, że jest już bliski pochwycenia myśli pasujących do jego ideału, przepełnionych emocjami kobiecych myśli. Dlatego nie wyleczył się na czas, dlatego musiał zwinąć się w bólach pod nogami Kväla. Wykorzystał energię do czegoś innego niż leczenie.
Jednak nie cierpiał na próżno. Odnalazł ją! Po siedmiu latach poszukiwań, odnalazł ją!
Zobaczył ją we śnie, gdy twarze ojca i matki opuściły już jego myśli. Miała ostre rysy, była blada i piegowata. Włosy miała płomiennie rude, długie, pozostawione w nieładzie, oczy zielone i wąskie. Nosiła kolczugę, a u pasa miecz. Jej gniady wierzchowiec był chudy i brzydki, jak ona. Oboje mieli w sobie siłę i złość.

Teena usiadła nagle na słomie obok swojego konia. Z trudem złapała oddech. Nerwowy Arkus odskoczył w bok i błysnął białkami. Jego skórą wstrząsnął dreszcz. Kopyto uderzyło w drewnianą przegrodę. Hałas rozdarł czaszkę Teeny. Miała kaca, prawie zawsze miała kaca. Stosowała szalone mieszanki trunków i odurzających roślin. Był w tym tylko jeden cel. Chciała tracić przytomność i mieć barwne wizje, by zaznać czym są sny, których doświadczali śmiertelni.
Była Wojowniczką Nocy, posiadła przynależną jej moc i dość skromne umiejętności, dawno już jednak opuściła wyznaczoną jej drogę. Nigdy nie podjęła walki z demonami, nigdy nie pomagała ludziom. Konno z mieczem u boku wyruszała w drogę od jednej przygody do drugiej. Walczyła za pieniądze, a to, co zarobiła, wydawała na różne świństwa, które pozwalały jej śnić fałszywym snem.
Teena wiedziała, że barwne widziadła są tylko substytutem marzeń sennych. Jak każdej Wojowniczce Nocy, nigdy dotychczas nie było jej dane zaznać prawdziwego snu. Tej nocy jednak coś przyśniło się jej naprawdę. To ją zaskoczyło. Jej nagle spełnione marzenie spowodowało, że poczuła się bardzo rozbita, samotna i słaba.
- Nie denerwuj się, Arki – powiedziała. Podnosząc się, przytrzymała się jego nogi. Koń parsknął gniewnie.
Powlokła się do głównej sali gospody, by odnaleźć tam swoich towarzyszy, Merthena i Sylvie. Marthen przy śniadaniu tłumaczył im warunki nowego kontraktu. Teena nie słuchała go. Każde słowo rozsadzało bólem jej czaszkę. Nie musiała zresztą słuchać. Zawsze szła tam, gdzie Marthen ją prowadził, a kiedy było trzeba, wyjmowała miecz i kładła trupem wszystkich, którzy nawinęli się pod rękę. Marthen kasował wypłatę i wydzielał jej działkę, którą od razu wydawała. Jej życie było proste, nawet jeśli cały czas próbowała pochwycić to, co nieosiągalne.
Nagle jednak coś się zmieniło. Wciąż miała przed oczami twarz ze snu. To był młody mężczyzna o zupełnie białej skórze, rysy miał ostre, a jego twarz byłaby ładna, gdyby nie podłużna blizna na lewym policzku i upiorne oczy o czerwonych tęczówkach. Włosy również miał białe, były długie, gładko zaczesane i zebrane w koński ogon okręcony paskiem skóry. Czuła, że obcy odczytywał jej myśli. Władał mocą, o której ona już dawno zapomniała.
- Zgadzasz się? – nawet głos Marthena nie odpędził widziadła.
- Tak – odparła Teena, jak zawsze nie zastanawiając się, o co chodzi.

Do śniadania we wspólnej sali dawnej gospody zasiedli Mistrz i jego sześciu uczniów oraz Riauk. Przyszedł do stołu kompletnie ubrany, z mieczem przypiętym do boku. Był wyprostowany, a jego białka odzyskały naturalną barwę. Żaden cień na jego twarzy nie zdradzał choroby. Jedli w milczeniu, wszyscy skupieni na swoich talerzach. Tylko czasem Livia lub któryś z chłopców popatrywali na Riauka. Ten w końcu nie wytrzymał ciszy.
- Czemu tak milczycie?! – wybuchnął. – Zachowujecie się, jakby ktoś tu był umierający.
- Wręcz przeciwnie – powiedział Mistrz. – Jeszcze nigdy żaden obcy tak szybko ozdrowiał.
Tego dnia w czasie lekcji fechtunku nauczyciel był wyjątkowo surowy. Jego kij skaleczył niejeden policzek, posiniaczył niejedno ramię, zdarzyły się też pogruchotane palce. Za każdym razem Riauk mocą swojego umysłu leczył wszystkie obrażenia. Serc chłopców nie chciały jednak opuścić upokorzenie i gniew. Ich nauczyciel znowu się popisywał, by uczniowie zapomnieli o jego słabości.
- Jesteś dumny, panie – powiedział mu starzec. – Wiem, że nie moje zioła ci pomogły, a przynajmniej nie tylko. Wiem, że posiadasz moc o jakiej nie ma mowy nawet w legendach. Wiem też jednak, co dzieje się z twoją wątrobą. Pij nadal moje zioła. Ulżą ci.
- Dziękuję – odparł Riauk, przez moment dziwnie zmieniony.

Teena pełniła wartę. Marhen i Sylvie spali szczelnie zawinięci w koce. Od trzech dni przemierzali dzikie tereny. W tym czasie zabili kilkanaście osób. Teena nie wiedziała, czy w dobrej, czy w złej sprawie. Nigdy nie myślała o tym, ale teraz nagle coś się zmieniło. Od trzech dni nie piła i może dlatego zaczęła zastanawiać się nad życiem. Poza tym, wciąż w głębi umysłu wyczuwała obecność obcego o białej skórze.
Uśmiechnęła się sama do siebie. To było naprawdę zabawne. Po tak długim czasie Marthen i Sylvie nigdy się nie zorientowali, że Teena zawsze bierze najgorsze warty, bo nie potrafi spać. O tak, nocne stróżowanie to było to, do czego nadawały się Wojowniczki Nocy. Zaśmiała się smutno. Potem zrzuciła z ramion koc. Chłodny powiew nocy przeszył ją wywołując dreszcz, ale to nie miało znaczenia. Zdjęła wysokie buty. Usiadła skrzyżowawszy nogi ze stopami opartymi na udach. Wyprostowała plecy i zamknęła oczy. Musiała się skupić i przypomnieć sobie, jak posługiwać się mocą. Była pewna, że jeśli obcy o białej skórze istnieje, to ujrzała go w swojej wizji nie bez powodu.
Postanowiła, że odnajdzie jego umysł. Udało się, zadziwiająco łatwo, jakby na nią czekał. Jej serce zabiło mocniej. Nie wiedziała, czego chce od obcego, ale ucieszyło ją, gdy poczuła, że jest prawdziwy. Nie był daleko, właśnie spał. Co innego mógł robić w środku nocy? Postanowiła przyjrzeć się temu, o czym śnił i zajrzała do jego wizji. Zobaczyła go, jak walczy z ciemnowłosą dziewczyną. Był niewysoki i bardzo szczupły. Tańczył z mieczem w dłoni, przywodząc na myśl biały płomień. Wydał się jej piękny. Uśmiechnęła się do niego, choć on nie mógł tego zobaczyć. Nie wiedziała dlaczego, ale była pewna, że musi się z nim spotkać. Przez moment poczuła nawet w piersi ukucie zazdrości, że śnił o innej kobiecie niż ona.

Wszyscy uczniowie Riauka rozeszli się już do swoich zajęć. Na placu pozostała tylko Livia. Spojrzał na nią pytająco. Domyślał się, czego chciała, nie mógł jednak tego zrozumieć. Dziewczyna podeszła do niego. Miała długie, ciemne włosy i szare oczy. Była śmiertelna, więc w wieku siedemnastu lat uważała się już za kobietę.
- Panie... – wyszeptała. Nie musiała mówić nic więcej. Wiedział, że marzą o tym samym. Objął ją delikatnie, trochę niezgrabnie. Ich usta spotkały się. Długo tak stali złączeni pocałunkiem, równi wzrostem, tak samo szczupli, on nienaturalnie biały, ona spalona słońcem. Wreszcie Riauk się opamiętał. Odsunął od siebie dziewczynę. Rzucił na boki głową, rozglądając się.
- Nie mogą nas zobaczyć – wyszeptał. – Chodźmy do stajni.
Poszła za nim. Usiedli obok siebie na sianie, ale już się nie pocałowali. Riauk położył Livii głowę na kolanach, a ona zaczęła gładzić jego włosy. Od razu zrozumiała, że nie przyszli do stajni, by połączyć się w miłości. Była tym zawiedziona, choć sama bliskość mężczyzny, którego tak nagle pokochała, wystarczyła za rekompensatę niespełnionych nadziei. Riauk szukał pociechy i wsparcia, a ona miała mu ich udzielić, choć to on był starszy, on władał potężną mocą i był jej nauczycielem.
- Widziałam jak kaszlesz i wymiotujesz – powiedziała cicho.
- Jestem chory – odparł, nie zmieniając pozycji. Livia wciąż gładziła jego włosy.
- Tu wszyscy obcy chorują, ale inaczej niż ty.
- Ja choruję wszędzie.
- Co to za choroba? Można się nią zarazić? – W jej głosie nie słychać było lęku.
- Nie zarazisz się – odpowiedział, wciąż leżąc bez ruchu.
Livia milczała.
- To rzadka choroba, nie znasz jej. Nie można się nią zarazić, można się tylko z nią urodzić. No i ludzie z tą chorobą z reguły umierają jako niemowlęta. Ja żyję, bo jestem nieśmiertelny, bo mam moc, wciąż się leczę mocą.
- Dlaczego nie możesz się wyleczyć do końca, tak jak leczysz rany?
- W moich płucach zbiera się śluz, wątroba przestaje funkcjonować. Mocą doprowadzam wszystko do porządku. Nie mogę jednak sprawić, żeby to nie zdarzyło się znowu. Ten defekt, który to powoduje, jest częścią mnie i nie mogę się odmienić, tak jak nie mogę z konia zrobić wilka.
- Przykro mi. – W oczach dziewczyny pojawiły się łzy.
Riauk milczał. Na moment, długi niczym wieczność, zastygli oboje zatopieni w ciszy.
- Kim ty jesteś? – Livia szeptem zburzyła ciszę, wieczność minęła. – Jak to możliwe, że jesteś nieśmiertelny?
- Nikim – odparł. – Mieszańcem. Moja matka była Wojowniczką Nocy, mój ojciec jest synem Dżany.
- Wojowniczki Nocy nie miewają synów. Mistrz uczył nas legend.
- Dobrze was uczył. Moja matka sprzeciwiła się prawom rządzącym światami. Dlatego jestem chory – wyjaśnił.
- Ale Dżana nie miała syna – dodała Livia.
- Miała. Mój ojciec, Mery, jest synem Dżany. Zostało jednak przepowiedziane, że o jego czynach nie będzie śpiewać się pieśni, że jego imię nie będzie zapamiętane. I tak się stało.
- Kto był ojcem Merego?
- Mężczyzna, do którego należało serce Dżany. Ten, dla którego zdecydowała się umrzeć. Ferro.
- Mały Człowiek?! – W głosie Livii zabrzmiało zdziwienie, niedowierzanie, może też pogarda dla rasy Małych Ludzi.
- Ale wieki wojownik – rzucił Riauk siadając. Przez moment jego czerwone oczy zapłonęły gniewem. Szybko się jednak opamiętał. – Noszę jego miecz.
Odpiął broń od pasa i podał Livii.
- Jaki lekki – zdziwiła się.
- Tak – przyznał. – Wykuli go kowale Leśnego Ludu, opatrzyli jego klingę zaklęciami, których nikt już dziś nie umie odczytać.
Wziął miecz z jej rąk i wysunął go lekko z pochwy. Pokazał znaki na klindze.
- Skąd Mały Człowiek miał taki miecz?
- Nie wiem. Dżana nigdy o to nie zapytała. Nie myśl, że mógł go ukraść. Ojciec był na to zbyt prawy.
- A jak Mali Ludzie mogą nosić ludzką broń?
Riauk uśmiechnął się lekko.
- Na plecach – odparł.
- Ale skoro jesteś wnukiem Dżany, dlaczego nie masz jej legendarnego miecza z czerwonym okiem? Co stało się z tamtym orężem?
Livia miała tyle pytań. Riauk zamierzał odpowiedzieć na wszystkie. Otworzył się przed nią i pojął, że tego właśnie potrzebował. Zbyt długo był sam.
- Ojciec nosi tamten miecz – powiedział. Oparł ręce na kolanach i pochylił się. Nie patrzył na dziewczynę. – Chciał mi go podarować, ale go nie przyjąłem. Uznałem, że byłoby to niedorzeczne, gdybym nosił u boku miecz, którego krwawe oko rozbłyska w słońcu. Przecież nie mogę walczyć na słońcu, ono pali moją skórę i razi mnie w oczy.
- To dlatego uczysz nas o zmroku?
- Tak – przyznał. – Wziąłem miecz dziadka. – Mówił dalej, choć Livia o nic nie zdążyła zapytać. – Niestety, nie okazałem się go godnym. Popełniłem tę samą zbrodnię, co mój ojciec. Splamiłem mój miecz krwią niewinnego. Tylko Ferro był godzien takiego oręża, tylko on nigdy nie popełnił błędu.
- Zabiłeś niewinnego? – W sercu Livii lęk walczył z niedowierzaniem. Riauk wciąż ją zaskakiwał.
Był doskonałym szermierzem, istotą obdarzoną mocą i pociągającym mężczyzną. Tymi cechami można by obdzielić kilku ludzi, ale w nim tkwiło jeszcze więcej. Nosił w sobie gniew, był porywczy, być może nawet niebezpieczny, a jednocześnie wrażliwy, bardzo samotny i mimo wiedzy, którą posiadł, kruchy, zagubiony i niepewny.
- Zabiłem – przyznał, wciąż nie patrząc na dziewczynę. – To było krótko po tym, jak opuściłem dom. Szukałem kontaktu z ludźmi, dużo piłem. To było w jakiejś gospodzie, nie pamiętam już gdzie. Jeden z młodych ludzi, z którymi piłem, zaczął ze mnie szydzić, z tego jak wyglądam, z mojej skóry i włosów, z moich oczu i uszu. Powiedziałem mu, żeby uważał na słowa, bo lepszego szermierza niż ja nie spotkał jeszcze i jeśli nie przestanie, to już nie spotka. On śmiał się jeszcze głośniej. Powiedział, że wyzwałby mnie na pojedynek, ale nie zrobi tego komuś, kogo ciało jest tak ułomne. Więc to ja go wyzwałem. Gdybyśmy bili się na pięści, pewnie by wygrał. Był ode mnie wyższy i szerszy w barkach. Ale on, jako wyzwany, zgodził się na miecze. Obaj byliśmy pijani, lecz nawet w takim stanie byłem od niego lepszy. Zabiłem go, nawet nie zdając sobie sprawy z tego, co robię.
Livia objęła go, nie mówiąc ani słowa. Nie umiała go pocieszyć. Riauk oparł głowę na jej ramieniu. Ciepło jej ciała uspokoiło go, choć w gardle wezbrała gorycz. Tulił się do obcej, śmiertelnej dziewczyny tak, jak nigdy nie było mu dane przytulić się do matki.

Mistrz czekał na Livię w głównej sali zrujnowanej gospody. Podszedł do niej, gdy tylko wróciła ze stajni.
- Nie powinnaś się z nim spotykać sam na sam – powiedział wprost.
- Nie spałam z nim – zaprotestowała.
- Nie to mam na myśli. Nie próbuj się z nim związać. Twój nauczyciel fechtunku to istota, której umysłu nigdy nie pojmiesz. On nie jest przeznaczony śmiertelnym kobietom. Oboje byście cierpieli. Jeśli w ogóle on potrafi cierpieć.
Och, potrafi – powiedziała sobie w duchu Livia. W pamięci miała jeszcze łzy lśniące w czerwonych oczach bardzo samotnego mężczyzny.

Teena zadała cios. Ostrze miecza gładko przeszło przez kark mężczyzny. Głowa potoczyła się po ziemi. Ciało zachwiało się, jakby jeszcze nie wiedząc, że to już koniec. Runęło dopiero po chwili. Krew obryzgała twarz Teeny.
To był ostatni przeciwnik. Ona, Marthen i Sylvie stali wśród trupów. To byli obcy ludzie bez imion, łowcy przygód, rzezimieszki. Ale ludzie. Ona i jej towarzysze nie byli lepsi. Zabijali dla pieniędzy, w obcej, niezrozumiałej dla nich sprawie.
Co ja robię? – Teena zapytała sama siebie. Otarła miecz o nogawkę spodni trupa.
- Mam dość! – rzuciła znienacka i ruszyła w stronę swojego wierzchowca. Arkus stał spętany na skraju obozu, który rozbili, zanim ich zaatakowano.
Marthen i Sylvie spojrzeli na nią zdziwieni. Nie wiedzieli, co się dzieje. Od kilku dni była trzeźwa, ot co.
- Mam dość zabijania bez sensu. Odchodzę – oznajmiła, szokując towarzyszy jeszcze bardziej. Ukucnęła przy nogach konia, by uwolnić go z pęt. Arkus stał spokojnie, choć gdyby podszedł do niego ktoś inny, pewnie rzuciłby się na niego z zębami. I to tak, by zabić. Nienawidził ludzi. Nieraz zadali mu ból i on aż nazbyt dobrze to pamiętał.
- Odchodzisz, teraz? – zdziwił się Marthen. – Nie odbierzesz nawet swojej części zapłaty?
- Nie. – Teena potrząsnęła głową i dosiadła Arkusa. – Nie wiem, dokąd pójdę i co zrobię, ale nie będę więcej najemniczką. – Nie czekała na odpowiedź i jeśli nawet padła, już jej nie usłyszała. Spięła konia i popędziła galopem przed siebie, nie wiedząc dokąd, goniąc myśl obcego o białej skórze. Chciała go odnaleźć. Nie potrafiła sobie wyjaśnić, dlaczego. Nie miała też pojęcia, co jej to da, ani co zrobi potem.

Nie wszyscy mieszkańcy wsi spoglądali życzliwie na Riauka. Obawiali się, że niezdrowy zapał do walki, jakim zapałali jego uczniowie, sprawi, że dzieciaki wkrótce zechcą wyruszyć w świat w poszukiwaniu przygód. Jednak, gdy jak co roku ojcowie zabrali swoich synów i córki w drogę na jesienny targ we wsi oddalonej o kilka dni drogi, powitano jego towarzystwo z radością. W ich okolicach rzadko zdarzały się problemy z bandytami, nie było tu nic dość wartościowego, by skusić rzezimieszków. Czasem tylko mieli do czynienia z dezerterami, zbiegłymi więźniami lub innymi straceńcami uciekającymi przed obławą, którzy woleli zmierzyć się z owianym złą sławą pustkowiem, niż z tym, co ich czekało w świecie cywilizowanym. Niemniej jednak tak zręczny szermierz, jak Riauk, nagle stał się mile widzianym kompanem.
Natomiast uczniów wprawił tym w osłupienie. Próbowali z niego wyciągnąć powód, dla którego im towarzyszy. Nie chciał jednak o tym rozmawiać, nie przy dorosłych. Wyglądał, jakby obecność ich rodziców, a także innych mieszkańców wsi i ich dzieci, których nie uczył szermierki, wprawiała go w zakłopotanie. Dlaczego w takim razie chciał podróżować razem z nimi?
Wszystko wyjaśniło się drugiego dnia ich pobytu w targowej wsi. Wczesnym wieczorem zebrał swoich uczniów i zaprowadził ich do płatnerza.
- Nadajecie się już do tego, by zamienić drewniane miecze na prawdziwy oręż.
Początkowa euforia i niedowierzanie szybko ustąpiły miejsca rozczarowaniu, gdy uczniowie zobaczyli, jaką broń szykował dla nich nauczyciel.
Większość mieczy, spośród których mieli dokonać wyboru, była pokryta rdzą, poszczerbiona, wykrzywiona, bez pochew.
- Chyba nie myśleliście, że zapewnię każdemu lśniącą broń z rękojeścią wysadzaną klejnotami? Dobry miecz kosztuje tyle co koń, i to nie taki, jak te, na których ćwiczyliście, nic im nie ujmując. Wspaniały miecz jest wart tyle co dom. I tak wydam tu na was fortunę.
- Bo tacy jak my dobrą broń zdobywają na polu bitwy. Belik kiedyś z ojcem szabrował na łące za wsią po tym, jak wojsko starło się z dezerterami. Prawda, Belik?
- Zęby cię swędzą?
- Nad stanem mieczy popracujecie w domu – powiedział Riauk. – To także będzie część szkolenia. Najważniejsze, żeby były dobrze wyważone i nie były zbyt zdewastowane. Przebierajcie w tym złomie do woli. Jeżeli macie wątpliwości, pytajcie.
- Ten miecz chyba jest niezły, tak mi się wydaje, no bo się nie znam. Ale on nie ma rękojeści. – Livia machnęła Riaukowi bronią przed nosem.
- Ostrożnie, dziewczyno. Hmm, rękojeść to poważniejsza sprawa, wymaga pewnej biegłości. Ale ja mam swoje sposoby. Zrobię dla ciebie drewnianą rękojeść, jeśli zdecydujesz się akurat na ten miecz.
- Ale jak mam go wypróbować?
- Przez szmatę.
Gdy już wszyscy wybrali sobie oręż, pojawił się nowy problem.
- Jak my z tym wrócimy do ojców? Przecież będzie awantura. Mogą mieć ci to za złe. Każą nam je tobie zwrócić. Prawda, Belik?
- No, mój ojciec, to by go od razu sprzedał...
- Nie martwcie się. Gdy wrócicie do domu, wasz oręż będzie tam na was czekać.
Więcej o to nie pytali. Przywykli do tego, że ich nauczyciel potrafi dokonywać rzeczy, które wydają się niemożliwe.
Mimo iż miecze nie wyglądały jak te, którymi posługiwali się dumni wojownicy z legend opowiadanych przez Mistrza, uczniowie cieszyli się z niespodziewanego prezentu.
I tylko w sercach co poniektórych pojawił się cień lęku i zwątpienia, gdy zdali sobie sprawę, że ich szkolenie coraz mniej przypomina zabawę. Przypomnieli też sobie cel ich nauki, który nauczyciel wyjawił im, gdy pierwszy raz pojawił się między nimi.

Jedli kolację, pili rozwodnione piwo i rozmawiali podniesionymi głosami. Ich swobodny nastrój udzielił się również Riaukowi. Jadł i pił razem z nimi. Nie musiał uważać. Uleczył się przed wyruszeniem w drogę i wiedział, że jego organizm to wytrzyma. Jeszcze przez kilkadziesiąt dni będzie mógł beztrosko jeść i pić co popadnie, zanim znów wątroba zbuntuje się przeciwko niemu.
Nie byli w gospodzie sami. Przy długich stołach siedzieli przeróżni mężczyźni i kobiety, licznie przybyli na jesienny targ. Był też ktoś jeszcze.
W pewnym momencie Riauk zapomniał o swoich towarzyszach. Znieruchomiał. Umysł, którego szukał, był bardzo blisko. Wniknął do niego i odezwał się w myślomowie.
Witaj. Spotkajmy się na zewnątrz.

Teena podskoczyła nagle. Głos mówiący w jej głowie przeraził ją, choć przecież spodziewała się, że prędzej czy później go usłyszy.
Kim jesteś? – spytała w ten sam sposób. Nerwowo rozejrzała się wokół, szukając obcego o białej skórze.
Już zaraz odpowiem na wszystkie twoje pytania.

- Przepraszam was. – Riauk podniósł się. Zarzucił kaptur, naciągnął go głęboko i wyszedł z gospody.

Kiedy wyszła na dwór, już tam na nią czekał – smukła sylwetka na tle skrytych w mroku zabudowań. Teena nie widziała go dobrze, sama spowita światłem gospody. Jego twarz skrywał kaptur. Nie spodobało jej się to, poczuła się przed nim odsłonięta, podczas gdy on najwyraźniej nie chciał być widziany.
- Kim jesteś? – spytała raz jeszcze. – Czego ode mnie chcesz? – Szukała go, ale mimo to tlił się w niej gniew. Ingerencja obcego w jej umysł zmieniła jej życie, a ona wcale nie była pewna, czy jej się to podoba.
- Jestem Riauk – przedstawił się odrzucając kaptur.
Teena cofnęła się o krok. To był on. Wiedziała już wcześniej, jak wygląda, ale i tak zaskoczyły ją jego czerwone oczy, drzemiące w nich pasja i gniew.
- Szukałem cię, a raczej istoty o takim jak ty umyśle, Wojowniczki Nocy.
- Dlaczego? – W jej głosie zabrzmiała nuta wrogości.
- Żeby nie być samotnym.
Teenę na moment zatkało.
- Ot tak, po prostu? Szukasz żony? Zamierzasz teraz paść przede mną na kolana i prosić, bym na zawsze była twoją oraz zapewnić, że masz dom, zagon, dwadzieścia kóz i jeszcze spodziewasz się spadku? Oszalałeś? – Wsparła dłonie na biodrach. – Wtargnąłeś w mój umysł. Nękasz mnie już od... demony wiedzą, ilu dni! Mamisz mnie sobą, wkładasz mi do głowy bzdury, przez które życie mi się wywraca do góry nogami. A wreszcie przychodzisz do mnie, wyglądasz jak jakiś biały upiór i mówisz: „bądź ze mną”. Co ty sobie wyobrażasz? – Straciła oddech.
- Żony? Spadku? Ja nic nie wkładałem...
- I kim do cholery jesteś, że posiadłeś moc, której nie miał prawda posiąść żaden mężczyzna?
- Jestem tym, który nigdy nie powinien się narodzić – odparł starając się, żeby zabrzmiało to dumnie. Ogarnęły go wątpliwości, ale wciąż miał zamiar ją przekonać i wszystko jej wytłumaczyć, mimo jej wybuchu, mimo uwagi o jego wyglądzie, choć bardzo go to zabolało. – Jestem jak ty nieśmiertelny i jak ty posiadłem moc. Mój ojciec, Mery, był synem Dżany. Moja matka była Wojowniczką Nocy.
- Wojowniczki Nocy nie rodzą synów.
- Moja matka sprzeciwiła się prawom natury. Dlatego jestem, jaki jestem – wyjaśnił.
Teena zaśmiała się grubo, arogancko.
- A więc jesteś młody i zbuntowany?
- A nawet jeśli? – Riauk również poczuł złość. Wraz z nią zaczęła wracać pewność siebie.
- Wierzysz w ideały, jak wielu młodych. – Teena wciąż z niego kpiła. Odczytała myśli Riauka i już dokładnie wiedziała, czego od niej chciał. – Myślisz, że przyjdziesz do mnie i powiesz: „kochaj się ze mną i walcz u mego boku”, a ja się zgodzę. To nie jest takie proste. Ja nie jestem już młoda. Nie wierzę w ideały. Nigdy nie szłam drogą Wojowniczek Nocy.
- To nie ma znaczenia. Jest wiele sposobów, na które świat można...
- Więc chcesz jeszcze prawić mi morały? Za kogo ty się uważasz?
- Za nieśmiertelną istotę obdarzoną mocą. Taką jak ty.
- Przecież ty nie możesz mieć nawet trzydziestu lat! Co możesz wiedzieć o wiecznym życiu, o cierpieniu?
- O cierpieniu wiem wiele – odparł. – Jestem chory.
- Tak… – Teena wciąż penetrowała jego umysł, a on nie potrafił się przed tym obronić. Gdyby się odpowiednio skupił, na pewno by mu się udało, ale frustracja zrodziła w nim paraliżującą niemoc. Nie tak to wszystko miało wyglądać.
- Ty śpisz, masz sny – powiedziała po chwili przerwy. - Nie wiesz, czym jest wieczne życie na jawie, bez marzeń, bez wizji.
- Przeceniasz rolę snów. To tylko majaki, rzadko wpływają na to, o czym marzymy i do czego dążymy na jawie. Jesteś, jaka jesteś. Nie odmienisz się i ja ciebie nie odmienię. Wykorzystuj jednak pożytecznie to, co masz. Nie potrzebujesz do tego marzeń sennych.
- Ile w tobie wiary! Zobaczymy, co powiesz, gdy spotkamy się za trzysta lat. Ale teraz odejdź i pozwól mi o sobie zapomnieć.
Więc tak to się miało skończyć. Tak wiele przygotowań, tyle cierpienia i palącej nadziei, wszystko na marne.
- Razem byłoby nam łatwiej – bez przekonania podjął ostatnią próbę.
- Nie. Kiedy czujesz ból, to go czujesz. Nie pomoże go ukoić obca, nic dla ciebie nieznacząca osoba. Więc odejdź, proszę.
- Jeśli naprawdę tego chcesz.
- Chcę.
Riauk zarzucił na głowę kaptur i odszedł w ciemność. Przegrał. Wiedział, że inaczej powinien prowadzić tę rozmowę, że powinien być mniej arogancki. Nie mógł wiedzieć, że podobne myśli na krótką chwilę zagościły w umyśle Wojowniczki Nocy.

Kiedy dotarłam do tego momentu historii, nie byłam jeszcze pewna, jak się ona zakończy. Miałam już jednak parę pomysłów. To, że mnie skrzywdzono, zaważyło na tym, który wariant zakończenia wybrałam. Zdarzyło się to właśnie wtedy. Nie chodziło jednak o czystą analogię – moi bohaterowie będą cierpieć, bo ja cierpię. Nie. Chodziło raczej o to, że po tym, co się stało, uznałam, że wersja mniej optymistyczna jest bardziej wiarygodna. Prawdziwe życie przecież wcale nie jest łatwe i miłe.
Co się stało? Mój chłopak, Pierre, zadzwonił pewnego wieczora i powiedział, że mnie rzuca, że zakochał się w innej. Poczułam się, jakby ktoś zdzielił mnie przez łeb. Czym ona była ode mnie lepsza? Nad tym się nie zastanawiałam. Ja myślałam – jak ten człowiek, w którego szalonych oczach zobaczyłam galopujące konie i młodą Dżanę, który pokochał Merego i pomógł mu odnaleźć Szevę, jak ten, dzięki któremu odkryłam, że najważniejsza w życiu jest wierność, mógł mi to zrobić? Jak mógł to zrobić Meremu? Jak mógł? Ja nie wiem. Tego nie wiem. Nie wiem, jak można porzucić.
Tak. Dżana porzucała, ale to było dawno, gdy ja byłam dzieckiem i nie wiedziałam niczego o miłości. Choć może nadal nie wiem o niej wiele. Sama jestem gotowa kochać na wieczność. Ale jak sprawić, by ktoś pokochał mnie? Nie wiem. Riauk, czy też może Oiolose tego nie wie i Mery ma z tym problemy. On i Las po Burzy dręczą się już prawie dwadzieścia sześć lat, a przecież kiedyś byli idealną parą.

Nad światem panowała bezgwiezdna noc. W stajni było niewiele jaśniej, oświetlało ją kilka lamp, bezpiecznie oddalonych od drewna i słomy.
Ktoś wszedł przez główne wejście, prowadząc ciężkiego konia. Teena jednak na niego nie spojrzała, nie obchodził jej.
- Nic pani nie jest? – Delikatna dłoń dotknęła jej ramienia. Zacisnęła zęby.
Co ona robi? Płacze kuląc się pod nogami swojego wierzchowca jak ostatnia idiotka.
Uniosła głowę i spojrzała w twarz podobną do twarzy Riauka, lecz łagodniejszą i ładniejszą. Obcy, który pochylił się nad nią, miał złote włosy, takie się przynajmniej zdawały w mroku stajni, i spokojne, mądre oczy. Od razu przyszło jej do głowy, że on także jest nieśmiertelny.
Dlaczego Arkus go nie kopnął? Spróbowała wniknąć do umysłu obcego, ale on się przed tym obronił. Władał mocą, choć w inny sposób niż ona i Riauk. Dotarło do niej, że byłby w stanie poskromić każdego konia, nie tylko jej narowistego Arkusa.
- Wszystko w porządku – wyszeptała. – Po prostu jestem głupia.
- Mogę cię wysłuchać, jeśli nie mogę zrobić więcej – powiedział obcy cicho.
- Kim jesteś? – Już drugiej osobie zadawała dzisiaj to pytanie. Jak to możliwe, że jednego dnia spotkała dwóch tak do siebie podobnych, a za razem tak różnych mężczyzn? Jak to możliwe, że jednego dnia spotkała dwóch mężczyzn władających mocą? Przecież tacy mężczyźni nie istnieją!
- Jestem odmieńcem – odparł złotowłosy. – Na imię mi Mery.
- Mery? – Teena wyprostowała się nagle.
- Znasz moje imię? – zdziwił się obcy.
- Spotkałam twojego syna. Jego urodziła Wojowniczka Nocy. A ty? Jak posiadłeś moc?
- Miałem czas.
- A więc tego można się nauczyć – zauważyła nie całkiem przytomnie.
- Czy to przez mojego syna płaczesz?
- Nie. Przez swoją głupotę.
- Może da się jeszcze naprawić twoje błędy.
- Nie. – Potrząsnęła głową. – Wiem, że chcesz dobrze, ale proszę, odejdź. Ani ja, ani twój syn nie dorośliśmy jeszcze do tego, by mogło spotkać nas coś dobrego.

Kiedy Mery zszedł rano do sali jadalnej, Oiolose i jego towarzysze siedzieli już przy śniadaniu. Jego syn podniósł się od stołu. Wiedział, kiedy Mery się pojawi, wyczuł bliskość jego umysłu.
Podeszli do siebie. Przez chwilę tylko patrzyli sobie w oczy, potem Riauk padł w ramiona ojca. Obejmując o pół głowy niższego od siebie mężczyznę, nie zastanawiał się, co o nim pomyśli jego kompania. Zapomniał o pozorach i o dumie. Tęsknił za Merym. Nie widzieli się od lat, porozumiewając się tylko od czasu do czasu w myślomowie.
Mery podniósł rękę i dotknął kciukiem blizny na policzku syna.
- Co ci się stało, Oiolose? – spytał cicho.
- Demon dosięgnął mnie ognistym batem.
- Nie usunąłeś blizny.
- Jest pamiątką mojej pochopności i przestrogą na przyszłość. – Riauk uśmiechnął się słabo. – Jak bowiem mogłem wierzyć, że w pojedynkę pokonam tego, któremu ty nie dałeś rady?
Machnął ręką.
- Chodź, przedstawię cię moim uczniom. A później chciałbym porozmawiać z tobą o bardzo ważnej sprawie.

Riauk podał rękę młodzieńcowi leżącemu na wznak na ziemi.
- To było doskonałe, Beliku. Prawie ci się ze mną udało.
Chłopak przyjął dłoń i podźwignął się na nogi, mocno zaburzając równowagę swojego nauczyciela. Przy wszystkich zadziwiających jego uczniów umiejętnościach, Riauk nie był silnym mężczyzną.
Belik pokuśtykał po swój miecz, leżący nieopodal na ziemi.
- Jeśli chodzi o trening, to na dzisiaj koniec. Pójdziemy teraz wszyscy do gospody. Pokażę wam coś bardzo ważnego.
- O co chodzi?
- Dowiecie się, dlaczego to właśnie was wybrałem. I dlaczego Mistrz nie protestował, gdy znienacka zaburzyłem spokój waszego życia.

Mistrz czekał już na nich. Wcześniej rozpalił ogień w piecu, na którym dawno temu gotowano strawę dla podróżnych. Mieszkający razem z nim chłopcy pilnowali, by piece i komin pozostawały w dobrym stanie. Jesienne noce były coraz zimniejsze i jeśli chcieli skutecznie trzymać chłód z dala od ruiny, w której żyli, musieli także dbać o to, by którejś nocy nie zaczadzieli, ani nie spłonęli żywcem. Młodzi mężczyźni obiecywali sobie, że wkrótce odbudują cały budynek. Nie przystoi, by mieszkali wraz ze starym człowiekiem jak żebracy, na których natykali się we wsi targowej.
Wszyscy zgromadzili się wokół Riauka.
- Sylbo, jak się czuje wasz osioł, którego kupiliście na targu?
- Och... no... wyżyje. Przez jedną noc musieliśmy go siłą trzymać, żeby się nie położył. Ale teraz już jest prawie dobrze.
- Czy dzieje się tak z każdym zwierzęciem, jakie sprowadzicie do wsi?
- Z każdym.... Zaraz! Oprócz twojego konia!
- Ja go leczę. Tak jak leczę moje i wasze rany. I przyzwyczajam go bez bólu do... Ale o tym za chwilę...
- Z samym sobą ci jednak nie wyszło – rzucił ktoś. – Mało nam się nie przekręciłeś.
- To nie tak – zaprotestował Riauk.
W tym samym momencie Livia fuknęła:
- Dajcie spokój.
Na chwilę zapadła niezręczna cisza. Ich tajemniczy nauczyciel zacisnął szczęki.
Potem potrząsnął głową i jakby nic się nie wydarzyło, zapytał:
- Nie kupujecie kur ani kaczek, prawda?
- Pozdychałyby. Małe zwierzaki są za słabe.
- No właśnie. Słyszałem, że kiedyś, nie wiedzieć czemu, poumierały wam wszystkie gęsi. Już nigdy ich tu nie mieliście.
- Rodzice tak opowiadają. No i gęsi też nie kupujemy na targu. Ale ja kiedyś jadłem...
Riauk machnął ręką.
- Mniejsza z tym. Jak już zauważyliście, dotyczy to nie tylko zwierząt. Togelin, żona twojego brata nie pochodzi stąd, prawda?
- Prawda. Omal nie umarła, gdy ją tu sprowadził. Nawet chciał się z nią wynieść, ale powoli zaczęła zdrowieć.
- Reagują tak wszystkie żywe istoty, które los rzuca w wasze strony. „Jałowe ziemie, złe ziemie”, tak mówią o waszej okolicy. Sami wiecie to najlepiej. Wielu waszych sąsiadów porzuciło domy i wyruszyło szukać szczęścia gdzie indziej. Wasz Mistrz zamieszkał w takim porzuconym miejscu, gdy jego dom spłonął.
Mistrz nie obejrzał się na nich, zapatrzony w blask bijący od pieca.
- Przygarnął tych z was, którym jałowe, złe ziemie zabrały rodziców – mówił dalej Riauk – mimo iż nie przybyli z innych stron, ale żyli tu od pokoleń. Ci, którzy nazywają waszą okolicę złymi ziemiami, nie mylą się. To dlatego nigdy nie widzieliście dezerterów i złoczyńców, którzy powróciliby z pustkowia. No dobrze, teraz patrzcie uważnie.
Mistrz przecisnął się między nimi do Riauka. W dłoni przez materiał trzymał kolczastą gałązkę.
- Co to jest?
- To gałąź jakiegoś krzaku – wyjaśnił białowłosy. – Zabrałem ją wczoraj z głębi pustkowia. Z miejsca oddalonego o sześć dni konno.
Na nikim nie zrobiło to wrażenia. Wierzyli, że dla niego nie stanowi to problemu.
- Kto posłuży nam za ochotnika?
Belik pierwszy wyciągnął rękę.
Mistrz znienacka przycisnął na chwilę gałązkę do jego przedramienia. Z początku nie działo się nic. Potem w miejscach ukłutych przez kolce pojawiły się ciemne miejsca, widoczne mimo półmroku.
- Co czujesz?
- Piecze. Ale jakoś tak inaczej niż skaleczenie. Mocniej, mam ochotę to drapać.
- Wytrzymaj, zaraz będzie po wszystkim.
Rzeczywiście, wkrótce ciemne plamy zniknęły, a z ranek wypłynęły malutkie kropelki krwi.
- Teraz ja. - Riauk podwinął rękaw. Biała skóra zajaśniała w mroku.
Mistrz przytknął gałązkę do jego ręki.
Zaskoczył ich nagły syk. Riauk przycisnął przedramię do tułowia, cicho jęcząc. Mistrz siłą oderwał rękę i zaprezentował ją wszystkim. Ciemne plamy były dużo większe, a żyły pod skórą zaczęły zabarwiać się na czarno.
- Wystarczy – powiedział Mistrz.
Rany momentalnie zniknęły.
Mistrz odsunął się od zgromadzonych i przysiadł na jednej z ław.
- Setki lat temu – zaczął opowieść – ziemie te niczym nie różniły się od innych krain. Ale potem ze szczeliny w ziemi wyłonił się okrutny demon, który spustoszył okolicę. Nie spieszył się przy tym. Bawiło go powolne dzieło niszczenia: miasteczko po miasteczko, wioska po wiosce, człowiek po człowieku. A znał wiele sposobów na zadawanie bólu i odbieranie życia. Z początku pojawiali się śmiałkowie, którzy postanowili położyć kres bestii, ale uważano, że mieli szczęście, jeśli ginęli szybką śmiercią. Nadszedł wreszcie moment, w którym demon nasycił się swoją nikczemnością. Nie sięgnął po kolejne krainy. Zamieszkał na pustkowiu, które wyrosło wokół niego. Od tej pory wystarczało mu, gdy od czasu do czasu natrafiał na zbłąkanego wędrowca, który dostarczał mu uciechy. Minęły wieki, ludzie zapomnieli o prawdziwej naturze pustkowia i o tym, za którego przyczyną powstało. Okrutnym demonem straszy się małe dzieci opowiadając im bajki. Tymczasem pustkowie powoli, piędź po piędzi, rozrasta się z roku na rok. Każde życie, które zdołało na nim przetrwać, przepojone jest złem, esencją demona. Każdy strumień, który wciąż w nim płynie, każde źdźbło trawy jest nią przesiąknięte. Im dalej od serca złej ziemi, tym plugastwo mniej silnie objawia swoją moc. Ale nawet na granicach pustkowia jest ono obecne. We wszystkim, co żyje.
Mistrz przestał mówić. Zapadła śmiertelna cisza.
- Tak więc wygląda prawda – w końcu odezwał się Riauk. – Gdy pierwszy raz pojawiłem się między wami, powiedziałem, że potrzebuję was, byśmy wspólnie pokonali demona. Nie uwierzyliście mi, a potem szybko o tym zapomnieliście, zastanawiając się, dlaczego tak naprawdę uczę was fechtunku. Powód jest jednak właśnie taki. Nasza gałązka i opowieść Mistrza wyjaśniły wam, dlaczego nie wynająłem bandy najemników. Potrzebowałem młodych ludzi, którzy urodzili się na granicy pustkowia, przesiąkniętych wpływem demona, z którego istnienia nawet nie zdają sobie sprawy. Potrzebowałem was. Pamiętajcie jednak, że nie jesteście mi nic winni. Do walki z demonem wyruszą tylko ci, którzy zgodzą się na to dobrowolnie. A musicie wiedzieć, że znam tego demona nie tylko z legend. Wiem, że on tam jest.
Następnego dnia na lekcję nie przyszło pierwszych dwóch uczniów.

- Jesteście już gotowi – powiedział Riauk któregoś wieczora do siódemki, która wciąż pobierała nauki, szóstki sierot przygarniętych przez Mistrza i Belika.
Pozostali albo się bali, albo dostali wyraźny zakaz zbliżania się do białowłosego nieznajomego, gdyż wieść o wyprawie na demona szybko rozeszła się po wsi. Riauk musiał przyznać sam przed sobą, że popełnił głupi błąd licząc na to, że żaden z uczniów nie powie rodzicom o tym, co zobaczyli i usłyszeli w gospodzie. Co prawda, prawie nikt nie wierzył w istnienie demona, ale to tym bardziej sprawiało, że Riaukowi nie ufano. Do czego ten zbój potrzebował ich synów? O mało co nie został przepędzony. Jedynie strach przed jego mieczem i fakt, że trzymał się na uboczu, powstrzymały mieszkańców przed otwartą konfrontacją z przybłędą, który tak bardzo namieszał młodym w głowach. Jedynie ojciec Belika nie miał nic przeciwko temu, by jego pierworodny wziął udział w wyprawie. Wiedział z legend, że pokonane demony pozostawiają po sobie dużo kosztowności i drogocennych magicznych artefaktów.
- Wyruszymy jutro. Jeśli zapomnieliście, po co was szkoliłem, przypomnę to raz jeszcze. Zmierzymy się z demonem, istotą tak potężną, że moja moc nie wystarcza, by mu się przeciwstawić w pojedynkę. Jeśli ktoś nie czuje się na siłach, by podjąć się tego wyzwania, może zostać w domu. Nie zmuszam was do niczego. Teraz możecie się wycofać, bo kiedy staniemy do walki, będzie za późno na ucieczkę.
Uczniowie milczeli. Bali się, ale nie zamierzali się cofnąć. Nauczono ich wielu legend o wielkich bohaterach i ich czynach. Ostatnio co noc śnili, by im dorównać. Teraz, gdy mieli ku temu okazję, musieli z niej skorzystać. Nawet jeśli miało ich to kosztować życie.

Livia cichutko wsunęła się do pokoju zajmowanego przez Riauka. Miała nadzieję, że nikt, zwłaszcza Mistrz, jej nie dostrzeże.
- Co tu robisz? – spytał ostro, wstając.
- Widziałam białka twoich oczu – zająknęła się. Nagle zabrakło jej odwagi, gdy zobaczyła go dumnie wyprostowanego. W tym momencie nie był już słabym Riaukiem, który tulił się do niej w stajni. – One znowu zżółkły – ciągnęła dalej. – Skoro mamy wyruszyć w drogę, powinieneś się uleczyć.
- Tak – przyznał zimnym głosem. – Zrobię to. Dziękuję, że o mnie myślisz, ale teraz odejdź.
- Dlaczego?! – zebrała w sobie całą odwagę i podeszła do niego bliżej. Spojrzała w jego czerwone oczy.
- Co cię do mnie ciągnie, dziewczyno? – rzucił. W jego głosie słychać było gniew, oczy zapłonęły.
- Nie wiem – odparła. – Może po prostu mi się podobasz, może pociąga mnie to, że jesteś inny, a może pcha mnie ku tobie współczucie.
Współczucie? – o tym Riauk nie pomyślał, ale faktycznie to właśnie w niej wyczuwał. Śmiertelna, wiejska dziewczyna współczuła mu. Obawiał się jednak, że ani to, co powiedziała, ani to, co znalazł w jej umyśle, nie było pełną prawdą. Livia mogła podświadomie wyczuć, że jego umysł szukał kobiety. Tak, szukał, ale nie takiej.
- Dziewczyno! – Chwycił ją za ramiona i potrząsnął nią. – Jestem nieśmiertelny! Nie mogę być z tobą! Zestarzejesz się i umrzesz, a ja wciąż będę taki sam. Nie chcę przeżywać twojej śmierci! Nie chcę wiedzieć, jak to jest grzebać ukochaną. Odejdź, nie mów niczego więcej. Czy jest inny sposób, by uwolnić się od ciebie, niż zabić cię myślą?
Puścił dziewczynę i wyszedł trzaskając drzwiami. Livia pozostała w miejscu jak skamieniała. Przeraziły ją jego słowa.
Riauk tymczasem schronił się w stajni. Wszedł do stanowiska swego ogromnego wierzchowca. Walnął pięścią w ścianę.
- Jedyny w swoim rodzaju! Czemu tak musi być? Czemu muszę być sam? Jak ja bym chciał móc kogoś kochać!
Czuł się niesamowicie samotny. Ludzie bali się jego twarzy. Nie ufali mu. Zazwyczaj tak było nawet lepiej. On sam również stronił od ludzi. Ich czas mijał, jego nie. On umierał każdego dnia, ale nigdy nie miał umrzeć naprawdę. Starał się więc nigdy nie pozostawać w jednym miejscu zbyt długo i do nikogo się nie przywiązywać. Zresztą, rzadko miał szansę gdzieś dłużej przebywać. Kiedy opuścił dom i wyruszył do krain północy, szukał pracy w majątkach możnowładców. Znał się na koniach, najmował się więc jako chłopiec stajenny. Codzienny wysiłek fizyczny zużywał jednak jego zasoby energii i nie zawsze był w stanie doprowadzić swoje ciało do porządku. Napady niepohamowanego kaszlu i inne dolegliwości niepokoiły jego pracodawców. W końcu zawsze przychodził dzień, gdy zwijał się w bólach i wymiotował. Wzywano wtedy do niego medyka, a ten z żalem oznajmiał, że niczego nie da się zrobić, bo chłopiec jest umierający. Następnego dnia Riauk czuł się jednak lepiej. To budziło niepokój. Mówiono mu, że powinien opuścić posiadłość, że nie jest w stanie pracować, co sam powinien rozumieć. Dawano mu trochę pieniędzy oraz jedzenia i wyprawiano w drogę. Nikt nie chciał ściągać na siebie kłopotów i dopuścić do tego, żeby ktoś taki umarł na jego ziemi. Potem było lepiej. Ćwiczył się w szermierce. Zaczął polować na bandytów i demony. Miewał towarzyszy broni. Może przyjaciół. Ich życia były jednak kruche i ulotne, a przede wszystkim mijały zbyt szybko.
Kväl parsknął, wytrącając swojego pana ze smutnej zadumy.
- Ja już nie mogę tego znieść – poskarżył się Riauk koniowi. – Co mam robić? Dokąd iść?
Jego wierzchowiec stał z uszami skierowanymi w stronę swojego pana i mogło się wydawać, że rozumie każde słowo. Nie rozumiał jednak. Był zwyczajnym ogierem szlachetnej rasy.
- Ciebie też będę musiał stracić. – Chociaż Kväl był wspaniałym zwierzęciem, Riauk wciąż nosił w sercu ból po swoim poprzednim koniu.
Mrok był ciemnokasztanowaty. Oiolose dostał go od ojca, kiedy miał dziesięć lat, co oczywiście nie spodobało się matce. Nie widział śmierci Mroka, bo sprzedał go, gdy ten zaczął się starzeć. Nie postąpił wobec niego uczciwie, wiedział to doskonale. Potrzebował jednak pieniędzy. Na targu zobaczył Kväla, pięknego, młodego ogiera szlachetnej rasy, zwierzę o jakim zawsze marzył. Mrok nigdy mu się nie podobał. Był niski i filigranowy. Riauk wiedział, że matka nie pozwoliłaby, by jeździł na większym wierzchowcu. Zbyt się o niego bała. Ojciec, kupując dla niego konia, musiał pójść na takie ustępstwo.
Mimo to na swój sposób Riauk kochał Mroka. Koń należał do niego. Dostał go od ojca. To miało znaczenie. Czas tego drobnego kasztana zaczął jednak mijać, a Kväla pokochał od pierwszego wejrzenia. Ale też nie chciał oglądać śmierci Mroka. Wystarczyło mu, że był przy Trosce, gdy umierała.
- Nie poradzisz sobie z tym koniem, chłopcze – powiedział mu handlarz o Kvälu, który wtedy jeszcze nie miał imienia. – To ogier i nie jest jeszcze ujeżdżony.
- Poradzę – upierał się, choć nie wiedział, co mówi. Przy Kvälu był śmiesznie mały i drobny. Wydał na niego wszystkie pieniądze, które dostał za Mroka i te, które udało mu się zarobić w czasie swojej tułaczki.
Z Kvälem faktycznie nie poszło mu łatwo. Wielki ogier wiele razy poniósł go i zrzucił, zanim nawiązała się między nimi nić porozumienia. Ładnych parę lat uczyli się od siebie nawzajem. W końcu Riauk uczynił z Kväla wspaniałego wierzchowca, a Kväl z Riauka – doskonałego jeźdźca.

W południe wyruszyli w ostatni etap drogi. Chłopcy już nie żartowali i nie przechwalali się. Mery i Riauk zostali nieco z tyłu.
Wszyscy podróżowali wierzchem. Uczniowie, ku swojemu bezbrzeżnemu zdumieniu, otrzymali własne wierzchowce. Były to te same koniki, osły i muły, z którymi trenowali. Jak udało się Riaukowi odkupić je wszystkie od ludzi, którzy szczerze go nie znosili, pozostawało dla młodzieńców tajemnicą. Być może pomogło zapewnienie, że wreszcie postanowił się wynieść na zawsze. Jednak jedno było pewne – ich nauczyciel już drugi raz musiał wydać na nich majątek.
Mery, niedługo po rozpoczęciu ich wędrówki pojawił się znienacka pośród nich, wzbudzając lekki popłoch. Przybył, by wesprzeć Riauka, na grzbiecie wielkiej, gniadosrokatej bojowej klaczy noszącej imię Chmura.
- Skąd wziąłeś swoich uczniów? – spytał Mery.
- Po prostu na nich trafiłem. – Riauk uśmiechnął się lekko. – Uczyli się legend i sami zapragnęli stać się częścią historii. Są wspaniali.
- Czy przypadkiem nie wykorzystujesz ich w cyniczny sposób?
- To co robimy, musi być zrobione.
Ojciec przez chwilę milczał.
- Oni nazwali cię: Riauk?
- Nie. Przecież mało kto ma pojęcie, co to oznacza. Sam się tak nazwałem – przyznał. Uśmiech znikł z jego twarzy.
- Dlaczego? – Mery ze skupieniem przyjrzał się synowi. Przez jego twarz przemknął skurcz bólu. Riauk jednak tego nie dostrzegł. Patrzył w grzywę swojego wierzchowca.
- Bo taki jestem, umierający i nieśmiertelny. Wiesz też, że błądziłem. Nie jestem godzien imienia, które mi nadaliście. Nie jestem bez skazy.
- Jak każdy z nas – powiedział Mery. – Imię to jednak imię. Ono jest wyrazem naszej miłości do ciebie, mojej i Las po Burzy. Ja nie odrzuciłem swojego imienia, choć przez lata myślałem, że pisane mi jest tylko cierpienie, a nie radość.
- Las po Burzy mnie nie kocha i nigdy nie kochała – odparł Riauk nadal nie patrząc na ojca.
- To wcale nie tak. – Mery potrząsnął głową.
- Więc dlaczego nigdy nie chciała spędzić ze mną ani chwili?! – Riauk spojrzał na ojca. Jego czerwone oczy zapłonęły gniewem.
- Znowu do tego wracamy. Cierpiała, patrząc na ciebie. Wiedziała, że wszystko co cię spotkało, było jej winą. Ona wciąż się tym zadręcza. Ale chciałaby, żebyś przyjechał do nas. Ma nadzieję, że jej wybaczysz.
- Chyba nie jestem gotów. – Riauk znów patrzył w dół.
- A co z twoim imieniem?
- Nie wrócę do niego. Może kiedyś, gdy odkupię swoje winy i czegoś nauczę się o życiu.
- Gdy pokonasz demona?
- Nie wiem. Chyba nie. – Riauk nadal nie podniósł wzroku. – Nie mówmy o tym.

- Musicie atakować szybko! – rzucił Riauk, choć wiedzieli o tym doskonale. Wcześniej powtarzał im to niewyobrażalną ilość razy.
Spięli wierzchowce. Wyciągnęli broń i runęli galopem ku ogromnej sylwetce, dosiadającej stworzenia przypominającego konia. Demon kręcił ognistym biczem nad głową. Z nozdrzy zwierzęcia wydobywały się obłoki czarnego dymu.
Promienie wschodzącego słońca oślepiły Riauka. Mimo to jako pierwszy zwarł się z demonem. Zaraz za nim byli jego uczniowie. Szczęknęła stal. Ognisty bat wzniósł się i opadł. Rozległ się krzyk i rozpaczliwy kwik koni.
Tego właśnie Mery się obawiał. A raczej doskonale wiedział, że tak będzie. Nie można zrobić ze zwykłych wieśniaków prawdziwego oddziału, nie w tak krótkim czasie. A tu musieli wykazać się zręcznością wojowników z legend. Ale jego syn nie był aż tak głupi. Musiał to zaplanować.
Byli bardzo blisko demona, przeszkadzali sobie nawzajem. Przeszkadzali jednak również bestii. Nie mogła rozprostować ramion, nie mogła z całej siły uderzyć ani mieczem, ani batem. Jej wierzchowiec kręcił się wkoło, a oni razem z nim.
Gorący oddech potwornego konia owiał twarz Riauka. Mężczyzna niewiele widział. Nie wiedział, czy wszyscy nadal żyją i w jakim są stanie. Słońce wdzierało się w jego czerwone oczy. W walce nie pomagały mu też krwawe błyski rzucane przez miecz Merego.
Znowu rozległ się upiorny kwik. Jeden koń potknął się o ciało innego. Zachwiał, chrapnął rozpaczliwie. Zrobiło się luźniej. Choć w zamęcie walki nie wiedzieli, co naprawdę dzieje się wokół nich, wyczuli, że to demon zaczyna zdobywać przewagę. Potwór uzyskał miejsce, by uderzyć z większą siłą. Cios odepchnął Riauka w tył, słońce oślepiło go, pozbawiając orientacji. Mimo to białowłosy wyrzucił w przód rękę dzierżącą miecz. Oczy nie widziały niczego, a mimo to ramię wyczuło, co powinno zrobić, pchając ostrze dalej i dalej. Miecz dziadka sięgnął piersi demona. W tym samym momencie Mery zaatakował z boku. Prawa ręka bestii, ta która dzierżyła ognisty bat, spadła na ziemię, parząc nogi Chmury.
To bynajmniej nie przesądziło sprawy. Riaukowi groziło niebezpieczeństwo, którego nie mógł dostrzec. Lewe ramię demona wciąż było sprawne. Uniesiony miecz szykował się do ostatniego, okrutnego ciosu.

Livia zobaczyła wzniesiony w górę miecz. Zadziałała instynktownie, wiedząc tylko, że chce ocalić życie mężczyzny, którego kocha. Pchnęła wierzchowca w przód, dostając się między swojego nauczyciela a demona. Upiorne ostrze dosięgło piersi dziewczyny z potworną siłą, zrzucając ją z końskiego grzbietu wprost na Riauka. Kväl zachwiał się. Zachwiał się też wierzchowiec demona zraniony przez jednego z młodzieńców. Runęli wszyscy, Kväl, Riauk i Livia, a na nich ogromne ciało ich wroga. Miecz białowłosego wciąż tkwił w sercu potwora. Z gardła demona wydobył się przeciągły jęk, gdy przyciśnięty do ziemi miecz wszedł w jego ciało aż po rękojeść.

Upadek sprawił, że Riauka na moment zamroczyło. Poczuł tylko ruch konia, który próbował od razu się poderwać. To właśnie Kväl podnosząc się odepchnął ciało demona i jego wierzchowca, sprawiając, że nie przygniotły Riauka. Ruch konia szarpnął też w tył ramię potwora, sprawiając, że ostrze, które przebiło pierś dziewczyny, rozorało jej klatkę piersiową i brzuch. Niczego to jednak nie zmieniło. Livia już nie żyła. Riauk zrozumiał to natychmiast.
Gdyby tylko zorientował się chwilę wcześniej, mógłby ją ocalić, jego moc pozwalała mu na to. Ale wszystko wydarzyło się zbyt szybko.
Runął na kolana przy ciele dziewczyny i zaszlochał.
Mery dobił demona, odrąbując mu głowę. Zaraz potem zakończył agonię upiornego wierzchowca.

- Zacznijcie zbierać się do drogi – powiedział Mery, który przejął rolę dowódcy grupy. Stał przed uczniami Riauka niski i szczupły. Dotąd może nie traktowali go poważnie, ale teraz wiedzieli, że jest wielkim wojownikiem.
- Czworo nie żyje – powiedział jeden z uczniów Riauka. Spoglądał na Merego tak, jakby ten miał zwrócić im życie.
- Porwaliście się na przeciwnika przekraczającego wasze najśmielsze wyobrażenia. – Mery starał się, żeby jego głos brzmiał jak najłagodniej. - Wiedzieliście, że tak to się może skończyć. A przynajmniej powinniście. Tak właśnie jest. Na każdego legendarnego wojownika przypada tysiąc takich, którzy bezimiennie zginęli w nierównej walce.
Uczeń skinął głową.
- Teraz musicie żyć dalej. Opatrzcie swoje wierzchowce. Pokonaliście demona, choć zapłaciliście za to wysoką cenę. Do pieśni, których będziecie nauczać, możecie teraz dodać tę, której sami staliście się częścią.
Mery podszedł do Riauka, który wciąż klęczał przy ciele Livi. Położył synowi dłoń na ramieniu.
- Oiolose, zajmij się koniem – powiedział głosem zimnym i surowym, innym niż ten, którego użył, mówiąc do jego uczniów.
Riauk poderwał głowę. Obdarzył ojca nieprzytomnym spojrzeniem. Jego twarz była mokra od łez.
- Ona mnie kochała – wycharczał.
- Idź do konia. – Mery pozostał niewzruszony.
Współczuł synowi, ale wiedział, że postępuje we właściwy sposób. Życie musiało toczyć się dalej. Mery doskonale pamiętał, jak przed setkami lat noga Róży zawiodła i przewrócili się oboje. Zaatakowały ich wtedy zielone, krwiożercze, jadowite bestie. Był chłopcem. Dopiero uczył się życia na pustkowiu. Matka jednak nie była gotowa mu współczuć. Nie przyszła mu też od razu z pomocą. Chciała sprawdzić, jak sobie poradzi. A gdy po wszystkim rozpłakał się, powiedziała, że najpierw powinien obejrzeć nogi konia, a potem rozczulać się nad sobą. Wtedy go to bolało, ale teraz wiedział, że matka miała rację. W taki szorstki sposób uczyła go odpowiedzialności i tego, czego nauczyć się było mu najtrudniej – że czas nigdy się nie zatrzymuje.
Riauk podźwignął się z ziemi i chwiejąc się na nogach podszedł do Kväla.
- Ruszajcie – polecił Mery dwóm chłopcom, którzy tkwili nieruchomo gapiąc się na pobojowisko. Livia, ich trzej towarzysze, dwa konie, muł, demon i jego wierzchowiec leżeli martwi, tworząc przerażającą stertę ciał.
Belik był już gotowy do drogi. Udało mu się nawet przytroczyć wielki miecz demona do grzbietu Płoski, której dotąd dosiadała Livia.
- Co z nimi? – spytał jeden z nich.
Mery zmarszczył czoło, jakby musiał poważnie zastanowić się, o co chłopakowi chodziło.
- Ja ich pochowam – zapewnił.
Chłopiec złożył dłonie w stożek, spuścił głowę i cicho zmówił krótką modlitwę.
- A on? – spytali drugi, wskazując Riauka, który właśnie poluźnił popręg ogierowi i badał jego nogi.
- Dla Oiolose będzie lepiej, jeśli teraz zostanie sam. Z resztą... Jego zadanie tutaj dobiegło końca.
Chłopcy nie zaprotestowali. Byli cisi, zgnębieni. Wiedzieli, że mogą zapłacić za zwycięstwo życiem, ale nie wiedzieli dotąd, co to naprawdę oznacza. Nie wiedzieli, że zwycięstwo może mieć tak gorzki smak.
Już mieli się odwrócić i odejść. Jeden z nich spojrzał jeszcze na Merego.
- Czemu wciąż nazywasz go Oiolose? – zapytał.
- Takie jest jego imię – wyjaśnił Mery.

Mery powiedział chłopcom, że pokonali demona, nie oni jednak to zrobili. Nie zrobił tego nawet Riauk, którego miecz przebił pierś potwora. Zwycięstwo odnieśli dzięki Livi, dzięki jej miłości. W pewnym momencie zrozumiałam, że demona nie pokona się bez poświęcenia, że to jednej złej mocy, musi przeciwstawić się druga dobra – miłość. Nie ma bowiem niczego potężniejszego od miłości. Tak. Ja wciąż w nią wierzę. Nawet bowiem jeśli mnie nie kochano, ja kochałam i przez moment mojego życia moc należała i do mnie.

- Nie chciałem jej kochać – wyznał Riauk. – Nie chciałem, żeby to się tak skończyło.
Siedział z podciągniętymi pod brodę kolanami przyglądając się prowizorycznemu grobowi, jaki Mery usypał własnymi rękami. Mały kurhanik nie krył pod sobą ciał, a tylko pył pozostały po tym, jak ojciec rozłożył mocą zwłoki.
- Nikt nie chce, ale tak się dzieje. – Mery wytarł dłonie o spodnie. – Nie panujemy nad naszymi sercami. Kiedyś zapewne znajdziesz w tym wszystkim sens.
- Zapewne – odparł Riauk.
Przez moment obaj nic nie mówili. Wreszcie Mery przerwał ciszę.
- Zdajesz sobie sprawę, że poszło zadziwiająco łatwo?
- Że niby to było łatwe?
- Walczyliśmy z istotą, która potrafi połączyć w jedno człowieka i zwierzę, ze stworem, który zawsze doskonale wiedział, jak swojemu przeciwnikowi zadać ból, nie tylko fizyczny, i czerpał z tego ogromną radość. Czy może zakładasz, że walka z kilkoma dzieciakami aż tak utrudniła mu koncentrację? Pewnie na to liczyłeś. Ale ja myślę, że on miał większe zmartwienie, niż my. Gdy z nami walczył, jego myśli były gdzie indziej. I boję się, że być może przyjdzie nam się zmierzyć z tym, co pomogło nam go pokonać.
Riauk nie odpowiedział.
- Pojedziesz ze mną do domu? – spytał w końcu ojciec.
- Nie. – Riauk potrząsnął głową.
- Więc dokąd?
- Przed siebie.
- Pamiętaj jednak...
- Tak – przerwał ojcu. – Nie znajduje się szukając. – Wiele razy słyszał to zdanie. Było szczytowym osiągnięciem filozofii Dżany, jego babki. – Uważam to za głupotę, z całym szacunkiem dla moich przodków. – Wstał. – Ale ja nie będę niczego szukał. Po prostu być może los się kiedyś do mnie uśmiechnie. Taką mam nadzieję, choć to raczej bez sensu.
- Nie – zaprzeczył Mery. – Do mnie los się uśmiechnął.
- Wierzysz w to? Przecież ten los dał ci mnie.
- Oiolose...
- Jadę. – Odwrócił się i dosiadł Kväla. Nie objął ojca na pożegnanie.
- Powodzenia – powiedział Mery.
Riauk spiął konia i runął galopem przed siebie, ku nieznanym drogom, przez nieznane światy. W tym samym czasie, w innym miejscu, Teena pędziła na brzydkim, znarowionym Arkusie. Oboje nosili w sobie gniew. Żadne nie wiedziało, dokąd zmierza, ani co przyniesie przyszłość.

Teraz, mój drogi Czytelniku, wiesz już wszystko, co ja wiem. Oto cała moja historia. Powstała przez przypadek i przez przypadek splotła się z ogromnymi zmianami w moim życiu.
Czy jednak naprawdę zmieniło się aż tak wiele, jak z początku sądziłam, że się zmieni?
Nie.
Jestem sama. Nie zadawala mnie moja teraźniejszość. Dziś wybiegam myślą w przód, tak jak wtedy, gdy wysłałam Dżanę do Miejsca Którego Nikt Nie Nazwał Tam Gdzie Kończy się Droga. Zresztą, tak jak wtedy dotarłam do przełomowego punktu życia. Kończę studia i nie wiem, co przyniesie przyszłość. Nie wiem, jak będzie. Otaczają mnie ludzie i konie, lecz wszystko jest chwilowe i ulotne. Czy z przyjaciółką nie rozdzieli mnie czas? Czy nowi znajomi staną się z czasem kimś więcej? Jak długo jeszcze będę mogła dosiadać Dragi?
Tak, wciąż mogę się nią opiekować. Spotkałam też jednak inne konie, którym ofiarowałam serce. Brudnokasztanowata Pabieda ma w sobie coś z Tröstare’a i cudownie nosi galopem. Delikatny, skarogniady Jet Arliner jest tak drobny i kruchy, że rozczulam się nad nim, jak inni nad niemowlęciem. Gniady hucuł Luzik ma same wady, lecz kocham i jego. Jest też Cynia, za którą czuję się odpowiedzialna, Cynia, którą oddał mi los, Cynia, do której uczucie zostało mi w spadku po chłopaku, który porzucił ją, tak samo jak mnie.
Poznałam smak goryczy, lecz mimo to nie straciłam wiary w ideały, w wierność i miłość. Wciąż będę iść swoją drogą. Wciąż będę szukać Ducha i na przekór rozumowi wierzyć w ludzi. Wciąż myślę, że kiedyś w życiu mi się uda, że znajdę w czasie i przestrzeni miejsc dla siebie, że kiedyś spojrzę wstecz i nie będę żałować.
Jestem ciekawa i tylko ciekawa, czy będą kiedyś mężczyzna i koń, którzy spędzą ze mną całe swoje życie. Jestem też ciekawa, kim będzie Riauk, gdy ich spotkam. Czy i on odnajdzie swoje miejsce w dostępnych mu światach i spokój? Czy będzie wtedy Riaukiem, czy Oiolose? Czy spotka jeszcze Teenę i kim ona wtedy będzie? Niestety nie mogę tego wiedzieć. Choć może tak jest lepiej. Dziś mogę wierzyć w przyszłość. Dziękuję wszystkim, którzy sprawili, że ta wiara we mnie nie umarła: Ewie i Grzesiowi, ludziom z przeszłości, którzy wciąż są, wszystkim fanom Roxette, zwłaszcza Darkom, Otusowi i Standzie. Szczególnie zaś chciałabym podziękować niezastąpionej Joannie, dzięki której mam Riauka.
Tak jak Dżana była bohaterką mojego dzieciństwa, a Mery okresu dorastania, tak Riauk zapewne stanie się towarzyszem mojej wczesnej dorosłości. Chory, samotny, zbuntowany, to właśnie on ma w sobie coś, co sprawiło, że mógł zostać bohaterem mojej opowieści, częścią przemian zachodzących w moim umyśle, przemian, które nigdy nie ustaną. Tylko w utopijnych wizjach ludzie wiedzą wszystko. Ja będę się uczyć i dorastać już zawsze.

07.05.2002 – Warszawa

C.D.N.


www.kejti.pl ... Nie zapomnij zajrzeć tu za miesiąc ...